Meer en meer wordt ruiterlijk toegegeven dat het multiculti ‘ideaal’ volkomen is mislukt. Dit is zo een beetje het enige waar consensus over bestaat bij alle partijen, van rechts tot links. De vraag is hoe kon het zover komen, ondanks de vele inspanningen van velen, de kasten vol met rapporten en onderzoeken, de goede bedoelingen en de hoge bedragen van de belastinggelden die erin gestopt zijn om het multicultiproject een succes te laten zijn.
Wrang is dat het project niet alleen is mislukt maar dat het resultaat ook nog eens bijzonder slecht uitpakt. Migranten(kinderen) uit niet-westerse landen voeren de lijsten van werkeloosheid tot criminaliteit aan. Zij zorgen voor steeds meer onrust, wanorde en ellende. Kijk maar hoe het er in Zaandam aan toegaat, waar de politie voor schut wordt gezet door een groepje migrantenjongeren. Gênant en te absurd om te bevatten.
Is er een weg terug? Is er een perspectief om het tij te keren? Laat ik beginnen met de veel gehoorde en bediscussieerde vraag: is religie een verklaring?
Een niet alleen in Nederland waarneembare tendens is om de oorzaak voor de botsing met migranten en vluchtelingen uit islamitische landen in de islam te zoeken. Ik noem dat ‘de religieuze benadering’. In mijn boek De Piramide van Pinto beargumenteer ik dat het veeleer te maken heeft met de kloof tussen moderne en premoderne waarden, ‘de culturele benadering’.
Premoderniteit is in wezen de wortel, de bron, de achtergrond en de aard van islam en is dan ook terug te vinden in haar geschriften. Geen wonder, religie is als een rivier: zij neemt de kleur aan van de grond waarover zij stroomt. Religie bevat doorgaans opvattingen, regels en voorschriften, niet de dagelijkse gedragingen en omgang tussen individuen. Dit laatste wordt, naast de genen, voornamelijk bepaald door de omgeving waar men opgroeit. Mijn gedragingen worden overwegend bepaald door het feit dat ik geboren en getogen ben in een plattelands Berber-stadje in Marokko (Midelt) en niet door mijn jood-zijn. Hetzelfde geldt voor Job Cohen, Ed van Thijn of Jacques Wallage in Nederland of Henri Kissinger in Amerika. Die zijn ook joods, maar gedragen zich Nederlands of Amerikaans, niet ‘joods’.
Dit is de culturele benadering. Anders dan de religieuze benadering biedt de culturele benadering perspectief, ook voor dragers van premoderne waarden. Dit is een kardinaal verschil met de religieuze benadering. Discussies over religie leiden bovendien af. Er ontstaat dan een schimmig en zinloos debat over tekstinterpretaties van boeken die je toch niet kan of mag aanpassen in plaats van over gedrag van mensen en groepen.
Het moderne en beschaafde Europa eist de gelijke bejegening en behandeling van man en vrouw, respect voor homoseksuelen, positief omgaan met kritiek, vertrouwen schenken, niet discrimineren (ook de joden niet!), vrijheid van meningsuiting, ook over religie, volledig accepteren van scheiding kerk en staat, emotiebeheersing, accepteren dat empathie geen teken van zwakte is maar juist van kracht, antiautoritair gedrag accepteren en toepassen en accepteren dat satire, ironie en humor (cartoons, theater, films, boeken en andere geschriften) geen racisme is. Dit zijn moderne kernwaarden die geëist kunnen en moeten worden aan migranten, de dragers van premoderne waarden.
Een ander verschijnsel verergert evenwel de benarde situatie: policorisme. Linkse partijen hebben in het verleden indrukwekkende bijdrages geleverd aan de emancipatie van de arbeidersklasse, evenals aan de sociaal minder gefortuneerden. Het is niet meer dan terecht dat de inspanning van die socialistische instituties en hun politieke voorhoedes worden erkend en gewaardeerd. Op dit moment echter is de houdbaarheidsdatum van links ruimschoots verstreken, althans in het ondertussen rijke Westen. Hun inspanningen zouden juist nu geïmporteerd moeten worden naar gebieden waar dit veel meer nodig is, zoals het Arabisch schiereiland, Afrika en delen van Azië.
Net zoals met voedsel treedt geruime tijd na het verstrijken van de houdbaarheidsdatum het risico van vergiftiging op. En dat is wat zich in deze tijd voordoet: de linkse ‘Gutmensch‘ slaat door. Zo wilde actiegroep Pegida in februari van dit jaar in Amsterdam demonstreren. Onmiddellijk werd door de linkse bewegingen en linkse politieke partijen een tegendemonstratie georganiseerd: hun instinctieve drang tot het afdwingen van politieke correctheid (‘policor’) zou en moest zich manifesteren. Het gevolg was echter dat Pegida zodanig werd beperkt dat zij niet aan demonstreren toekwam en juist de ‘Gutmenschen‘ zich agressief en onverdraagzaam opstelden en gedroegen.
Dit is precies hoe de policor-elites zich gedragen, ook in de media zoals bijvoorbeeld in NRC Handelsblad. Hun roes van vergane glorie drijft hen kennelijk tot de conclusie als enigen de waarheid, recht en oordeelkundigheid te mogen claimen.
Het communisme is dood. Policorisme is de opvolger. Net als communisten zijn policoristen fanatiek, agressief en intolerant tegen andersdenkenden.
Het gevaar van policorisme is tweeledig. Enerzijds het hardnekkig weigeren te erkennen dat er wel degelijk stevige botsingen en grote problemen zijn tussen moderne waarden van de westerse samenlevingen en migranten, vluchtelingen en asielzoekers uit Syrië, Irak, Iran, Pakistan, Afghanistan en andere dragers van premoderne waarden en normen. Het ontkennen is hét recept om het probleem niet te behandelen, laat staan adequaat. Anderzijds schaden de policoristen juist de belangen van degenen voor wie zij menen op te komen, in het bijzonder de dragers van premoderne waarden. De zachte, slappe, ‘lieve’ aanpak geeft op korte termijn een goed gevoel en daarom raken zowel helper als hulpbehoevende verslaafd aan de ‘hulp’. Maar op lange termijn worden de problemen niet opgelost en blijven allochtonen afhankelijk van de ‘zachte’ hulp van policoristen.
De mislukking van het Nederlandse multiculti-ideaal wordt zodoende verklaard door de giftige cocktail van een onvolledige diagnose (islam en cultuur) en het policorisme van de ‘Gutmensch’-elite.
