Ook als je regelmatig in Brussel rondloopt, blijven veel plekken onbekend. De belangrijkste blinde vlek blijft het EU-personeel en dan met name de vele ambtenaren die in de kantoren in de Europawijk huizen. Wat zijn dit voor mensen, hoe denken ze en hoe staan ze in het leven? Soms spreek je een commissie-ambtenaar maar de vraag blijft hoe representatief die paar ambtenaren zijn op het grote geheel van de duizenden die hier rondlopen. We moeten dus misschien anders kijken.
Waar halen die EU-medewerkers hun lunch? Er is slechts één lunchketen dominant aanwezig in de Europawijk en deze keten vertelt dus ook veel over de mensen die er komen: Exki. Dit is een Belgische keten die zichzelf vroeger “Natural Fresh and Ready” noemde en zich tegenwoordig tooit met de leus “Nature’s kitchen”. In het logo is een wortel verwerkt. Een mooi voorbeeld van een diep verlangen naar de ongerepte cultuur in een totaal volgebouwde omgeving waar zelfs nauwelijks bomen te vinden zijn.
Deze lunchrooms zitten in Brussel op heel veel plekken en dan met name in de Europawijk. Naast het grote Berlaymont-gebouw van de Europese Commissie staan er al direct twee, naast de Europese Raad staat er ook een en voor de ingang van het Europees Parlement is er ook een te vinden. Op weg van het Centraal Station naar het Europees Parlement passeer je er nog twee. Deze lunchrooms zeggen veel over de bezoekers.
Ten eerste: EU-medewerkers verdienen veel geld. De lunch van uw verslaggever is uitermate sober met een smoothie en een mini-salade. Toch kost deze 7,05 euro. Een plastic flesje smoothie mango-banaan van 250 ml kost 3,10 en de mini-salade Genova van 180 gram 3,95. Je rammelt erna nog steeds van de honger. Broodjes kosten hier zo’n vier euro en salades – veel sla met wat garnering – kosten een euro of zeven. Taart is vier euro, cappuccino 3,65. Soep: 3,75. De porties zijn steeds bescheiden dus je honger achteraf krijg je er standaard bij. Als je de spullen meeneemt gaan er een paar dubbeltjes vanaf.
Ten tweede: EU-medewerkers houden van details en precieze informatie. De Genova-salade van 180 gram bevat 44,4 procent groene bio-linzen, die zijn gecertificeerd door “Certisys BE-BIO-01”. 22,2 procent bestaat uit erwtjes en de rest is rode paprika, zuurzoete ui, artisjok, olijfolie en balsamico-azijn waarvan de verpakking in hoofdletters vermeldt dat er “SULFIETEN” in zitten (inclusief hoofdletters). Oppassen met de verkeerde ingrediënten dus. De overeenkomst met veel EU-beleid laat zich raden.
Ten derde: duurzaamheid wordt hier belangrijk gevonden. Op de papieren tasjes staat een verhaal hoe ze gemaakt zijn. Op het dienblad staat in Engels, Frans en Nederlands: “Dit plateau is gemaakt van organisch afval en papier om onze ecologische voetafdruk te verkleinen”. De afvalscheiding is onnavolgbaar: er zijn twee vuilnisbakken. In de ene moeten flesjes, blikjes en drinkkartons. In de andere bestek, servetten, bakjes, bekertjes en schaaltjes. Er is een mandje voor koffiemelkcupjes, suikerzakjes en chocolaatjes die je niet hebt gebruikt. Af en toe komt een zwerver de chocolaatjes eruit pikken.
En het EU-personeel is internationaal. De internationale kranten liggen klaar: De Standaard, Le Soir, Frankfurter Allgemeine, Le Monde, El Pais en Corriere Della Sera. Het eten heeft geen duidelijke culturele oorsprong en er wordt nooit gerefereerd aan het duidelijke Italiaanse karakter van meerdere pasta-gerechten. Wel hebben de gerechten namen uit heel Europa: Er zijn salades met plaatsnamen als Hendaye, Calvi, Algeria en Monaco en warme schotels met de namen Knossos en Calabria.
Voor veel geld kunt u een minimale, maar zeer duurzame lunch met een internationaal tintje krijgen in de Europawijk. Rond het middaguur is het standaard vechten om een zitplek. Mocht u niet zo ver willen reizen? Deze keten probeert het sinds enige tijd ook in Den Haag en Amsterdam.
Chris Aalberts doet dit jaar onder de titel #Bruslog – Brusselse logica – verslag van Europese politiek in Brussel, in Den Haag en in het land.
