Met Denk is voor het eerst op landelijk niveau een politieke partij ontstaan die zich primair richt op niet-westerse allochtone kiezers. Lokale varianten als Nida (Rotterdam) en de Partij van de Eenheid (Den Haag) bestonden al maar dat zijn oerconservatieve islamitische partijen. Denk probeert zijn achterban te verbreden naar wat ze in hun politiek manifest noemen: “Groepen mensen die worden onderdrukt” die “zijn vervreemd van hun eigen land in hun eigen land”. Dat is tegelijkertijd een handige manier om het label ‘islamitisch’ te vermijden.
Denk profiteert in de media van de afkeer van de racistische commentaren op Facebook richting Sylvana Simons. Die free publicity komt goed uit omdat het afleidt van de zaak Ebru Umar. In die kwestie stelden Kuzu en de zijnen zich op als spreekbuis van het Erdogan-regime in Ankara. Daarmee toonden ze aan dat hun politiek manifest (vol termen als ‘verdraagzaamheid’, ‘gelijkwaardigheid’ en ‘verbinding’) beslist de lading niet dekt. Ontkenning van de Armeense genocide is in de praktijk al een partijstandpunt.
Denk zal ongetwijfeld proberen aandacht te genereren via controverses. Geert Wilders en Donald Trump laten zien dat je als politicus niet veel geld hoeft uit te geven en best zonder grote organisatie kunt, als je maar regelmatig media-exposure creëert. Denk heeft daarvoor een gewillige oor bij praatprogramma’s (DWDD, Pauw) die smullen van het frame van de achtergestelde allochtoon. Vaste gasten als Peter R de Vries, Claudia de Breij, Dolf Jansen, Robert Vuijsje en Sunny Bergman zitten feitelijk op één lijn met alles wat Kuzu zegt. Ze kunnen zo op de lijst bij Denk en als helper whitey aan de slag. Maar om als politieke partij te slagen zal Denk een vaste positie in de politiek moeten veroveren en de kans daarop is klein.
Ten eerste is de groep niet-westerse allochtone stemgerechtigden zo divers dat één politieke partij nooit alle subgroepen (naast Turken, Marokkanen, Surinamers en Antillianen ook Somaliërs, Ghanezen, Syriërs enzovoort) kan aanspreken. Ook kunnen we rustig aannemen dat de aantrekkingskracht van Denk op niet-islamitische allochtonen beperkt is. En Denk sluit zelf al op voorhand mensen uit. Turkse Nederlanders die niet van Erdogan gediend zijn? Weg ermee! Een beperkt aantal autochtone kiezers zou zich aangesproken kunnen voelen, vooral old skool multiculturalisten uit de achterban van GroenLinks. De potentiële doelgroepen van Denk hebben in ieder geval tegengestelde belangen, wat intern gerommel en conflicten in de hand werkt.
Ten tweede, als Denk überhaupt in de Tweede Kamer komt na de volgende verkiezingen zal dat de versplintering in de Tweede Kamer op links bevorderen. De PvdA was traditiegetrouw de partij waar veel (islamitische) allochtonen op stemden. Kiezers voor Denk zullen vooral uit de huidige achterban van de linkse partijen komen. Links raakt daardoor nog verder verdeeld en onmachtig. De rechtse partijen hebben niets met de stokpaardjes van Denk. Met wie moet Denk dan effectief samenwerken?
Ten derde, Kuzu en co. zullen net als Wilders zichzelf elke keer weer moeten overtreffen om de noodzakelijke aandacht in de media te genereren. Het cultiveren van vijandschap met media als PowNed en GeenStijl ligt voor de hand. Doorgaans leidt die strategie tot steeds wildere uitspraken en publiciteitsstunts (zie Wilders). Extreme uitspraken schrikken echter net zoveel mensen af als dat ze kiezers opleveren en de potentiële achterban is, zoals we hebben gezien, al vrij klein. Af te meten aan zijn omgang met de media tot nu toe heeft voorman Kuzu bovendien megalomane trekken, ook geen goed voorteken.
Ten vierde, tot slot, een minderhedenpartij heeft weinig te winnen bij escalatie van het debat over etnische minderheden. Door etnische en religieuze verschillen op de spits te drijven gaat Denk mee in het frame van Geert Wilders, die daar dankbaar van zal profiteren. Als de verkiezingen begin 2017 over etnische tegenstellingen, de islam en immigratie gaan kan de PVV vanuit een leunstoel campagne voeren. Denk bereikt dan wat het wil voorkomen: een monsterzege voor de PVV.
