“Nog onnozeler was het stukje dat Aafke Romeijn deze week tikte voor Vrij Nederland. Daarin verklaarde ze ‘vanzelfsprekend’ tegen vrouwenonderdrukking te zijn, maar de kwestie wel ‘constructief’, met ‘nuance’ en ‘pragmatiek’ te willen benaderen. Ter illustratie voerde ze haar tante op die in de jaren negentig vond dat je ‘niet te krampachtig’ mocht omgaan met genitale verminking en de ingreep in een ziekenhuis moest laten plaatsvinden. Argument: als je vrouwenbesnijdenis verbiedt, gebeurt het toch, ‘en dan veelal op de keukentafel met een bot mes’.
Iemand als Withuis, schreef Romeijn, had haar tante ‘ongetwijfeld’ onmiddellijk afgeserveerd. ‘Maar de waarheid is en blijft dat feminisme en emancipatie vele complexe gezichten heeft.’
Merkwaardige logica, met alle respect. Moord en doodslag zijn bij mijn weten, ondanks een strikt wettelijk verbod, verre van uitgeroeid. Hetzelfde geldt voor pakweg diefstal, antihomogeweld, racistische aanslagen, verkrachting, incest. Toch zul je niemand horen betogen dat deze illegale verschijnselen nu eenmaal gebeuren, dus dat je ze beter netjes kunt reguleren – teneinde erger te voorkomen. En terecht. Maar als het gaat om genitale verminking is dat wel een tof idee?”
Het zit zo: eerst was er de islam. Toen de linkse intellectuelen. Daarna de nieuwe generatie feministes die heel erg tegen alles zijn behalve tegen datgene waartegen ze moeten zijn namelijk de positie van de vrouw binnen de islam. Vervolgens kwam dr. Machteld Zee, die werd ingeleid door Jolande Withuis, waarop Aafke Romeijn (een feministe die tegen alles is behalve tegen datgene waartegen ze moet zijn) liet zien dat ze tegen alles is behalve tegen datgene waartegen ze moet zijn en de schillen en dozen werden uiteindelijk weer keurig opgeruimd door Elma Drayer.
