Onbeschrijflijk leed in het pittoreske maar landelijk gelegen Voorthuizen. Daar is een kabouterdorp, dat zich had verscholen voor alle narigheid en ellende van de grotemensenwereld in het donkere woud, zomaar geruimd door de boswachter. Zonder overleg, zonder waarschuwing, alles, huppetee, zo de kliko in: kabouterhuisjes, een kabouterbordeeltje, een kabouter-tbs-kliniekje, de kabouters zelf, kabouterdrugsdealertjes met kabouterpost in kabouterenvelopjes, kindertekeningen…alles verdwenen in één groot massagraf. Vrouwen- en kinderkabouters, kabouter-oma, kabouter-opa met kabouter-prostaatkanker, transgenderkabouters (‘hen’), allemaal levend begraven door natuurlijk weer die gemene, nare Grote Mensen, altijd weer die Grote Mensen!
Kabouterbosbeheerder Bep Welters (een volwassen vrouw met stemrecht) legt aan het gezaghebbende professionele kwaliteitsnieuwsmedium Omroep Gelderland uit wat een enorm menselijk drama dit is: “Ras en geloof deden er niet toe, we maakten er met z’n allen een lief plekje van. Van veraf kwamen mensen om naar ons kabouterbos te kijken. Het kabouterbos was voor iedereen; we wisten soms niet eens wie wat neerzette. Mensen die in het bos liepen deden spontaan mee en het was altijd heel netjes. De bowswachter heeft aan een lid van onze kaboutergroep (een groep van volwassen mensen met stemrecht, red.) toegegeven dat hij de tientallen beeldjes verwijderde. Zonder overleg, kapot en weggegooid. Eeuwig zonde. Had hij eerst een waarschuwing gegeven, dan hadden we de kindertekeningen, de kabouters weggehaald. Misschien hadden we dan een ander plekje kunnen vinden. Maar het kabouterbos wordt wel geruimd, maar dichten ze ook de gaten die mountainbikers maken? Die maken er pas een bende van!”
Kabouterfascist en tevens boswachter Robert-Jan Dunselman geeft eigenlijk geen fuck om de kaboutergenocide maar is uiteindelijk wel bereid toe te geven dat wat overleg achteraf misschien beter was geweest: “Ik kwam het op mijn ronde tegen en wist niet wat of van wie het was. Ik dacht: wat is dit dan? Ze hadden er wel wat van gemaakt, ik zag een wip (lol, red.), maar ook kapotte en verweerde beeldjes. We staan open voor heel veel initiatieven op ons terrein, maar na overleg. Achteraf gezien had ik beter even een bordje kunnen ophangen, maar ik dacht daar toen niet aan. Als ze een nieuw kabouterbos willen, dan kunnen we daarover praten. Maar het zal dan wel op een ander plekje moeten.”
Of die volwassen mensen met stemrecht die in een kaboutergroep zitten ooit nog behoefte hebben in een nieuw kabouterdorp nu hun vreedzame en nauwelijks achterlijke kabouterdroom zo abrupt in een kabouternachtmerrie is veranderd kon de dappere onderzoeksjournalist van Omroep Gelderland (naam bij TPO-redactie bekend) niet achterhalen.
Alles wat nu nog rest van wat ooit een broedplaats voor vrede en liefde was is ‘een verdwaalde gnoom in een struik’.
