Voor 2006 is er zo goed als niks te vinden over de Nederlandse muzikant Blaudzun. “Toen bestond ik ook nog niet”, grapt de zanger en componist op het terras van het Lloyd Hotel in Amsterdam. Afgelopen week verscheen zijn vijfde album, Jupiter.
Die titel komt niet uit de lucht vallen. “Ten eerste vind ik het gewoon lekker bekken. Het is het vijfde album, Jupiter is de vijfde planeet vanaf de zon gezien”, legt Blaudzun, de artiestennaam van Johannes Sigmond uit. “De planeet is de grootste in ons zonnestelsel, waarschijnlijk een grote gasbol. Maar de aantrekkingskracht is zo groot, dat het al langer gezien wordt als een soort beschermheer van de aarde. Het haalt allemaal meteorieten en ruimterommel weg bij de aarde. Ik vond het een mooie metafoor voor hoe ik muziek ervaar.”
Het album Jupiter is de eerste in een reeks van drie, ook daar staat de titel voor. “In die zin wordt het in massa ook mijn grootste album, het zijn straks drie delen. Ik wil graag dat die drie delen bij elkaar gaan horen.” Hoe dat precies gaat gebeuren, weet Blaudzun nog niet. “Dat is van tevoren lastig te zeggen, omdat de nummers nog niet geschreven zijn. Deel één is af en daar zit een strik omheen, nu ben ik voorzichtig met deel twee bezig. Ik denk dat het bij elkaar gaat horen, maar hoe weet ik nog niet. Het kan muziek, stijl of thema zijn. Ik weet in ieder geval dat ik er altijd mee te maken heb. Dat is wat het sowieso samen bindt.”
De reden dat Blaudzun kiest voor drie delen, is simpel: “Een album voelt altijd alsof je aan een heel dik boek werkt met een kop en een staart, het moet allemaal kloppen. Zo zie ik een album vaak en dat vind ik mooi om te doen. Toen ik nadacht over iets nieuws maken, vroeg ik me af of dat in die klassieke vorm moest. Dit zijn meer korte verhaaltjes in plaats van een boek. De liedjes hebben een relatie onderling, misschien zie je die niet meteen. Maar die kan ook ontstaan doordat je het luistert. Omdat het voor jou een hele andere ervaring kan zijn.”
Niet alleen in concept is nieuw, ook de toon is anders. “Voor mijn begrippen is de plaat lichter van toon”, licht Blaudzun toe. “Het is nog steeds gelaagd, maar het ademt iets meer. Het is minder bombastisch, minder zwaar aangezet. Als je het dan bundelt, is het denk ik goed dat er toch nog een aantal nummers zijn die een zware kant hebben.” Daarmee verwijst hij naar de laatste twee nummers, Don’t Wast The Shadow en Rotterdam.
Voor het eerst maakt Blaudzun ook gebruik van een ander instrument dan normaal: de saxofoon. Dan vooral de bariton. “Ik vind de bariton een heel sexy instrument, het voegt een soort geilheid toe aan je plaat. Ik wilde al zo lang met saxofoon werken, het is zo lang uit geweest in de muziek. Het geeft een nummer ineens een soort lading die dan klopt. Deze songs lenen zich ervoor. Het kan namelijk ook heel truttig worden.”
Maar als er voor 2006 weinig te vinden is over Johannes Sigmund, wat deed hij dan? Naast zijn werk als sessiemuzikant studeerde hij Journalistiek in Ede. “Ik denk dat het altijd wel een soort ideaal was. Een journalist kan zich overal mee bemoeien, dat is superleuk. Ze weten overal iets van, ook leuk. En je bent ook iets aan het maken. Je staat met je benen overal tussen. En misschien dacht ik met journalistiek de wereld te beïnvloeden of veranderen, maar ik kwam er na twee jaar studie wel achter dat dat niet zo werkt.”
Conservatorium zit er voor Blaudzun niet in. “Dat academische stond me zo tegen, zeker als het om muziek gaat. Toen besloot ik journalistiek te gaan doen, ik zou toch altijd wel muziek blijven maken.” Na zijn opleiding werkt hij als regisseur in televisieland, afgewisseld met muziek maken. “Ik verdiende wat geld met tv maken en ging vervolgens weer een tijdje muziek maken. Soms speelde ik in bandjes die Europa door tourden, dan weer televisie.”
Die bandjes is hij op den duur zat. “Die typische democratische manier van werken. Dan kom je met een idee en aan het eind blijft er weinig van de kern van het idee over. Ik vond dat vervelend en herkende me er niet meer in. Ik wilde zelf de baas zijn en mijn eigen geluid ontwikkelen. Toen ben ik de eerste Blaudzun-plaat gaan maken en er waren vrij snel labels geïnteresseerd. Volgend jaar is dat alweer tien jaar geleden.”
Beeld: Sanja Marusic
