Al die Asha ten Broeke’s die hun mond vol hebben over emancipatie, de woede over het verwachtingspatroon waar de Bart Smit folder hun kinderen mee vergiftigt, hebben zelf altijd boterzachte baantjes. Nooit hoor je ze over de hoogovens, Pernis of olietankers uitkrabben in de Afrika haven. Tijd voor een verhaal over een echt sterk wijf.
Pancho Barnes, geboren als Florence Leontine Lowe (1901) was een van de pioniers van de luchtvaart en grondlegger van het stuntvliegen. Haar grootvader, Thaddeus S. C. Lowe, was de drijvende kracht en commandant van het eerste Amerikaanse luchtmacht onderdeel, de ballonvaarders groep ‘Army of the Potomac’s balloon corps’. Door haar grootvader is Florence al jong bij de luchtvaart betrokken en maakte op haar tiende haar eerste vlucht. Florentine heeft haar bijnaam ‘Pancho’ verdiend tijdens de Mexicaanse revolutie. alwaar zij als man verkleed clandestiene transporten voor de rebellen uitvoerde. Eenmaal terug in het gewone leven is ze getrouwd met een dominee (C.R. Barnes) uit Pasadena en heeft een zoon gekregen. In 1928 is ze serieus vlieglessen gaan nemen in San Matino California, bij de beroemde Eerste Wereldoorlog veteraan Ben Caitlin.
Florentine Barnes bleek een buitengewoon talent en heeft met haar brevet op zak een zogenaamde ‘barnstorming’ uit de grond gestampt, een vliegend circus waar stuntpiloten allerlei capriolen uithaalden ter vermaak van het publiek. Tevens was Pancho Barnes een zeer goede wedstrijdvlieger die veel races op haar naam wist te schrijven. In 1930 heeft ze het wereldrecord verbroken met een snelheid van 315 km per uur, wat haar de snelste vrouw van het interbellum maakte, een titel die ze overnam van Amelia Earhart. In 1932 verhuist Barnes naar Hollywood om zich op het stuntvliegen voor films te richten. Ze heeft in Hollywood de vakbond voor stuntvliegers opgericht en onder meer in ‘Hell’s Angels’ van Howard Huges gespeeld, een persoonlijke vriend van Barnes. Pancho Barnes is in die mooie Hollywood Jaren een grote naam en weet zich definitief te vestigen tussen de filmsterren en entrepreneurs van die tijd.
Tijdens ‘the great depression’ verliest Barnes al haar vliegtuigen en verdampt haar vermogen bijna volledig en is zo gedwongen weer opnieuw te beginnen. Met haar laatste centen koopt ze een stuk grond van 180 hectare in de Mojave woestijn aan de rand van Rogers Dry Lake Bed (een opgedroogd zoutmeer) vlak naast een kleine landingsbaan van Muroc field, een vergeten militaire basis.
Daar bouwt ze the Happy Bottom Riding Club, ook wel bekend als de Rancho Oro Verde Fly-Inn Dude Ranch. Een ‘Dude Ranch’ is het beste te vergelijken met een motel/bar/restaurant met een sterke hang naar wat wij hier zien als een country en western club. Je kan er onder meer paarden huren en de rodeo sport beoefenen. De club werd goed bezocht door de plaatselijke piloten van de aangrenzende basis en door veel van Barnes vrienden uit Hollywood, die vaak per vliegtuig arriveren op de private airstrip van de club. De Ranch werd binnen no time een groot succes en veel van de grote namen van het Hollywood van begin jaren veertig vonden hun weg naar de ranch. Op zijn hoogte punt had de The Happy Bottom Riding Club 9000 leden.
Na de Tweede Wereldoorlog werd Muroc field ‘Edwards Airforce Base’ de wereldberoemde basis waar het fundament voor de latere ruimtevaart werd gelegd. Edwards werd al tijdens de oorlog enorm uitgebreid en ook de de Happy Bottom Riding Club kwam binnen haar grenzen te liggen. In deze jaren was het allang geen ranch meer voor de socialite’s maar een gewilde hangout voor de testpiloten van Edwards. Barnes raakte daar goed bevriend met piloten als Chuck Yeager, generaal Jimmy Doolittle, Buzz Aldrin, Gordon Cooper en Virgil ‘Gus’ Grissom. Het waren deze jaren waarin Chuck Yeager met zijn Bell X1 voor het eerst door de geluidsbarrière vloog. De jaren dat NASA op de Happy Bottom Riding Club zijn piloten rekruteerde voor het Mercury ruimteprogramma en de latere Apollo vluchten.
Pancho Barnes was zeer geliefd bij de test piloten en er werd geluisterd naar wat deze veterane van de luchtvaart had te melden. De avond voordat Chuck Yeager de geluidsbarrière doorbrak beloofde ze iedere piloot die door de barrière vloog gratis een steak dinner. Een traditie die zes jaar lang heeft geduurd. Pancho Barnes en de Happy Bottom Riding Club werden uiteindelijk wereldberoemd door het boek van Tom Wolfe, ‘The Right Stuff’ wat in 1979 verscheen, ook de latere verfilming in 1983 door Philip Kaufman deed een flinke duit in het zakje. Door deze film is het verhaal van Pancho Barnes, Chuck Yeager en de mannen van de Happy Bottom Riding Club uit de vergetelheid gehaald. De Ranch is eind jaren vijftig afgebrand en sindsdien staat de ruïne nog steeds op Edwards Airforce Base. Het is een bedevaartsoord geworden voor iedereen die de romantiek van de eerste jaren van de ruimtevaart begrijpt. Pancho Barnes is in 1974 overleden, haar as is met een vliegtuigje over de Happy Bottom Riding Club uitgestrooid.
