“Doen alsof het uiterlijk, aantrekkelijk zijn, of het nou gaat om jongens of meisjes, er niet toe doet en er niet aan bijdraagt hoe populair je bent is één van die treurige politiek correcte houdingen waardoor je het bestaansrecht en de realiteit van het politiek correct denken in twijfel trekt.
Oh sneeuwvlokjes, wanneer was het dat jullie allemaal veranderden in grootmoeders en burgerlijke dametjes, die in afgrijzen naar hun parels grijpen wanneer iemand een mening heeft over iets, zichzelf uitdrukt op een wijze die niet de afspiegeling is van jullie denkwijze, stelletje wenende, kleine, zwakke narcisten dat jullie zijn?
Die moralistische toon van social justice warriors staat nooit in verhouding met waar ze zo verontwaardigd over zijn. Wanneer begon deze afzichtelijke en waarschijnlijk zenuwslopende manier van leven eigenlijk met jullie te transformeren naar een autoritaire gedachtenpolitie, met strikte regeltjes en voorgeproduceerde woede, die excuses eist voor elk broodje of elke salade die jullie niet lekker vinden?
In onze maatschappij geven social justice warriors er altijd de voorkeur aan om vrouwen het slachtoffer te laten zijn.
De realiteit van het bestaan is dat mannen naar vrouwen kijken, en dat mannen naar andere mannen kijken, en dat vrouwen naar andere mannen kijken, en dat vrouwen vooral naar andere vrouwen kijken om ze te objectificeren. Heeft iemand onlangs nog op Tinder gekeken en gezien hoe onze Darwinistische impulsen worden bevredigd in een swipe of twee? Dit is de manier in deze wereld waarop onze soort overleeft en het lijkt me sterk dat dit ooit zal verdwijnen.
Wanneer begon Generatie Watje eigenlijk met woedend worden over een opinieartikel? Dat is de werkelijke vraag.
De overreactie-epidemie die endemisch is in de cultuur en de impliciete roep om censuur door artikelen te laten verwijderen, is precies wat we niet moeten toestaan en dat zou elke keer wanneer social justice warriors het grondrecht op vrije meningsuiting negeren weer duidelijk gemaakt moeten worden.”
Er zijn schrijvers die zich actief verzetten tegen de steeds gevaarlijker wordende millennialcultuur van politieke correctheid. Dat zijn helden. En er is Bret Easton Ellis (auteur van het briljante Less then zero). Hij is God. Lees hierboven waarom, en lees ook vooral de complete tekst zodat je je nog meer aan Zijne Schrijvende Goddelijkheid kunt laven.
Context: Sky Ferreira is een zangeres, model, professioneel every men’s wet dream. Ze is, kortom, een bijzonder lekker wijf. Mede daarom vinden mannen haar muziek al snel enorm leuk. In het blad L.A. Weekly schreef schrijver Art Tavana onlangs een lofzang op Ferreira, en dan met name op haar goddelijke lichaam, haar subtiele geilheid opwekkende vermogen en haar intense lekkerheid. Tevens legde hij uit dat mannen haar waarderen vanwege haar uiterlijk en hoe dat uiterlijk dus mede verantwoordelijk is voor de populariteit van (lekkere) zangeressen en hoe zoiets bijdraagt aan de popmuziekcultuur.
En dat mocht natuurlijk niet van de boze 3.0. dramfeministen, die millenniale dichtgeroeste anti-lust-anti-genot-anti-neuk plussize gleuvenbrigade die alles wat mooi is aan een vrouw (of sowieso het leven) intens haten en in hun narcistische jaloerse wanen alles kapot willen hebben wat beter, mooier en succesvoller is dan zijzelf.
De special snowflakes waren kortom weer eens getriggerd in hun fascistische safespaces waarop de redactie van L.A. Weekly via social media zodanig onder druk werd gezet dat ze hun excuses aanboden voor het gepubliceerde opinie-artikel. Yep. The power of social justice warriors. Overigens wilden de snowflake-doodseskaders ook nog dat L.A. Weekly het artikel met terugwerkende kracht zou censureren, maar zo ver kwam het gelukkig niet. Dit keer niet.
Enfin, enter Bret Easton Ellis die ‘Generatie Watje’ vervolgens op fabuleuze wijze volkomen maar terecht metersdiep de grond in schrijft. Waarvoor amen.
