De noodlijdende gristengemeenschap in Nederland heeft een nieuw object gevonden om zijn barmhartigheid over uit te storten: de vluchteling.
Zo organiseerde een kerkparochie begin deze maand in het kader van het Heilige Jaar van de Barmhartigheid een “warm bad voor vluchtelingen in ootmarsum”: een ontmoeting tussen Ootmarsumse knuffelgristenen en vluchtelingen die daar worden opgevangen, onder andere met “een soort stoelendans” zodat men “met elkaar kennis maakt in korte gesprekken, steeds een stoel opschuivend”, ter afsluiting waarvan het Alle Menschen werden Brüder werd aangeheven.
Waaraan de nieuwkomers dit “warme bad” te danken hebben weet alleen God, maar het zou iets te maken kunnen hebben met het religieuze slechte weer waarmee de kerk te kampen heeft in deze goddeloze tijden. En voorwaar! Daar dient zich ineens een doelgroep aan die er gewoon op wacht om in de armen te worden gesloten. Enige uitdaging is die vermaledijde islam die de mensen met zich meetorsen vanuit den vreemde, maar inshallah: wat niet is kan nog komen.
“(…) een bijzondere middag waarin Ootmarsummers de vluchtelingen in hun hart sloten en zij zich op hun beurt opgenomen voelden in onze gemeenschap”
Aldus een geëxalteerde diaken tot wie het ontnuchterende feit blijkbaar nog niet is doorgedrongen dat er een hoop onbarmhartigs meezwerft op de asielstromen naar Europa- maar goed, dat kun je een vertegenwoordiger van de vergeving-tot-elke-prijs-cultus misschien niet aanrekenen. Wat je wel van de weldoeners- die naast gristenen ook Nederlandse burgers zijn- mag verwachten is een klein beetje realiteitszin.
Bekijk de situatie eens vanuit het oogpunt van de vluchteling die huis en haard heeft achtergelaten om een betere toekomst na te jagen in Europa. Daar sta je dan. In Ootmarsum of all places, om vervolgens geconfronteerd te worden met een schare moreel likkebaardende gristenweldoeners, met schalen vol barmhartigheid in de hand om de nieuw gearriveerde drommels van harte welkom te heten, gewoon om een beetje licht te geven in de duisternis die hen zo ver van huis deed dralen en misschien, heel misschien, dat de dankbare vluchteling van overwegend mohammedaanse persuasie op zijn beurt de Here Jezus welkom wil heten in zijn hart. Immers: voor wat hoort wat.
Een vrijwilliger van de werkgroep Kerk en Vluchteling, die naast het organiseren van boottochtjes voor de nieuwkomers de nieuwkomers ook uitnodigt voor de wekelijkse bijbelstudiegroepen en gebedsgroepen, benadrukt:
“Het is voor hen (de vluchtelingen, red) bijzonder dat wij zelf mogen weten wat we geloven en hoe we geloven. Ze vragen zich af waarom wij zoveel kerken hebben en wat de verschillen zijn.”
Over vluchtelingen zegt de vrijwilliger:
“Voor ‘de lol’ doet niemand dat. Net zo min als iemand lichtzinnig besluit om het moslimgeloof los te laten en christen te worden. Dat soort keuzes hebben een enorme impact. Je moet alles wat je dierbaar is, loslaten en geheel alleen verder gaan. Dat doe je enkel als de keuze werkelijk door je hart wordt ingegeven.”
Ongeacht of mensen uit wanhoop of berekening naar Europa zijn gekomen, lijkt het me bijzonder ongezond om de situatie te gebruiken voor bekeringsdoeleinden, ook al zegt de vrijwilliger niet bang te zijn dat de gesprekken die hij met vluchtelingen voert “te evangelisch van aard worden”.
“Natuurlijk wil ik de mensen graag over Jezus vertellen. Mijn hart is er vol van. Maar ik wil er vooral voor hen zijn. Ze laten merken dat ze geliefd zijn.”
Nou kun je het standpunt innemen dat alle goede bedoelingen (al dan niet ingegeven door een of andere belangeloze barmhartigheidsdroom) mooi meegenomen zijn, maar helaas hebben goede bedoelingen, vooral wanneer deze leunen op sprookjes, nog wel eens de neiging om rampzalig uit te pakken, vooral wanneer deze barmhartigheid vergezeld gaat van een onverholen bekeringsdrang. Dan gaat de schoen toch wat wringen, vind u ook niet?
Alle goede bedoelingen ten spijt geloof ik dat het niet bepaald bevorderlijk is voor gezwinde integratie in de samenleving wanneer de ene achterlijkheid de andere in het hart sluit, met als gevolg dat de beoogde inburgering in het overwegend op seculiere grondbeginselen gegrondveste Nederland alweer een stapje terug is gezet. Bovendien: zolang de gristen met al zijn ingebakken rechtschapenheidsimpulsen niet doorheeft dat de zendingsdrang van degene die hij bekeren wil wel eens groter zou kunnen zijn dan de zijne, is er een reëel gevaar voor infiltratie vanuit orthodox-islamitische hoek, en dan zijn we nog verder van huis.
