Het is een bekende scene uit Martin Scorsese’s film Casino: “I don’t care how long it takes. Put an equal amount of blueberries in each muffin”, eist Robert deNiro als casinobaas Ace Rothstein van een verbouwereerde kok. Hij ziet zijn casino als totaalbeleving voor de gasten en geen detail ontsnapt aan zijn aandacht. Hoewel familiepretpark Europapark geen casino is en niet wordt gerund door maffiose types, is deze mentaliteit hier wel van kracht.
Dit is een duo-reportage. Lees Willem Jan Hilderinks ervaring hier.
We zijn in Europapark in het Duitse dorpje Rust, vlakbij de Franse en Zwitserse grens, om de opening bij te wonen van een poffertjesrestaurant in het Hollandse themagedeelte. Het park biedt plaats aan 100 attracties, 5 hotels, een Western-thema resort, een camping, diverse shows en eetgelegenheden van snackkraampjes tot een tweesterrenrestaurant. Dit alles verdeeld over 14 Europese landen-thema’s. Onze gastheer is Ed Euromaus, de mascotte van het park die overal is afgebeeld en die we ook overal high fivend en kleuterhandjes schuddend tegenkomen. De 11 achtbanen zorgen gegarandeerd voor de ‘höchster Nervenkitzel’.
Europapark is perfectie. Ieder detail klopt, iedere looproute voert langs een uitgebalanceerde mix van attracties, souvernirwinkels en eetgelegenheden. Visueel zijn de Europese landen folkloristisch vormgegeven, volgens de bekende clichébeelden van de landen in kwestie. Maar het concept is totaal en onontkoombaar. Voor ‘Frankrijk’ zijn andere spijkers gebruikt dan voor ‘Italië’, de bestrating verschilt per land, het voedsel dat bereid wordt verspreidt de bijpassende aroma’s en in elk land klinkt andere muziek. Het groen bloeit uitbundig, lijkt met een pincet en nagelschaartje te worden bijgehouden en nergens ligt ook maar een sigarettenpeuk op de grond. Zelfs achter enkele rustiek-nonchalant neergelegde tonnen in ‘Zwitserland’ is geen stofje te bekennen. Hoe ik dat weet? Zo veel smetteloosheid triggert het met een wit handschoentje aan langs plinten vegen. Test glansrijk doorstaan. Tussen alles door lopen dus die pantomiemende muizen en andere straattheater-achtige acts.
Wij verblijven in het Camp Resort, rond een vijver gegroepeerde tipitenten, huifkarren en blokhutten. In blokhut nummer 86 nemen collega Hilderink, zijn negenjarig zusje en ik onze intrek. De ambiance maakt een goede indruk op de jongedame, Hilderink constateert beteuterd dat alle sanitaire voorzieningen zich in een aparte, centraal gelegen blokhut bevinden en mompelt iets over passende omstandigheden voor een heer van stand. We geven hem wijn, wat hem zoet houdt tot het diner in ‘Spanje’, een Moors-Spaans vormgegeven haciënda waar restaurant Castillo een buffet serveert en koks gegrild vlees aan tafel snijden. Daarna gebruiken wij een cocktail van de uitgebreide selectie (ook alcoholvrij ruime keus, ondanks pogingen van Hilderink zijn zusje een Tom Collins aan te smeren) in de in Alhambra-stijl ingerichte bar.
Wij rollen voldaan onze houten stapelbedjes in en negeren het gejeremieer van Hilderink om ijsemmers, roomservice, en hoe vroeger Duitsers kampen toch een stuk efficiënter inrichtten.
De volgende ochtend is het tijd voor het grote moment: in ‘Nederland’ opent officieel poffertjesrestaurant Molencafé zijn deuren, in een groen houten pandje in Zaanse stijl. De exploitatieplannen voor Het Molencafé werden geleverd door studenten van de studierichting Attractions and Theme Park Management van de Nationale Hogeschool voor Toerisme en Verkeer (NHTV) in Breda. Zes studenten werkten acht weken aan de minor-opdracht om een “belevingsvol horecapunt met live cooking” te ontwikkelen. ‘Beleving’ lijkt een sleutelwoord. PR-man Henk Groenen houdt een toespraakje en looft de studenten, die zo’n tot in de puntjes doordacht concept hebben uitgedacht dat zelfs de hoeveelheid handdoeken in het keukengedeelte is doorgerekend. En dat de beleving centraal staat: poffertjes moet je live gebakken zien worden. De baktijd van de versnapering is twee minuten, maar de wachttijd van de klant mag maximaal één minuut zijn, dus militaire precisie is vereist én geleverd in de plannen van de studenten.
Ik spreek met één van de studenten, Geert van Heugten, en ook hij is erg van de beleving. “Kinderen staan met hun neus tegen de ruit te kijken, dat is wel mooi om te zien,” zegt hij. En het is commercieel handig, opper ik, want dan gaan ze papa en mama om poffertjes vragen. Van Heugten kijkt wat zuinig en zegt dat dat niet het belangrijkste is. “Poffertjes zijn het ultieme Nederlandse eten, bleek uit onderzoek, maar vereisen wel speciale expertise.”
De poffertjes smaken prima, en ook de fijne Duitse gewoonte om sekt als een ontbijtdrankje te beschouwen maakt de zonovergoten openingsceremonie tot een aangename, eh, beleving.
Er is aardig wat pers, een mijnheer van de lokale Presse, een man met een petje en t-shirt van Campingtrend filmt alles met zijn mobiel op een stokje en ook zijn er vier gelukkigen die via de Telegraaf tickets hebben gewonnen om de opening bij te wonen. Ik gok dat de gelukkige winnaars twee stellen zijn, zongebruind, veel tatoeages, die ginnegappend aan een tafeltje zitten. Nadat ze eerst beweerden van de pers te zijn (“ah nee joh gebbetje hoor, zij heb gewonnen via de Telegraaf!”) laten ze desgevraagd weten dat ze een heerlijke tijd hebben hier. Beetje te veel cocktails gisteren maar de poffertjes zijn goed en de zon schijnt. Straks gaan ze het park in. “Bent u hier ook met kinderen?” informeer ik. “Nou ja ik he,” zegt een van de mannen. Gieren.
Terwijl ik aantekeningen typ op mijn laptop komt er een muisgekostumeerde naast me staan die typbewegingen imiteert, zijn disproportioneel grote hoofd schudt en op mijn scherm meeleest. Ik overweeg hem te verjagen maar dat is weinig passend in de beleving, dus lach ik dom en wacht tot hij weg gaat. Dan zie ik het concept van de studenten, dat ter inzage in een juten omslag op een statafel ligt. Ik blader er in en kom Het Poffertjes Protocol Flowchart met Tijd-targets tegen. De sleutel tot de Beleving. De Casino-blueberries van Europapark. Als ik een foto maak, komt Henk Groenen een praatje maken en neemt daarna het boek mee. Jammer. Ik wilde dat van die handdoeken ook graag in grafiekvorm zien.
Als het restaurant is geopend gaan we nog naar een 4D-film, dat is een 3D-film in een bioscoop waar luchtstromen en waternevels in je gezicht worden geblazen en je stoel meeschudt op het ritme van de actie. Het werkt, ik vind het een mooie beleving.
De rest van de dag spenderen we in Europapark, ervaren inderdaad de beloofde Nervenkitzel als we van een waterachtbaan naar beneden storten, drinken prima wijn in ‘Frankrijk’, doen iets wildwaterigs in ‘Scandinavië’ met trollen-beleving, enfin, wij pretparken ons een slag in de rondte.
Des avonds in de blokhut, na een prima bord mixed grill in de Saloon met een mevrouw die een dagjeweg-site voor ouders beheert en haar gezin, concluderen we dat een dagje Europapark te kort is voor optimaal beleven en Nervenkitzlen. Hierbij dan ook het advies om een overnachting te boeken, ook al vanwege de pittige reistijd vanuit Nederland.
Europapark is het hele jaar geopend. Het park is tweemaal op rij, in 2014 en 2015 verkozen tot beste attractiepark ter wereld.
Contact, boekingen en openingstijden vindt u hier.
