En toen waren daar de Russische hooligans. Goed getraind, en vast van plan om hun Engelse collega’s in elkaar te slaan. Om even dat land op zijn nummer te zetten waar ze het wagen om hun stoere leider Poetin te beschuldigen de opdracht te hebben gegeven tot moord. Om eens even te laten zien wie ‘Gayropa’ de baas is. Keihard toeslaan, snel en hard, en dan weer naar huis. Terug naar hun Rusland waar de leugen regeert. Het land dat zijn agressieve oorlogen moet vermommen als werk van ‘vrijwilligers’, dat zijn stupide misdaden in de Oekraïne moet toeschrijven aan ‘de CIA’ of ‘fascisten’ en dat zijn bevolking keihard voorliegt. En ze weten het donders goed. Dat ze de paria’s zijn. Ze moeten terug naar een smerige, vervallen dictatuur die ze hun vaderland noemen. Maar goed, als zij dan niet in vrede en vrijheid kunnen leven, dan Europa ook niet. Een bedrogen volk dat zijn machteloze agressie zou moeten richten zich tegen het graaiende regime, vindt een uitlaatklep in Marseille.
En dan zijn er de lone wolf terroristen. De mannen waarvan niemand het had verwacht. Moslimmannen die zich met moeite staande kunnen houden in de westerse samenleving. Die worstelen met hun islamitische identiteit en het beklemmende conservatisme van hun omgeving, en ondertussen lonken naar alles wat de islam op neerkijkt. Je kunt geen nee zeggen tegen je eigen cultuur, ook al kent die zo veel achterlijke restricties. Je bluft zelfs zo nu en dan dat je dat helemaal geen gek idee vindt – homo’s vanuit een toren te pletter gooien en zo. Maar ’s avonds hang je rond in die verleidelijke wereld. Even snoepend van een leven zónder restricties. Van de cultuur van de ander, waarin steeds meer mag en kan. En die anderen gedragen zich ook nog alsof zij de normen bepalen. Alsof zij de toekomst zijn. En jij bent achterlijk. Maar je zwijgt. Je hoort er niet bij.
En die op een goede dag beseffen ze dat het ook nooit gaat lukken. Ze zien hun huwelijk stranden, ze verliezen hun werk, hun zaak – de smalle basis die ze meenden te hebben valt weg. Of ze constateren dat ze hun hele leven lang zullen moeten ploeteren om het hoofd boven water te houden. Als moslim die nooit echt geaccepteerd zal worden. Althans, zo voelt het. En als de deur naar die andere wereld zich definitief lijkt te gaan sluiten. Als de toekomst lijkt te gaan bestaan uit die beklemmende omgeving, armoede, werken – dan kan de frustratie snel oplopen en omslaan in woede. Als hij geen kans krijgt – dan die anderen ook niet. Dan kan een doodgewone werkende moslim in één dag veranderen in een sympathisant van ISIS. Zegt-ie ineens. Een strijder. Zo meldt hij de politie. Een moordenaar. En niemand zag het aankomen.
Het westen wordt momenteel van twee kanten belaagd door jaloerse ideologieën. Ideologieën die het westen zeggen te verafschuwen maar het stiekem bewonderen. Die het westen beschuldigen van morele leegte en hypocrisie, maar ondertussen in eigen huis dagelijks geconfronteerd worden met de eigen leegte en hypocrisie. In het oosten gromt het Russisch nationalisme, dat Europa graag afschildert als decadent en machteloos – en daarmee zichzelf perfect karakteriseert., Vanuit het zuiden wordt Europa aangegaapt door jihadisten die ons decadentie en wetteloosheid voor de voeten werpen – en ondertussen moorden en verkrachten omdat oude teksten dat goedkeuren. Wreedheid, zelfverrijking en geklets over het paradijs moeten dat zinloze leven aanvaardbaar houden. Maar als zij niet vrij mogen zijn, dan het Westen ook niet.
ISIS is de lone wolf van het Midden-Oosten.
