Wekelijks brengt Arthur van Amerongen voor de collega’s van HP/De Tijd geopolitiek en internationale wapengekletter terug tot de menselijke maat. “De wereld in een notendop, geduid voor domoren.” Tuurke was de controverse rondom Abou Jahjah en uitgeverij De Bezige Bij niet ontgaan.
“Wat mij vooral stoort aan Dyab Abou Jahjah is zijn kleutervlaams. De man woont de helft van zijn leven al dan niet steuntrekkend in Belgikistan en brabbelt desalniettemin het soort koeterwaals dat je van een Regilio Tuur of van een Berberijnse loverboy verwacht, maar niet van het kroonjuweel van de Bezige Bij.
Één blik op zijn twitteraccountje en zijn Facebookwandje volstaat. De Bij doet echter net of ze de nieuwe Remco Campert aan de haak hebben geslagen. Het zal nog een flinke kluif worden voor de redacteur of redactrice van dienst om ‘s mans natte scheten tot een publicabel geheel op te pimpen.”
“Nu bestaat de aanhang van Abou Jahjah enkel nog uit bescheten bleke Vlamingen met kekke brillen als Peter Vandermeersch, Tom Lanoye en David van Reybrouck. En die mensen heb ik gek genoeg nog nooit iets aardigs over Israël horen zeggen. Ze zoeken het maar uit, die verwijfde oikofoben, die versleten deurmatten van het kalifaat Molenbeek en woordvoerders van de Vlaamse dorpsgek Abou Jahjah.”
Bonusquote – Marcel Möring legt uit waarom Abou Jahjah eng is
