Na Roze Zaterdag is het tijd voor Roze Zondag. Deze dag is onderdeel van het multiculturele festival Kwaku dat deze zomer vier weekenden lang in Amsterdam Zuidoost plaatsvindt. Bij binnenkomst blijkt al direct wat Kwaku is: een groot uitgevallen braderie met alle culturele diversiteit die Amsterdam Zuidoost rijk is. Dit festijn draait vooral om eten en drinken: tientallen standjes en een intense barbecuelucht vormen de basis.
Wat dit festijn precies te maken heeft met homoseksualiteit is niet direct duidelijk. Zeven van de acht Kwaku-dagen zijn niet ‘roze’ en de meeste bezoekers zijn zeker niet homoseksueel. Gezinnen met kinderen zijn hier in overvloed en op homo-app Grindr blijken er in een straal van 800 meter slechts 18 homo’s aanwezig. Roze Zondag is met recht een roze evenement wat is ingebed in niet-roze omgeving. Voor sommigen het toppunt van integratie, maar daar lijkt nog wel iets tegen in te brengen.
Er is een bijeenkomst in een tent. De Amsterdamse wethouder Simone Kukenheim houdt een toespraakje en daarna houdt een oudere meneer een betoog. Hij blijkt een bekende uit de buurt. We leren dat het roze element van Kwaku een tweede lustrum viert. Helaas zijn de twee ‘founding gays’ niet aanwezig. De meneer vertelt ons dat homoseksualiteit zeker geen Westers concept is. Roze Zondag is ‘het grootste black LGBT-festival van Europa’, verzekert hij ons. Toch is er volgens hem nog wel iets aan te merken op de diversiteit: zo zijn er hier weinig Chinese homo’s, horen we.
De kolonisatie door het Westen was een slechte zaak en heeft gemeenschappen veel afgepakt, leren we, maar er is ook een lichtpuntje: er is seksuele diversiteit gekomen. Volgens de man moet de heteronorm weg én moeten we het juk van de kolonisatie van ons afschudden. We moeten niet vergeten dat zwarte mannen opgesloten zitten in hun identiteit en daardoor allerlei problemen hebben. Dan laat de wethouder een stuk of tien ballonnen op die tegen het plafond van de tent tot stilstand komen. Een mager applaus volgt, want echt druk is het binnen niet.
Dan is dit deel van Roze Zondag afgelopen. Er volgt later in de middag nog een lezing over homoseksualiteit onder Hindoestanen. Die zal plaatsvinden in een van de vele tenten die op het terrein staan opgesteld. Deze lezing is daarmee even gemakkelijk te ontlopen als de aftrap door de wethouder. Ook de wethouder is zeker niet van plan naar de lezing te komen want nadat ze kort de sfeer heeft geprezen, neemt ze de benen.
“Het is een misverstand dat dit festival nauwelijks iets met homo’s te maken heeft”, legt een D66’er me uit. Er zijn vandaag ook artiesten en er zal ‘een homoseksuele neger-rapper’ optreden. Maar tijdens het middagdeel is de interesse in het hoofdpodium beperkt want Amsterdam Zuidoost is bezig met het naar binnen werken van grote hoeveelheden voedsel en bier. In een danstent wordt enthousiast gedanst, maar nergens is een koppel van gelijk geslacht te vinden.
Zo is de politieke dimensie van de Gay Pride op deze plek totaal ondergeschikt aan het braderie-gevoel. Het meest relevant lijkt de politieke aanwezigheid van de PvdA en D66, maar het is vanwege de tientallen kramen een enorme opgave hun aanwezigheid überhaupt op te merken. D66 deelt achter een standje partijballonnen uit aan kinderen en maakt praatjes met voorbijgangers. “Die kunnen over alles gaan, niet alleen over homoseksualiteit”, legt de Amsterdamse D66’er Pieter Rietman uit. Het roze D66-gemeenteraadslid Jan-Bert Vroege – vandaag met regenboogbretels – beaamt dat.
Kwaku is een leuke multiculturele braderie en het is niet slecht dat ook in Amsterdam Zuidoost homo’s een poging doen aan hun zichtbaarheid te werken. Maar als men deze dag ‘het grootste black LGBT-festival van Europa’ noemt, rekent men wel heel erg veel bezoekers mee die op geen enkele manier in aanraking komen met welke roze boodschap dan ook. Voor hen was Roze Zondag niet veel meer dan een spaarzaam aantal roze vlaggen, waarvan niet eens zeker is dat ze speciaal voor deze dag zijn opgehangen.
