“Sinds het begin van de kwestie is er een storm van verontwaardiging in de Nederlandse media opgestoken: Hé, Frankrijk, het is verboden te verbieden! Ook al wordt het buurland door salafisten van binnenuit aangevallen en worden Fransen door jihadisten vermoord. Ook al telt het aantal doden door moslimaanslagen bijna 250.
Uit de studeerkamers en redactiezalen stijgt een woud van beschuldigende vingertjes: Blijf van mijn boerkini af! De fundamentalisten van de laat-maar-waaien-filosofie hechten aan hun permissieve model, blind als ze zijn voor de sluimerende oorlog die gaande is. Ze zijn het weke lichaamsdeel van de muterende rechtsstaat, de toeschouwers van instortende idealen, die tegen subversie en geweld alleen nog een slappe wang te bieden hebben.
Frankrijk moet hun jeremiades in de wind slaan en in de frontlinie, met hakken in het zand, de ruimte van het salafisme en de gewelddadige islam steeds verder beperken. In een land dat van binnenuit wordt aangevallen zijn er twee soort burgers: de onderworpenen die uiteindelijk gaan collaboreren en degenen die in het verzet gaan.”
Trouw-columnist Sylvain Ephimenco heeft het meeste recht om iets over het boerkiniverbod in Frankrijk te vinden want hij is Frans. En Fransen vinden tenminste nog gewoon dingen. En schrijven dat gewoon nog op. Waarvoor hulde.
