Gejoel in de zaal is verzekerd als Pierre Manent, een Franse politicoloog en directeur van de École des Hautes Études en Sciences Sociales te Parijs, als spreker wordt uitgenodigd. Hij verdedigt namelijk de stelling dat Europa zich moet aanpassen aan de moslims. Zijn argumenten zijn ten eerste dat de moslims te talrijk zijn en ten tweede dat destijds aan de immigranten niet werd gevraagd zich aan te passen aan onze normen en waarden. Dit laatste argument kan meteen van tafel worden geveegd, want het is een stilzwijgende vanzelfsprekendheid dat immigranten zich aanpassen aan het gastland. Toch is het zinvol zijn opvattingen nader te bestuderen. Manent geeft namelijk precies aan waarom Europa de strijd tegen de islam aan het verliezen is.
In zijn boek La nation de la France (2015) beschrijft Manent hoe mei ’68 heeft geleid tot een verzwakking van elke autoriteit. In de plaats van burgers die trouw zijn aan een gemeenschappelijke zaak, kwam het individu dat zo ongebonden mogelijk wil genieten. Elke verplichting wordt nutteloos en willekeurig gevonden, zelfs als een kwelling. De afschaffing van de militaire dienstplicht en de ontkerkelijking waren er logische gevolgen van.
Op Europese schaal zitten we met een Europa dat economisch en intellectueel heel sterk is, maar politiek nauwelijks iets voorstelt tegenover de Verenigde Staten en China. Dat komt voornamelijk omdat er geen autoriteit meer is. De farce in Calais is er het symbool van.
Maar er zijn ook andere voorbeelden te noemen: Marokko wil geen door Europa uitgewezen landgenoten toelaten en Turkije chanteert ons met de vluchtelingenstroom. Had de EU een beetje gezag dan zouden we die landen snel een lesje leren met een economische boycot.
Onze vijanden weten dat Europa politiek machteloos is. Onze politici kunnen de mensen niet meer verzamelen en de krachten verenigen om ze te richten naar een doel. Tegenover de oorlog die de islam tegen ons voert, blijft de politiek immobiel. Er wordt gereageerd met holle frasen. Na elke terroristische aanslag worden dezelfde vage algemeenheden en zinloze voornemens verkondigd. De politici zijn niet in staat het feitelijke probleem te analyseren. Dat komt onder andere omdat we in Europa niet meer gewend zijn religie als een machtsfactor te zien. Met de scheiding van Kerk en Staat heeft de laatste alle macht naar zich toegetrokken. Religie wordt gezien als iets privé. Bij moslims is dit totaal anders: de islam heeft een enorme sociale en politieke invloed.
Volgens Manent verhindert de scheiding van Kerk en Staat een adequaat optreden tegen een meer en meer overheersende islam. De staat wil zich niet bemoeien met religie. Er is godsdienstvrijheid voor iedereen. Als er beperkingen worden opgelegd, zoals het verbod op polygamie en volledige gezichtsbedekking, dan zijn die te gering om de opmars van de islam te voorkomen.
De aanpassing is er al. Toonaangevende kranten passen zelfcensuur toe of bieden moslims een column aan. De openbare omroepen zwelgen in het politiek correcte denken. De term islamofobie is uitgevonden om alle kritiek op de islam als racistisch af te doen. In scholen en ziekenhuizen wordt rekening gehouden met islamitische gewoonten, waaraan de anderen zich moeten aanpassen.
Het verbieden van kritiek getuigt volgens Manent van een neerbuigende houding ten aanzien van moslims. Zij kunnen zich namelijk niet beheersen, lijkt dan de boodschap te zijn, alsof een soort kinderbescherming voor volwassen moslims nodig is. Actiegroepen tegen fascisme en racisme nemen de moslims standaard in bescherming. Hiermee bewijzen ze dat de moslims niet als volwassen beschouwd mogen worden.
Het heeft geen zin de huidige situatie te verbloemen. Europa is politiek uitermate zwak en er is geen autoriteit. De moslims vormen samen een krachtige beweging en worden hierbij gesteund door de enorme kapitaalstromen vanuit de Golfstaten. Er zit niets anders op dat ons aan te passen aan de islam, of we nu willen of niet.
Er is echter een groot voordeel aan die noodgedwongen aanpassing: in de diepste lagen van het volksbewustzijn begint de kolkende lava op gang te komen totdat een uitbarsting onvermijdelijk wordt. Het worden spannende tijden.
