Al 59 jaar, vanaf mijn geboorte dus, woon, leef en werk ik in Nederland. Vaderlandsliefde en chauvinisme zijn mij niet vreemd, fanatiek ben ik echter niet. Sterven voor onze polders zou ik niet doen en hoewel ik onze koning en koningin beschouw als lieve mensen, die hier en daar zinvolle bijdragen leveren, mag de monarchie van mij ook wel afgeschaft worden. Mag, maar hoeft niet. Het is net zoiets als Zwarte Piet: van mij mag hij blijven, maar hij mag ook weg. Het is me om het even.
Nederland heeft ook nadelen. Het klimaat is onder mijn maat, de politieke arrogantie zit er vaak weer ruim boven en de stemming in de huizen, kroegen en op straat kan je bepaald negatief noemen. We gaan voortdurend ten onder aan van alles en nog wat en immer was vroeger alles beter. Hetgeen volgens de wetten van de logica niet kan.
Iedereen weet echter dat bij het serieus opmaken van een balans overduidelijk blijkt dat wie in Nederland geboren is in zijn handjes mag knijpen. Heel hard. Dat maakt het gekanker en geklaag redelijk onverteerbaar. Nederland is een erg rijk en zeer ontevreden land. Waarom eigenlijk?
Cambodja, waar ik vandaag naar toe ga, is een stuk groter dan ons kikkerparadijsje, heeft iets minder inwoners – maar het scheelt niet heel veel – en is vooral straatarm. Voor de Stichting Voluntoura vertrek ik voor een maand naar Phnom Penh om aldaar aan kansarme kinderen les in de Engelse taal te geven. De ouders worden door een andere stichting gecompenseerd voor de tijd die hun kroost met de lessen kwijt is – anders zouden ze namelijk werken voor een paar dollarcent per uur – en zo wordt er een poging gedaan de kindertjes iets van het Engels bij te brengen, zodat ze straks meer kans hebben op de arbeidsmarkt.
Ik heb me gedegen voorbereid: de taal enigszins bestudeerd, wat niet mee viel, een eigen leerboek samengesteld, wat leuk was om te doen, alsmede vier Engelstalige kwartetspellen gemaakt, in samenwerking met een bevriende jonge kunstenares. Omdat het me beter lijkt de educatie te verlevendigen met een spelelement.
Ik ben van plan mijn leerlingen voor te stellen dat ze in ruil voor mijn lessen Engels mij ondertussen wat meer Khmer leren.
Zodat er aan beide kanten gestunteld gaat worden. Dat werkt vast goed.
Cambodja heeft veertig jaar geleden een onbeschrijfelijk drama beleefd, waarbij ongeveer een kwart van de bevolking is omgebracht. Communist Pol Pot – artiestennaam – vond dat intellectuelen de maatschappij meer kwaad dan goed deden – wat ik tot op een zekere hoogte nog wel kan volgen – en liet iedereen die een bril droeg of twee woorden Frans sprak op gewelddadige wijze ombrengen. Hetgeen mij dan toch wel weer iets te ver gaat.
Daarna heeft het land nog decennia lang zeer ellendig doorgemodderd en pas jaar of tien geleden kwam er een zekere politieke stabiliteit en kon men beginnen met opbouwen.
Het is een arm land, maar zeer positief, heb ik me laten vertellen. Het lijkt me interessant om de sfeer te vergelijken met die hier in Nederland. Hij die veel heeft klaagt, hij die niks heeft lacht?
Een maaltijd in een eethuisje kost daar een dollar en een eenpersoonskamer – ongebruikelijk voor een vrijwilliger – kost me 25 euro per week extra. Per week! Op de site zag ik dat toeristen die het betreffende guest house eerder hadden bezocht de kamers wat smelly vonden. Ik hou mijn hart dus maar een beetje vast.
Maar och. Het zal wel wennen.
Zo nu en dan zal ik – ijs en weder dienende, hoewel dat misschien in dit verband een wat vreemde uitdrukking is – verslag doen vanuit Phnom Penh. Ik verwacht dat het goed voor me is daar een tijdje door te brengen en hoop met mijn verhalen anderen over te halen ook eens iets dergelijks te ondernemen.
Ik denk namelijk dat dat tot verbetering zou kunnen leiden van de situatie aldaar en de sfeer alhier.
Het kan immers geen kwaad om allemaal een klein steentje bij te dragen aan het grindpad naar een betere wereld. Want zo zeggen ze dat in mijn Holland: praatjes vullen geen gaatjes en niet lullen maar poetsen.
Vertaal dat maar eens in het Khmer. Ga ik meteen doen als ik er ben.
