Tijdens een roadtrip door Amerika met Daniël Lohues wordt Stevie Ann weer Stephanie Struijk. De twee schrijven een heel album bij elkaar, waarop Struijk voor het eerst Nederlandstalig zingt. Ze verbleef een periode veel in Los Angeles maar is weer terug in Nederland. “Ik wilde daar beter worden in teksten schrijven. Wel ironisch dat ik met een Nederlandstalige plaat ben teruggekomen.”
De Limburgse singer-songwriter debuteert op 19-jarige leeftijd als Stevie Ann met Away From Here (2005), dat een gouden plaat en een Zilveren Harp oplevert. Ze blijft succesvol en neemt de albums Light Up (2010) en California Sounds (2013) in Amerika op. Daar verblijft de zangeres dan steeds vaker. Het album Stephanie Struijk markeert een nieuw begin: ze werpt de artiestennaam Stevie Ann af en zingt voor het eerst in het Nederlands.
Voor Struijk was het destijds heel natuurlijk om in het Engels te gaan zingen, vertelt ze. “Het begint bij geïnspireerd raken door je voorbeelden, en die zongen allemaal in het Engels. Artiesten als Alanis Morissette, Sheryl Crow en Joni Mitchell. Ik vond het ook mooier klinken. Voor een voorstelling van de Nationale Opera werd ik gevraagd om iets in het Nederlands te schrijven. Toen werd ik wel voor het blok gezet. Het voelde alsof ik helemaal opnieuw moest beginnen. Is dit een clichérijm of niet? Maar dat was een hele mooie ervaring.”
Daniël Lohues moedigde Struijk aan om een heel album in haar eigen taal te maken. “We hadden in Nederland één keer samen geschreven. Daar kwamen mooie ideeën uit voort maar ik moest weer naar Los Angeles. Toen stelde hij voor om naar mij toe te komen. Twee weken later zaten we al in de auto, dat is heel snel gegaan.” Ze maken een roadtrip van Los Angeles naar Minneapolis en elke dag wordt er een liedje geschreven. “Overdag praatten we in de auto over van alles en het schrijven ging heel natuurlijk”, blikt Struijk terug. “We dachten muzikaal hetzelfde en hoefden elkaar niks uit te leggen. Ik kon tijdens die trip een beetje mijn getob en de controle loslaten. Gewoon zien wat er gebeurt, wat komt dat komt er.”
Stephanie Struijk woont inmiddels weer in Nederland en dat bevalt goed. “Het was een onderbuikgevoel dat ik terug wilde. Heimwee ook. Half hier en half daar leven was leuk en ik mis het soms ook wel. Maar net als je begint te landen op een plek, moet je alweer weg. Echt aarden kan en wil ik het liefste in Nederland.”
Stephanie Struijk tourt tot eind dit jaar door Nederland.
©FaceCulture
