Mensen moeten al sinds mensenheugenis moeite doen om passend werk te vinden. Er is al sinds mensenheugenis een tekort aan betaalbare woningen in Amsterdam. En al sinds mensenheugenis is de mens verantwoordelijk voor zijn eigen leven, welzijn en inkomen. Toch beweren nu de Millennials (Homo Sneeuwvlokkus, subspecies Specialis, klasse der Safespacii) dat zij het slachtoffer van ALLES zijn en dat de overheid ‘een systeem’ moet maken zodat zij goedkoop en ruim in een droomhuis in Amsterdam centrum kunnen wonen. Dat klinkt misschien verwend en gek. En dat is het ook.
Er is werkelijk geen enkele reden voor overheidsbemoeienis met deze gepamperde dwingelandjes die gewoon hard moeten werken, onderaan moeten beginnen en hun beurt moeten afwachten. Zoals iedereen, altijd, overal. Maargoed, verrassing, daar denken millennials zelf anders over. Bonusquotes uit Amsterdamfolder Het Parool.
Ontmoet Luna de Groot (22). Zij woont in Amsterdam Centrum. Luna is verdrietig want zij woont op 50 vierkante meter en deelt badkamer en keuken, en kan niet samenwonen met haar verkering aldaar. VIJF. TIG. vierkante meter. Op je 22ste. Misschien heeft Luna verkering met een walrus of olifant, dat 50 m2 te krap is? Maar nee, ze lijkt toch echt gewoon een mensenmeneer te bedoelen. “Samenwonen is je niet echt gegund”, weent zij, en er is veel zelfbeklag over het niet hebben van een vast arbeidscontract. Ik herhaal: op haar 22ste. Kinderen anno 2016 WILLEN kennelijk dagelijks aanschuiven in een 9-tot-5 file voor een vaste werkgever met een contract, 21 vakantiedagen per jaar en een fietsenplan, in plaats van ondernemen, freelancen, flexibel zijn, zelfredzaam denken en alternatief of creatief wonen. Millennials wonen op losvaste baantjes op 50 (vijftig) vierkante meter in het centrum van de duurste stad van het land en….klagen.
We gaan door met Huub Ramler (24) die zijn studentenwoning uit moet. Dat is ontzettend normaal, gezond en voorspelbaar als je 24 en afgestudeerd bent, maar ook Huub is beledigd dat hij als politicoloog niet meteen een vast contract kreeg. (Notitie: vóór publicatie dezes een adequate vertaling van de term ‘entitled‘ opzoeken of desnoods verzinnen.)
Topperrrrrr is de dertigjarige Maria Falkena. Kunnen we bij Luna en Huub gezien hun leeftijd nog postpuberale lamlendigheid vermoeden, Maria heeft geen excuus voor haar dreinerige sneuheid en totale gebrek aan realiteitszin. “Ze zouden een systeem moeten bedenken voor starters, want nu val je aan alle kanten tussen wal en schip,” jengelt de kamerbewoonster. Een systeem voor starters, bedacht door ‘ze’. Goh! Dat niemand daar eerder aan dacht! ‘Ze’ (te vrezen valt dat de schat hier ‘de overheid’ bedoelt) moeten zorgen voor ‘een systeem’ waarin starters moeiteloos een vast contract krijgen en daarmee voor een redelijk starterstarief op toplokaties in Amsterdam kunnen wonen.
Dat ‘het systeem’ godverdomme niet al bestaat is best wel een enorme schande eigelijk, als we deze drie hartverscheurende verhalen hebben gelezen. Waarom Maria niet op haar dertigste allang een baan of beter nog, bloeiende eigen onderneming heeft waarmee zij geld verdient om zelfstandig te kunnen wonen? Nou, Maria, leg het de mensen zelf maar uit.
“Ik ben afgestudeerd in theaterwetenschappen.”
Juist ja. Nog vragen, iemand?
