Undercover in de hermetisch gesloten salafistische gemeenschap in Nederland duiken, door je drie jaar lang als orthodoxe bekeerling voor te doen. Relevant en moedig journalistiek werk, zo een vinger aan de pols bij een religieus-politieke stroming die De Diensten nauwelijks in de peiling hebben maar die weinig goeds van plan is met onze democratische rechtstaat.
Maarten Zeegers deed het, en schreef over zijn ervaringen het boek Ik was een van hen – Drie jaar undercover onder moslims. Zeegers betoonde persoonlijke moed en opoffering om het publiek een kijkje te gunnen in een verborgen maar niet ongevaarlijke stroming in ons midden, waarover al enige tijd het debat woedt of we het salafisme als tak van de politieke islam niet zouden moeten verbieden.
Anna Krijger denkt daar in de NRC.next (betaallink Bendle) heel anders over. Vanuit de veilige kolommen van de confettibode piept zij dat undercover gaan wel een heel zwaar journalistiek middel is. Slechts toe te passen “wanneer er misstanden, wetsovertredingen of mensenrechtenschendingen aan het licht moeten worden gebracht.”
Ehm.
Salafistische haatspraak om mensen te radicaliseren en te vervreemden van onze samenleving valt daar niet onder, mevrouw Krijger? Neen. Want moslims zijn behalve lief ook zielig.
De undercovermethode van Zeegers is tekenend voor de manier waarop er in Nederland over moslims wordt gedacht en gesproken. Ze horen er niet helemaal bij, ze zijn nog niet een van ons. Maarten Zeegers was wel even ‘een van hen’, maar dat was dus toneelspel. (…) Moslims zijn nog steeds de exotische, mysterieuze soort die wij door niet-moslims geduid willen zien.
Gewoon je moreel-ethische vingertje komen wapperen hoor meid. Lieden die dag na dag na dag onze vrijheden en verworvenheden afwijzen, die een oorlog tegen ons voeren op ons eigen grondgebied, die stelselmatig zelf verklaren zich meer Turk, Marokkaan of moslim dan Nederlander te voelen ondanks de bergen subsidies, kansen, rechten en mogelijkheden die ze hier krijgen, die zijn zelf beslist niet medeschuldig aan het feit dat ze ‘er nog niet helemaal bij horen.’
Nee, dat is de schuld van een man die dat undercover in kaart brengt. Waar blijft de dappere undercoverjournalist die drie jaar lang onderduikt in de ivoren torens van de oudmediale redacties, om voor ons inzichtelijk te maken hoe deze wereldvreemden toch steeds maar weer de realiteit verkrachten en verwringen tot zij zich murw voegt naar hun bellenblaas-werkelijkheid?
