Vijf jaar geleden kwamen Peter Dreimanis en Leah Fay elkaar tegen in een café in Toronto, binnen een half jaar stonden ze met een voltallige band in de studio om het eerste album op te nemen. Na een kleine tour in Nederland, sluiten ze die vanavond af in Rotown, Rotterdam. Om daarna aan een flinke tour te beginnen om het nieuwe album Push + Pull te promoten. “Het voelt als het begin van een nieuw avontuur.”
Het was in The Communist’s Daughter waar Leah samen met een vriendin op een akoestische gitaar aan het spelen was toen Peter binnenkwam. “Ik had net een aantal nummers geschreven die meer een gesprek waren, vooral het nummer July Talk dat als The Garden op het eerste album staat. De reden dat het July Talk heette, was de stijl. Het was een gesprek dat heen en weer ging. De coupletten moesten door verschillende mensen gezongen worden.” Leah en Peter beginnen samen muziek te maken, maar missen ze een volle band om zich heen. “We zaten er niet echt op te wachten om samen zo dichtbij de microfoon te staan, van die liefjes die samen staan te zingen. We wilde groots, chaotisch en gek zijn. Binnen een jaar stonden we met band in de studio om een album op te nemen. We ontmoetten een producer met wie we wilden opnemen, dus we zijn er vol ingegaan. We wisten amper hoe we onze nummers moesten spelen.”
Al snel na de opnames, besluit gitarist Adam op te stappen en komt Ian bij de band. Peter: “Hij was een stuk professioneler dan wij, dus dat veranderde de manier waarop we speelden wel. We zijn gaan touren en speelden 250 shows in een jaar. We keken allemaal op naar bands die op tour waren en romantiseerden het tourleven ook wel. Het gevoel van tankstations, shitty hotels. Het was fantastisch, en dat is het nog steeds. Het is alleen meer zijn eigen leven gaan leiden. Wij rijden nu mee in plaats van dat wij zelf achter het stuur zitten.”
Leah vult aan: “Het voelt als het begin van een nieuw avontuur. We hebben heel veel geluk gehad dat we vijf jaar lang op ons eerste album konden teren en hebben enorm veel geleerd. Behalve dat we weten dat ons album wereldwijd op dezelfde dag uitkomt, hebben we geen idee wat er gaat gebeuren. Als we al zoveel succes hebben met dit album als met het eerste album, zijn we al heel blij.”
In ieder geval staan er flink wat shows gepland, tot de kerst speelt de band “tussen de 65 en 85 shows”. Het ging razendsnel voor de band. “Hoe dat kan, vroegen we ons gisteren ook af”, zegt Peter. “Waarschijnlijk heeft het er veel mee te maken gehad dat we zenuwachtig en bang waren. We zijn zo perfectionistisch. Onze video’s moeten het beste zijn, onze shows het grootst. Straks was het niet goed genoeg. Ik denk uit angst om te falen, de angst wat er gebeurt als het niet goed gaat.” Doodeng, vult Leah aan: “Maar af en toe hebben we ademruimte en dan realiseren we hoeveel geluk we hebben. Dat wint het van het doodenge, nerveuze gevoel in je buik. Het is zoals je een baby leert zwemmen: je legt hem in het water en hij zwemt. Zo was elke stap voor ons.”
Maar de band groeit, ook muzikaal. De aparte stijl van July Talk is meer een coherente stijl gevonden, vertelt Peter. “Na twintig nummers hoorden we het geluid dat bij ons past. Het is een soort donker geluid, beïnvloed door Spoon, Nick Cave, het is lastig om je vinger erop te leggen. Rond de tijd dat we Lola + Jozef, Push + Pull en Strange Habbit schreven, hadden we ineens door wat het geluid was. Het hoeft niet hetzelfde te zijn, maar het moet wel in dezelfde wereld passen.”
Ook tekstueel gezien zit er veel meer een lijn in. “Dit album geeft meer commentaar dan dat het verhalend is”, legt Leah uit. “Het eerste album was meer verhalend. Door zoveel op weg te zijn en mensen te ontmoeten, zijn we kritischer geworden. Mensen hebben de drang om te verbinden. Touch is de aanraking die je nodig hebt als mens, je bent soms zo eenzaam en vermoeid. Sommige nummers gaan over technologie en pornografie, en over hoe makkelijk is om de verbinding soms verloren gaat door die dingen.”
Peter: “We hebben de drang om die verbinding met elkaar op een voetstuk te zetten. Soms zorgt die verbinding er juist voor dat we elkaar verliezen. Zoals bij technologie, hoewel het echt een fantastisch iets is. Picture in Love probeert het verschil tussen ons beeld van liefde en liefde die we op beeldschermen zien uit te leggen. En hoe je liefde ervaart. Elk nummer op het album gaat er eigenlijk over hoe dingen ons van elkaar wegdrijven of hoe ze ons juist bij elkaar brengen. We zijn zeker heel kritisch op bepaalde dingen die ons uit elkaar drijven.”
De vinger op de zere plek leggen, is belangrijk voor de band. “Als je observeert, betekent dat niet dat je geen fysieke of emotionele reactie mag hebben. We willen niet iets of iemand naar beneden halen of vingerwijzen, maar wel onze gedachten over het mens zijn in deze tijd en maatschappij overbrengen. Wij zijn ook schuldig aan sommige dingen.” Peter: “We willen mensen wel confronteren met bepaalde dingen. Een beetje steken, ze na laten denken. Ik denk dat je kunt observeren en tegelijk de vinger op de zere plek kunt leggen. Dat doen we ook. En dat is ook confronterend voor jezelf. Je zingt soms een zin en dan denk je weer aan datgene waar jij jezelf ook slecht bij voelt. Ik hoop dat mensen zich uitgedaagd voelen.”
July Talk speelt vanavond in Rotown in Rotterdam. Het nieuwste album staat inmiddels op Spotify.
Credits: Foto door Ty Snaden.
