“‘Ik word geacht koste wat het kost solidair te zijn met mijn kleurgenoten en mijn landgenoten, terwijl Suriname voor mij net zo ver weg is als voor de meeste witte Nederlanders.’
Niet dat ze zich er veel van aantrekt. Zo trok ze onlangs stevig van leer tegen de zwarte man in Veronicablad, de plek waar ze zich na een korte periode bij Playboy (‘Hartstikke stoer, als vrouw voor de Playboy schrijven, jammer dat het ophield’) uitleeft als columnist. ‘Wetende dat zijn soort in de minderheid is en hij overal aan zijn trekken kan komen’, schreef ze, ‘maakt hij zich over het algemeen geheel niet druk om wat zij voelt, denkt of wil. Hij is meestal al vanaf jonge leeftijd bezig een harem te vormen, en een nieuwkomertje dat begrip eist is zo vervangen. Voor een zwarte man gaat kwantiteit boven kwaliteit.’
‘Als je op zwarte mannen valt, heb je echt een probleem’, zegt Simons. ‘Vrouwen, wit en zwart, die op zwarte mannen vallen, zijn vaak alleen en lopen tegen dezelfde dingen aan. Ontrouw, onbetrouwbaarheid, het onvermogen van die mannen om over gevoelens te praten, of een keer tegen hun vrienden te zeggen: ‘Ik blijf vanavond thuis, want ik kook en daarna gaan we samen een potje scrabbelen.’ Want dat is niet cool. Een Nederlandse vriendin van mij had een donkere vriend. Zijn samen op vakantie geweest en noem maar op. Krijgt ze opeens een telefoontje van hem: blijkt hij op het punt staan met een ander te trouwen.’
Waar komt dat gedrag vandaan?
‘Uit onze geschiedenis. In de Surinaamse cultuur is het heel normaal dat je als vrouw je kinderen helemaal alleen opvoedt en ook nog werkt. Dat gaat al eeuwen zo. Het is niet vreemd als iemand vraagt: zie je de vader nog? Als je ook nog samenwoont, nou, dan is het helemaal mooi meegenomen. Maar zwarte vrouwen beginnen zich nu te realiseren: ‘Hé, wat ik doe, is eigenlijk heel knap. Ik wil daar waardering voor.’ Zwarte mannen moeten nog een inhaalslag maken, net zoals witte mannen eerder gedaan hebben. Ze zitten behoorlijk in de knoop met zichzelf.’
‘Ik zou dolgraag een zwarte man willen ontmoeten die niet geïntimideerd is door mijn succes of mijn intelligentie of het feit dat ik meer verdien, die op zaterdag meehelpt met de boodschappen. Donkere mannen vind ik aantrekkelijker, spannender, in elk opzicht stukken lekkerder. Maar misschien ook juist doordat je ze nooit helemaal kunt krijgen. Niets zo leuk als de buit proberen binnen te halen.’
Zijn zwarte mannen gewelddadiger?
‘Ik heb de indruk van wel. Maar het is een gevaarlijke uitspraak. Helemaal als ik het zeg. En je kwetst mensen met dit soort generalisaties. Mijn laatste vriend is errug zwart, maar die is absoluut niet gewelddadig. Aan de andere kant: als je niet generaliseert zeg je weer niks. En eh, ik ga het niet goedpraten omdat ik het zelf heb meegemaakt, maar het komt voort uit erg veel onzekerheid, onkunde om je op een andere manier te uiten.’
‘Het heeft ook te maken met hoe je als vrouw over jezelf denkt. Op het moment dat een man achteraf sorry zegt, zeg jij: het geeft niet. En als je dat zegt, doet hij het de volgende keer weer, want het geeft niet, ik ben toch maar een voetveegje. En ik denk dat het ook een soort verslaving is. Ik ben weleens bang dat ik moeite heb met rustige, voortkabbelende relaties.'”
Het is voor Sylvana, de rest van DENK, de VARA, DWDD, Pauw, de rest van DENK de NPO én de DENK-stemmers te hopen dat Sylvana de afgelopen 15 jaar radicaal van gedachten is veranderd (vul voor ‘zwarte man’ ‘moslim’ in en de veewagons naar het Oosten rijden alweer) anders kon het wel eens een gevalletje racistische, seksistische wolf in schaapskleren blijken te zijn die ook nog eens niet solidair wil zijn met Surinamers.
Interview uit het stokoude Volkskrant-archief.
