Pro Europees en toch een Brexit toejuichen? Het kan. Sterker nog, het is de enige logische conclusie die je kunt trekken nu alle partijen hun stellingen hebben ingenomen. Europa moet gered worden. En dat gaat niet lukken door de Britten binnen de EU te houden, maar door een big bang te laten ontstaan op de burelen van de EU. Al tientallen jaren wordt het bureaucratische waterhoofd dat de EU met zich mee torst gezien als een probleem, maar blijkbaar is niemand in staat om dit afdoende aan te pakken.
In een recente BBC documentaire laat Jeremy Paxman, tot voor kort de favoriete journalist van alle pro-Europa snobs, haarfijn zien hoe kafkaësk de Europese Unie wordt geregeerd. Het ondemocratische gehalte is meer dan schrijnend. En de maandelijkse verhuizing per trein van alle documenten en personeel van Brussel naar Straatsburg is de beste sketch die Monty Python nooit heeft gemaakt. Dit gaat verder dan: ‘Als je de EU opnieuw zou inrichten, zou je het anders aanpakken’. Nee, dit zijn niet te accepteren fouten die een gezonde organisatie zich nooit zou laten welgevallen.
Ik voel me een Europeaan. Natuurlijk, Amerika heeft Mark Twain en Andy Warhol. Australië zijn Barrier Reef en China haar muur. Maar de lijst van Europese hoogtepunten is onuitputtelijk. Waar moet je in hemelsnaam beginnen om de suprematie van Europa aan te tonen? Darwin? Beethoven? Voltaire? Don Quichottte? De Olympus? Rome? Wenen? Rembrandt? El Greco? Shakespeare? The Beatles? Stuk voor stuk het mooiste en het beste, dat mensen kunnen voortbrengen en alles in verschillende disciplines en tijdsgewrichten. Alles, dat van waarde is, komt uit Europa. Nou ja, misschien laat ik me nu iets teveel meeslepen.
Laat ik realistisch blijven. Negentig procent van alles dat de brille van de mens definieert komt uit Europa. John Lennon mag dan gezegd hebben ‘Eerst was er niets en toen was er Elvis’, maar de voorsprong die Europa op dat moment al had was er een van duizenden jaren. Dat haalt niemand meer in. Tenminste, zolang we Europa niet eigenhandig ten gronde richten. Want ook daar zijn wij ongekend goed in. De Eerste en de Tweede Wereldoorlog zijn immers eerst en vooral Europese oorlogen.
Maar laten we eerlijk zijn, hoe gevaarlijk is een Brexit nou eigenlijk? En, misschien de meest urgente vraag, hoe definitief is een Brexit? De EU kan zich het niet veroorloven om Engeland te laten gaan. Weet u nog hoe Europeaanse politici en economen ons waarschuwden dat een uittreding van Griekenland uit de EU een niet onderschatten effect zou hebben op de betrouwbaarheid van Europa en daarmee op haar economie? Juist door dat laatste feit ontstaat er eindelijk een macht die een stevige positie inneemt tegenover de pennenlikkers en grijze muizen die momenteel de dienst uitmaken in Brussel, tegen de visieloze tredmolen waarin Europa zich bevindt. Engeland kan eisen stellen omdat de EU het helemaal niet kan verkopen aan de rest van de wereld dat de vijfde economie van de wereld zich afscheidt. Het Verenigd Koninkrijk kan achterover leunen en in een fluwelen fauteuil een sigaartje roken. Dear Europe, we love you, but you have to change.
Als kers op de taart zal er ook een nieuw soort leider opstaan. De anarcho-conservatief Boris Johnson zal na een Brexit vrijwel zeker de nieuwe premier van Engeland worden. Een intellectueel met zelfspot die verklaart dat het belangrijkste,dat hij op Eton College heeft geleerd is: ‘To shake with your right hand and hold a rock in your left‘.
Een uitstekende manier om Europa op de knieën te krijgen. Om Europa te dwingen de regeldrift in te perken, Straatsburg op te heffen en de Europese Commissie democratischer te maken. En als Boris Johnson de EU heeft schoongeveegd kan hij zich meteen meten met de rest van de wereld. Want als iemand een betere Europese leider weet om de potentaten Trump, Poetin, en Erdogan in toom te houden dan mag hij nu opstaan en zich uitspreken, voordat het te laat is.
Dit artikel werd eerder op de website Robscholtemuseum.nl gepubliceerd.
