Hoe zou je erop reageren als iemand in je omgeving een meisje heeft vermoord dat bij je in de buurt leeft? Een lastig dilemma, zeker als het een hele kleine gemeenschap betreft. Dat vraagstuk werkt Magnus von Horn uit in het drama The Here After (Efterslav). Een Zweeds-Poolse film die onder je huid gaat zitten.
Na twee jaar zitten mag John vanuit de jeugdgevangenis naar huis. Zijn vader haalt hem op en neemt hem mee naar huis in de hoop dat hij weer kan aarden in zijn oude omgeving. John kiest ervoor terug te gaan naar zijn oude school om zijn leven weer op de rails te krijgen. Dat blijkt in de kleine, ietwat bekrompen gemeenschap een stuk lastiger. John’s terugkomst wordt niet gewaardeerd en dat wordt duidelijk gemaakt. Het gaat van kwaad tot erger.
Als kijker word je vooral in het begin in het donker gehouden. Wat er precies aan de hand is, wordt pas later in de film duidelijk. Er wordt weinig gezegd, de leegte, somberheid en ellende wordt vooral laten zien aan de hand van stiltes, blikken die worden uitgewisseld en daden van de hoofdrolspelers. Maar de ellende in deze kleine gemeenschap wordt daardoor extra pijnlijk duidelijk.
De makers zijn niet terughoudend. De personages zijn hard. Ze weten hun gevoelens amper te uiten, wat ze beweegt tot extreme daden. De moeilijkheid van alle karakters om te communiceren is bijna ongemakkelijk, en gaat onder je huid zitten. Het zorgt ervoor dat je wil schreeuwen, een oplossing wil bedenken, wat helemaal niet kan.
Wie niet van trage films met weinig dialogen houdt, kan The Here After beter overslaan. Maar wie graag nog een paar dagen bezig wil zijn met een goed Scandinavisch drama, moet er toch echt aan geloven. Blij word je niet van het verhaal, van het niveau van deze film des te meer.
The Here After draait vanaf 28 juli in de bioscoop.
