In de troonrede valt de volgende zinsnede te lezen: ”Iedereen die in ons land wil wonen, moet onze waarden respecteren en naleven; Van niemand wordt gevraagd de eigen herkomst of cultuur te verloochenen…”. Tevens wil minister Asscher dat nieuwe Nederlanders, ter bevestiging van deze eis, een participatieverklaring tekenen.
Maar wat nu als de eigen cultuur intolerant, ondemocratisch, racistisch en totalitair van aard is? Wat als de nieuwkomers en-masse deze billijke eis naast zich neerleggen en, geholpen door overmatige oversubsidiëring, hier hun eigen wereld kunnen creëren? Dan blijkt deze eis een lachertje te zijn. Nieuwkomers van moslimhuize zijn merendeels oerconservatief, orthodox qua religiebeleving en hebben er weinig behoefte aan (de meerderheid zo blijkt uit onderzoek) zich aan te passen; liberaler van aard en meer aanpassingsvermogen tonen overigens minderheden als Alevieten, Koerden, Yezidi’s.
Welke integrerende actie mag van nieuwkomers verwacht worden gezien hun culturele bagage? Vraag Soenieten op straat naar de rangschikking van zaken voor hen in Nederland en het antwoord is steevast: 1 religie, 2 familie, 3 werk, of 1 religie, 2 werk, 3 familie. De materiële bijdrage aan de samenleving waarbinnen men blijkbaar zo graag wil leven is van ondergeschikt belang.
Nog nooit in de historie van de wereldwijde massamigratie was een volksverhuizing economisch gezien van zo weinig economische meerwaarde als de miljoenenimmigratie vanuit Noord-Afrika en het Midden-Oosten richting Europa in de laatste halve eeuw.
Hongaren en Tsjechen trokken 60 jaar geleden noodgedwongen richting West-Europa; Chinezen legden in die tijd een lange weg af naar meer vrijheid in Europa; drie decennia terug trokken velen van het Iberisch schiereiland richting Noord-Europa; de laatste 20 jaar vonden veel Polen hun weg richting West-Europa, om daar te werken.
Na de oorlog gingen veel Nederlanders hun geluk zoeken in landen als Canada, Brazilië en Nieuw-Zeeland. In de eeuwen daarvoor trokken miljoenen Europeanen richting Amerika en Zuid-Afrika. Wat al deze volksverhuizingen gemeen hadden was dat de migranten in de nieuwe wereld vanaf dag één van binnenkomst moesten bijdragen aan de welvaart van het gastland. Niet presteren betekent terugkeer naar het thuisland, of sterven.
De volksverhuizing van 25-30 miljoen mensen vanuit het Nabije en Midden-Oosten (de laatste halve eeuw), laat echter een beeld zien dat zich nooit eerder voordeed in de historie van grote volksverhuizingen. Voor Nederland geldt dat de ruim 1 miljoen niet-Westerse migranten, veelal van moslimsignatuur, als collectief gezien voor de fiscus van het gastland, de laatste vijf decennia geen geld heeft opgeleverd. De autochtoon levert de schatkist (leeftijdscategorie 20-60), gemiddeld 4.000-5.000 euro per persoon op (CBS/CPB 2002; Elsevier Magazine, 2007). Zelfs de tweede en derde generatie Turken en Marokkanen weten collectief gezien niet of nauwelijks een positieve bijdrage aan de schatkist te leveren. Dit fenomeen is in de mondiale migratiehistorie niet eerder vertoond.
Hoe wij met dit gegeven (CBS-onderzoek) omgaan is bijzonder: we zwijgen het dood en blijven zonder uit te zoeken waarom het niet werkt nieuwkomers royaal subsidiëren. En weer slingert onderwijsminister Bussemaker 50 miljoen euro (Miljoenennota 2016) aan extra onderwijs richting jonge allochtonen (terwijl jonge Nederlanders die studeren schuld op schuld moeten stapelen; weinig sportief, want Mark Rutte heeft acht jaar lang in Leiden lopen potverteren). Andere data van het CBS wijzen uit dat we er schijnbaar geen moeite mee hebben dat van nieuwe Nederlanders uit Somalië en Eritrea 69 procent in de bijstand zit en dat nieuwkomers uit Syrië en Irak gemiddeld 60 procent hetzelfde lot treft. Dit kost jaarlijks miljarden euros. Maar het kan ook anders want dezelfde bron (CBS, dec 2014) signaleert dat lieden van Poolse komaf (slechts twee procent; CBS, dec 2014) nauwelijks gebruik maken van deze subsidiekraan.
En niet dat het daarbij blijft. Miljarden gaan mettertijd op aan huursubsidie aan niet-Westerse allochtonen (hele stadsdelen teren erop). Kinderbijslag wordt, ongeacht het aantal kinderen dat men krijgt, verstrekt (zo worden allochtone vrouwen niet geprikkeld om te gaan werken en zitten gedwongen door de eigen subcultuur thuis). De zorgtoeslag: mogelijk meer dan 80 procent van niet-Westerse allochtonen maakt van deze regeling gebruik (landelijk gemiddelde is kleiner dan 50 procent). Deze regeling, elke regeling, kan toch slechts voor ‘de uitzondering’ bedoeld zijn, niet voor iedereen. Er gaat op het subsidievlak teveel mis om in één column te noemen.
En daar ligt dan ook de oplossing van het integratievraagstuk: verminder drastisch de subsidiestroom aan nieuwkomers. Laat de insteek zijn dat zij zich hier als individu bewijzen van meerwaarde te zijn, in plaats van in grote aantallen toelaten en daarbij de afwezigheid van enige eis tot economische prestatie. Genegenheid is niet te koop, deze dient te worden afgedwongen. Uiteindelijk zijn ook allochtonen niet gebaat met een situatie waarin men, schuilend in salafistische tempels (in alle hoofdsteden in Nederland) hoort preken dat men hier vooral niet aan het maatschappelijk leven dient deel te nemen, of weggeborgen in buurthuizen dagdroomt wel van meerwaarde te kunnen zijn in landen ver weg van hier, maar hier nauwelijks participeert (of daartoe de kans krijgt). Niet alleen in Zaandam worden buurthuizen gesloopt, ook in Ede moest recent een buurthuis dicht en de allochtone jongeren die er dag-in-dag-uit schuilden staken uit woede auto’s van onschuldige medebewoners in brand. Men is ziek van, en verslaafd aan, subsidie.
In Nederland worden nieuwkomers platgesubsidieerd en laten we toe dat zo hele volksdelen verpieteren. Van Eritreërs en Somaliërs wordt geaccepteerd dat men ziek zwak en misselijk binnenkomt, getraumatiseerd is naar men zegt, en vrijwel de gehele groep ontvangt jaarlijks (per hoofd van gezin) maar schatting meer dan 20.000 euro aan subsidiegeld (bijstand, huur, zorgsubsidie, kinderbijslag etc). Dit is niet alleen onbetaalbaar het is ook decadent en asociaal richting diegenen die het betreft.
Liefde voor Nederlanders en genegenheid voor onze waarden en normen kunnen alleen via de portemonnaie worden afgedwongen. Helaas lopen er in de Haagse politiek voor het overgrote deel slechts Sinterklazen rond die menen dat door met geld te strooien de integratieproblematiek wordt opgelost. Het tegendeel is waar: sloop vrijwel elke subsidieregeling, en het integratievraagstuk zal ophouden te bestaan.
Bertold Brecht zei: “Erst kommt das Fressen, dann kommt die moral”. Hier doen we het andersom, dus verkeerd. Mensen, mannen, die vluchten uit landen met een falende cultuur, mogen hier doorgaan met het prediken van dezelfde cultuur, misbruiken vrouwen op hun beurt als een soort van reclamebord van deze falende cultuur en zowel allochtonen als autochtonen schreeuwen moord en brand dat ze niet begrijpen waarom het zo misloopt.
Genegenheid is niet te koop, maar wel te verkrijgen. Stop de oversubsidiëring!
