“Voor mijn familie was zijn leeftijd trouwens niet het grootste probleem, hij was immers rijk en Europees. Het feit dat hij joods was, dát was erg. Door Claude begreep ik dat joden niet die afschuwelijke mensen waren die ik was gewend uit de Egyptische films die ik stiekem van mijn oma mocht zien. Ik haatte joden als klein meisje, ik dacht dat ik dood zou gaan als ze me zouden aanraken.”
Er zijn nog steeds heel veel meisjes die worden uitgehuwelijkt – sommigen zijn negen jaar. Ouders geven hun dochter dan maar aan de verkrachter, want als ze geen maagd meer is wil niemand haar nog. Het bizarre is dat de obsessie met maagdelijkheid gepaard gaat met een heel hoog aantal verkrachtingen binnen de familie.
De hypocrisie is overal, ook in de stad, in de betere kringen. Ook bij vrouwen die werken en autorijden gaat religie boven alles. Wat zal men er van zeggen als ik dit aantrek? Of: ik kan niet scheiden, hoe slecht het huwelijk ook is, want dan zegt iedereen dat ik mijn man niet gelukkig kan maken.
Ondertussen verschuilen mannen zich achter Mohammed, en anders wel achter een vriend van Mohammed of daar weer een vriend van. De bron van de ellende die ik beschrijf is de islam, of tenminste wat men door domheid van het geloof heeft gemaakt. Die domheid kent geen grenzen, de islamitische geestelijken op de satellietzenders waar iedereen in Marokko naar kijkt, hebben het uitsluitend over onze vagina’s, alsof er niets anders bestaat dan onze maagdelijkheid en deugd.
Men wil het slachtoffer uithangen. Net als na de aanslag op Charlie Hebdo, toen werd er geklaagd over beledigende tekeningen. Het ontkennen en klagen gaat heel ver, zelfs als we mensen vermoorden of opblazen is het niet onze fout.
Marokko, de Arabische wereld heeft een mentale revolutie nodig. Het onderwijs is slecht en er wordt in Marokkaanse gezinnen niet opgevoed, kinderen krijgen nooit uitleg. Het punt is dat door al die taboes de praktijk van seks, en ook van alcohol en drugs, heel gewelddadig is.”
De Marokkaanse actrice Loubna Abidar speelde in de film Much Loved de rol van hoer. Dat mocht natuurlijk niet in het tolerante, moderne en geëmancipeerde Marokko waar de vrouw dankzij de religie van vrede en tolerantie nog altijd weinig meer is dan een wandelende kut en een huisslaaf. In Marokko bestaan natuurlijk geen hoeren, laat staan hoerenlopers en er is ook geen islamitische man die ooit in zijn leven porno zou kijken, sowieso, er is geen Marokkaan die ooit aan seks denkt.
Dus heel Marokko ging los op Abidar, een beetje zoals UvA-hoogleraren en Peter Middendorp losgaan op dr. Machteld Zee, waardoor er voor Abidar niks anders op zat haar land uit te vluchten. Realisten en critici van taboes: als ze niet op parkeerplaatsen worden afgeslacht moeten ze wel voor hun leven vluchten. Niet alleen in Marokko.
Trouw (Blendle-link) interviewde Abidar over haar geboorteland, hypocrisie en de islam, een religie van vrede en tolerantie, vooral geliefd bij linkse intellectuelen in het Westen en bij Volkskrant-columnisten.
