Trolololo. We hadden het voorspeld:
Ik vind dat echt tof. Dylan de Nobel. Nu wachten op woede over 'oude witte man wint waarom geen lesbiese negerin.'
— Annabel Nanninga (@ANanninga) October 13, 2016
En jawel. Laat het maar aan de huidskleurfascisten uit policorhoek over om geheel voorspelbaar volgens het boekje exact dát te doen. Want hoe dúrven we de keus voor Bob Dylan als winnaar van de Nobelprijs voor literatuur te bestempelen als gewaagd en origineel? Zien wij dan niet dat Dylan gewoon een oude witte man is? Zo dreint ene Natalie Kon-yu in de Britse SafeSpace-bode The Guardian.
Bob Dylan, hoewel inmiddels bekeerd christen, is van geboorte ook nog joods. 25% van de Nobellaureaten heeft joodse wortels, daarover houdt Kon-yu wijselijk haar mond want zelfs de meest verdwaasde SJW begrijpt nog wel dat joods-zijn, in tegenstelling tot man- of blank-zijn, echt nog geen fair game is om iemand mee te belasteren. NOG niet, antisemitisme is in SJW-kringen al bijna salonfähig, even geduld. Want je zou met het getalsmatige gelijk aan je zijde kunnen stellen dat de keuze voor een jood óók weinig origineel is, maar vooralsnog is ze daar net effe te laf voor.
Anyway, His Bobness dus. Men kan een hoop vinden van de ongebruikelijke keuze voor een songwriter als winnaar van een literatuurprijs. En dat gebeurt ook, getuige de hoeveelheid pathetische jaloezie die opwalmde uit onder andere de Nederlandse scene van sherrylectuurschrijfstertjes en navelstaar-kopiisten van Bukowski, en niet te vergeten van literaire exponenten van ‘positieve discriminatie’ die kookboekjes tikken en hun eigen werk op recensiesites met vijf sterren belonen, en zelf niet in staat blijken om zitting te hebben in een jury voor een prijs omdat de kandidaten al bij voorbaat benadeeld worden. Op dit miezerige niveau wordt er dus even voorspelbaar als misplaatst geageerd tegen de erkenning van Dylan, waarbij de klagers natuurlijk wél volkomen gelijk hebben als zij stellen dat Philip Roth ook een waardige winnaar was geweest.
Wat deze ophef aantoont, is dat de keuze voor Dylan hoe dan ook een verfrissende en gewaagde was.
Maar precies dát mogen we niet vinden van Kon-yu, die Roth niet eens noemt in haar stuk als enige andere serieuze kanshebber. Waarom niet? Omdat Roth ook een oude, witte (joodse, voeg ik daar met bovenstaand voorbehoud aan toe) man is. Voor dit soort race (en gender-) hustlers is élke erkenning van een witte man per definitie een instandhouding van onderdrukking, ook al had de witte man in kwestie eigenhandig een remedie tegen kanker gevonden en runde hij in zijn vrije tijd een opvanghuis diep in Afrika voor dyslectische weeskindjes.
“Giving the award to yet another white, distinguished male over more qualified women is exactly the status quo. It proves, once again, how the times just aren’t a-changin’,” jengelt Kon-yu, buiten beschouwing latend dat de enige mededinger die je, zij het arbitrair, als ‘more qualified’ zou kunnen beschouwen dan Dylan, dus die ándere oude witte man Roth is. De blankemannenhaat kolkt ad infinitum, ad nauseam door het publieke debat, alle ratio voorbij. Blanke mannen kunnen niet meer winnen, zelfs áls ze winnen, puur omdat ze blank en man zijn. Zo denkt men kennelijk de status quo van racisme en seksisme te doorbreken. Curieus, niet?
Look out kid, don’t matter what you did
Walk on your tip toes, don’t try No-Doz
Better stay away from those that carry around a fire hose
Keep a clean nose, watch the plainclothes
You don’t need a weather man to know which way the wind blows
– Bob Dylan
