Michael Schaap maakte voor de VPRO de succesvolle serie De Hokjesman, de gedoodverfde winnaar van de televisieprijs de Nipkowschijf. Hij won hem niet, de tandeloze Daily Show-kopie Zondag met Lubach streek met de eer. HP/deTijd-baas Tom Kellerhuis interviewde Schaap, daaruit enkele powerquotes te uwer vermaak. Het hele interview leest u HIER (Blendle betaallink).
Vroeger bestond de VPRO veelal uit bijzondere en vaak ietwat vreemde mensen die maar wat deden. En dat kon, het liep, er gebeurde van alles en er was sjeu. Maar inmiddels zijn die rare mensen wel verdwenen, er zijn allerlei nieuwe mensen gekomen, ook wel wat fatsoensrakkers, en is de VPRO steeds meer een professioneel gerund bedrijf geworden. En dat heeft consequenties voor het soort programma’s dat wij, een stelletje hele en halve psychiatrische patiënten, maken, want wij passen niet in het systeem van een ordentelijke omroep. Wij werken niet van nine to five.
De Nipkow is bedoeld voor het beste programma van het afgelopen jaar. De eerste twee seizoenen zijn wij niet genomineerd en dat was wellicht vreemd, want we kregen vrij vaak te horen dat het goed was. Het voelde niet echt als een verrassing toen we uiteindelijk wel genomineerd werden. Maar ik wist ook vanaf dag één dat we hem niet zouden krijgen, en ook waarom niet. Omdat in dit land niet meer per definitie het beste wint, maar het populairste. Dat stoorde mij en ik had er eigenlijk meteen ongelooflijk de pest in.Het klinkt hooghartig, maar die prijs komt ons toe. Dat heb ik toen gezegd tegen een aantal leden van de jury. Ze hebben me gedwongen naar de uitreiking te komen, want dat wilde ik in eerste instantie niet, we zouden hem toch niet krijgen. Ik had geen zin om mee te gaan in dit spelletje waarin reeds vaststond dat we verliezer zouden zijn. Want ik voel mij geen verliezer, veeleer triomfator.
Kun je je dat relletje nog herinneren met Matthijs van Nieuwkerk die overdag een schnabbel deed en de baas van Microsoft Nederland voor 15.000 euro toesprak binnen diens eigen gelederen? En de dag erop diezelfde vent in DWDD te gast had? Gadver, ik kan dat niet uitleggen, het voelt smerig. En Nederland is zo klein, je bent zo snel onderdeel van het systeem; ik wil mij daar graag aan onttrekken. Je zult mij niet snel aantreffen als een of andere tafelheer die meelult over de kat zijn kut.
We zijn er stellig van overtuigd dat je het publiek niet moet onderschatten, geen knieval moet maken. En dat gebeurt te vaak in Hilversum. Men denkt voor anderen te moeten denken en het resultaat is: havo-denkniveau. Dat is het geheime ding in Hilversum. Het NOS Journaal bijvoorbeeld wordt geschreven met in het achterhoofd een veertienjarige havo-scholier; die moet het kunnen begrijpen. Dat berust op een groot misverstand. (…) Ik snap niet dat dit volk, dat zoveel kan, dat zo hoog is opgeleid en zo ontzettend rijk is, zichzelf zo tekortdoet in het publieke discours. Ik zeg niet dat het vroeger allemaal beter was op radio en tv – de vertrossing bestaat al heel lang – maar waarom hebben wij geen intellectueel praatprogramma op primetime? Waarom kan het wel in Engeland, Duitsland of Frankrijk? Waar zijn überhaupt onze intellectuelen? Hé! Waar zijn ze gebleven? De tafels waar ik geïnteresseerd omheen liep omdat er oude knarren zaten met verstand? Ik mis dat. En weet je waarom ik het mis? Niet alleen voor mezelf, want ik trek mezelf graag op aan grote denkers, maar ik weet zeker dat het voor onze jongere generaties zo belangrijk is. Ik mis het zo ontzettend.
