Eindeloos langzaam kunnen sterven is functie-eis uno voor een operaster. Eva-MariaWestbroek bewijst in Amsterdam waarom ze tot de wereldtop hoort.
Wegkwijnen aan de tbc is aan Eva-Maria niet zo besteed. Nu hoeven operazangeressen zich niet te onderwerpen aan de terreur van kledingmaatje zero, maar om als Parijse bohemienne naar je laatste adem te snikken met Eva’s volupteuze vormen, doet je geloofwaardigheid weinig goed. Overigens zijn het niet alleen de zangeressen als ‘onze’ Eva-Maria Westbroek die steeds meer aan de strengere Snapchatty schoonheidsidealen moeten voldoen: ook een zanger die als robuuste mythische graalridder Parsifal ten tonele verschijnt, doet er beter aan een ongezonde sportschoolverslaving te koesteren om geen hoongelach uit de zaal te ontvangen.
Westbroek beseft gelukkig dat niet elke rol voor haar weggelegd is. Geen probleem voor een sopraan, die als wereldster in Londen, Parijs, Buenos Aires en nu eindelijk weer eens in Amsterdam zingt. Voor de rol van Manon Lescaut, waarbij ze afscheid moet nemen en sterven, kan ze haar acteertalenten volledig benutten. Componist Puccini geeft in dit jeugdwerk de sopraan voldoende munitie in handen. Af en toe kan ze zelfs “lekker haar scheur opentrekken”, zoals ze in het Parool meldde. Inderdaad galmt ze dan met gemak over het orkest en haar medezangers heen. Maar geen zorgen, als ze aan het eind in de woestijn van het Wilde Westen in verbanning bezwijkt, kan ze op basis van haar charisma en haar voor een sopraan laag uitgevallen stem de zakdoekjes bij de toeschouwers tevoorschijn toveren.
Misschien dat de regie van deze Dutch National Opera-productie van gekkigheid niet wist wat zij haar cast moest aandoen, maar tegen de talenten van Eva-Maria, die zeer geloofwaardig een luxe verveelde stoeipoes neerzet, is ook Andrea Breth niet bestand.
Dus grijp je kans om onze enige opera wereldster in actie te zien. Er zijn nog kaartjes;www.operaballet.nl, Manon Lescaut.
Foto’s: © Bernd Uhlig | De Nationale Opera
