Mans' Brulding: naar de Vliegshow

De KLu Open Dagen Leeuwarden terugzien op Tube haalde zoete herinneringen op aan bezochte octaan&kerosine festijnen in binnen- en buitenland. Een in het bijzonder. Een Airshow ergens rond 1990 op een vrij bescheiden vliegveld in België. Wellicht was het Oostmalle-Zoersel. Dat klinkt niet groots. Maar was het wél.

De anderen, zus Jessie op haar Suzuki Savage, haar man Paul op zijn HD, hadden een sjieke tent in de buurt besproken. Ik plande een spartaans verblijf in een. Een die op z’n ‘berenlul‘ samen met de slaapzak om de rugzak gelust meeging op Z, mijn Kawa Z650C. Ter plekke hoopte ik wild te kunnen kamperen.

Ergens in de middag de dag voor de show aangekomen vroeg ik een vliegveldmedewerker of ik alstublieft in een uithoekje mijn tent mocht opzetten. Dat moest ik ‘niet vragen, maar gewoon doen’. Wat 100 belgfrancs kostte. Tentje opgezet. Vervolgens opstellen op het aan de baan grenzende terras van de Aeroclub of iets dergelijks, en genieten van het binnendruppelende vliegends. In veel gevallen ging dit gepaard met eerst een beetje uitsloven voor het landingsgestel zakte. Soms is de dag ervoor meer de moeite waard dan de dag zelf.

Zo stroomde het vliegveld langzaam vol met jets&props. Hier en daar iets te vol. Om ruimte te creëeren moesten wat toestellen worden verplaatst. Display Spitfire-piloot Mark Hanna* vroeg vrijwilligers om de Spitfire en Mustang van de Old Flying Machine Company te helpen verplaatsen. Na wat geduw en getrek over wie aan de Mk IX en P51D mochten zitten, werden ze met iets voorzichtiger geduw en getrek buren van Z en het tentje. Je kunt belazerdere buren krijgen. Bedankt Hanna.

Zo om een uur of zeven, acht werd het etenstijd. Jessie en Paul reisden af richting hotel voor een negengangen menu, ik liep richting tent om wat te rommelen met brander en pannetje. De vliegveldmedewerker greep in. “Awel, komt gij niet naar de BBQ?” Mmm..ja, waarom eigenlijk niet? Dus ik deed het maar weer gewoon.

En zat aan tafel met piloten van Frecce Tricolori. Heel gek, maar de gesprekken gingen vooral over jets&props. Op enig moment vroeg een van hen aan mij: “And whadda you fly?” “Errr..a Kawasaki Z650C”. Wat ze een hilarisch lollig antwoord vonden. Het werd een prettige avond.

Je rekt je ‘s morgens niet vaak uit tussen Spitfires en Mustangs. Dus rekte ik het gekoesterd uit. Waarna die 100 belgfrancs nog bleken te ‘werken’. Wat gewoon meedoen met het ontbijt betekende.

De dag kon uiteraard niet meer stuk. Dat deed het ook niet. De oude props waren glorieus. De partituren van Pratt&Whitney, Wright en Rolls-Royce waren hemels. Frecce schitterde, de Red Arrows spetterden, en een ex van hen, een gele Folland Gnat, stal voor velen de solo-show. Waar best een hoop keuze tussen zat.

Kortom, een memorabel weekend. Een waarin een briefje van 100 belgfrancs bodemloos bleek. Nimmer in de geschiedenis der mensheid gaf zo weinig, zo veel, voor zo lang.

Eerdere Kawa-verhalen. ‘20.000 turbofans‘ en ‘Iwan de Verschrikkelijke‘.

* Helaas is Mark Hannah in 1999 verongelukt. De Old Flying Machine Company bestaat nog.

Zoersel (2012)