De Rotterdamse CDA-wethouder Hugo de Jonge (jeugd, onderwijs en zorg) wil een discussie op gang brengen over (tijdelijke) verplichte anticonceptie voor vrouwen die niet in staat zijn tot verantwoord ouderschap. Met het op gang brengen van een discussie is niets mis, maar start die discussie dan wel vanuit een simpele democratische aanname: het is de burger die de politiek kiest en (nog) niet andersom.
De afgelopen jaren heeft het vluchtelingendebat iets eigenaardigs gekregen; of men welkom is of niet hangt af van de situatie in het land van vertrek, maar eveneens van het gehalte aan geluk dat men zoekt. Lees: van iemand die een plek wil in onze maatschappij kunnen we best van tevoren te weten komen of die persoon bijdrages kan leveren aan onze maatschappij. Migratie hangt af van enerzijds het vermogen om te werken en anderzijds het kapitaal dat iemand bezit.
De slotsom is dat de politiek parameters instelt die beslissen of iemand het waardig is om toe te treden tot onze maatschappij. Een overheid dus die graag haar (nieuwe) burgers zelf kiest. Vanuit een nationalistisch perspectief te begrijpen.
Anders wordt het bij dit voorstel tot verplichte anticonceptie. De aanname lijkt hier namelijk dat niet iedereen in staat wordt geacht zijn of haar kinderen op te voeden. Maar voordat iemand in de positie terechtkomt waarin het een probleem is de eigen kinderen op te voeden, zijn er zaken gebeurd. Het gaat immers over daklozen, verslaafden, psychiatrisch patiënten etc, niet zelden mensen die in de marge van de maatschappij leven. Mensen waarvoor juist de verzorgingsstaat werd opgebouwd. Vanuit een nationalistisch perspectief is het juist voor deze mensen dat we migratie een halt moeten toeroepen. Want mensen van buitenaf doen een beroep op de budgetten voor de mensen die er al zijn. Het gaat dan om weren van de out group ter bescherming van de in group.
Het ideaal van de verzorgingsstaat wordt stilaan afgebouwd, steen voor steen richting zelfredzaamheid. Een ideaal dat niet iedereen genegen is, bewijzen ook de mensen die in aanmerking zouden komen voor verplichte anticonceptie. Deze mensen dreigen steeds meer door de mazen van het maatschappelijke net te glippen. De verzorgingsstaat verzorgt hen niet meer. En getuige dit voorstel wil diezelfde verzorgingsstaat niet langer zorgen voor hun nageslacht, want bij voorbaat een verloren zaak.
Met andere woorden, binnen het ideaal van de zelfredzaamheid zijn het de prestaties van je ouder die de parameters voor toetreding tot onze maatschappij moeten gaan vormgeven. Vanuit een democratisch perspectief is dit enkel te begrijpen wanneer je de democratie op haar kop zet: de politiek die haar burgers kiest en niet langer andersom. De vraag is dan wie lijsttrekker wordt bij de volgende verkiezingen: u of ik?
