“Was het seksistisch op de sociëteit? Oh jazeker. Bij Quintus en bij alle andere verenigingen. Ik ben nog nooit zo vaak voor hoer uitgemaakt.
We waren rond de twintig jaar oud en de alcohol en hormonen liepen in pure vorm van de gevels. Verder deden wij nog niet aan politieke correctheid
Maar tegelijk waren wij vrouwen sterker dan ooit. Niet lief en ook niet schattig.
Als de mannen te ver gingen, dan zetten we de brandslang open. Wij gingen niet naar een commissie gelijke behandeling. Wij namen maatregelen. En oh ja, we hadden bestuursfuncties.
De grootste studentenvereniging van Nederland, het Amsterdams corps, staat onder leiding van een vrouw. In Leiden hebben vier van de vijf Leidse studentenverenigingen, inclusief het corps, momenteel een vrouwelijke voorzitter. Zelfs in het Delftse mannenbolwerk bestaan de studentenbesturen van de twee grootste verenigingen voor de helft uit vrouwen.
In die beschermde speeltuin van de studentenwereld waar het barst van het seksisme en de slutshaming zijn de vrouwen nog geheel gelijk aan mannen. Daarna, als er promoties moeten worden gemaakt en er kinderen komen, gaat het mis. Dan kom je in een wereld waar het barst van de vrouwvriendelijke regelingen en streefcijfers en politieke correctheid. Hartstikke vrouwvriendelijk. Je wordt er gegarandeerd nooit meer voor hoer uitgemaakt, maar je wordt ook geen voorzitter meer.”
NRC-columniste Rosanne Hertzberger was vroeger lid van de Rooms-katholieke Leidsche knorrengemeenschap Quintus, ongeveer hetzelfde als Vindicat maar dan niet officieel corps. Daar bij Quintus was ze ook gewoon hertje, hoer en haas, net als de hertjes, hoeren en hazen van Vindicat, en daar was ze juist blij hertje, haas, slet of hoer te zijn omdat ze daarmee gewoon kon zijn wie ze wilde zijn: een vrouw, geheel gelijkwaardig aan mannen, die niet wordt behandeld als extra breekbaar slachtoffer. Een vrouw die, in reactie op het worden uitgescholden voor ‘hoer’, gewoon terug kon schelden zonder dat het gevaarlijk werd en zonder dat ze als vrouw haar ‘plaats dient te kennen’ of het recht werd ontnomen menselijk te zijn.
Bij Quintus kortom, en bij alle andere studentenverenigingen, leren studenten hoe leuk en veilig en eerlijk en rechtvaardig het leven is als je niet steeds bang hoeft te zijn er te van worden beschuldigd iemand te hebben gekwetst, waar je niet telkens over je schouder hoeft te kijken of op je woorden hoeft te letten uit vrees voor de gedachtepolitie, waar je gewoon jezelf kunt zijn, namelijk mens met alle voor- en nadelen daarvan en waar niets wordt gecorrigeerd door een beknellende politieke correctheid die je mening verstikt en al je (zelf)verantwoordelijkheden ontneemt en je vervolgens reduceert tot willoos maar afhankelijk onderontwikkeld slachtoffer zonder ontplooid individu.
Bij Quintus, en al die andere verenigingen, leren vrouwen niet alleen hoe het voelt om te worden uitgescholden voor slet of hoer maar vooral ook hoe ze voor zichzelf kunnen opkomen, voor zichzelf mógen opkomen, wat de grens is tussen spel en ernst, tussen bereid zijn klappen op te vangen omdat pijnlijke grappen vaak vooral een uiting van affectie zijn en assertief genoeg zijn om grensoverschrijdend gedrag nooit te tolereren.
Ze leren er hoe de werkelijkheid even vaak keihard als supermooi is, en hoe die werkelijkheid zich niet naar jouw wil aanpast, hoe hard je er ook om jankt, en dus dat je er maar beter voor zorgt de onveranderlijke werkelijkheid te accepteren omdat kunnen omgaan met problemen nog altijd de beste oplossing er voor is.
Zo’n vereniging zou je zomaar een goede leerschool voor het echte leven kunnen noemen. Ware het niet dat dit echte leven heden ten dage niet meer bestaat, maar volledig wordt gedomineerd door eeuwig gekwetste instant slachtoffers en een politiek-correcte gedachtepolitie die steeds minder bereid is vrijheden en de nadelen van het mens zijn te tolereren en steeds meer bereid is te onderdrukken en desnoods met geweld de correctheid af te dwingen.
Dat hertje Hertzenberger uitgerekend in een lasterende karaktermoordcourant voor alleshatende, jaloerse, rancuneuze, politiek correcte moralistische tirannen, die teren op de verslachtofferisering van vrijwel alles behalve henzelf, het nut en vermaak van studentenverenigingen uitlegt is tegelijk het beste bewijs voor dat nut en vermaak in zichzelf.
Gericht aan dovemansoren, maar niet onopgemerkt gebleven.
