Voordat Bob Dylan een liedje schreef over Blind Willie McTell was de blinde blueszanger hooguit bekend bij fijnproevers. Mooie bijvangst dat uitgerekend dit nummer tot de mooiste songs van Dylan behoort. “No one can sing the blues like Blind Willie McTell” zong de Nobelprijswinaar. Nadien coverde hij nog enkele nummers van de in 1959 overleden bluesvertolker.
Ook Jack White is fan. Via zijn eigen label bracht hij twee albums uit met opnamen uit de jaren twintig en dertig. En inderdaad beschikt McTell over een zangstem die opvalt; een zachtaardige tenor, die gek genoeg soms lijkt op de stem van White.
Zich bedienend van diverse bijnamen reisde McTell ondanks zijn visuele handicap langs alle uithoeken van Amerika. Concerten gaf hij in achterafzaaltjes, op festivals, treinstellen of tijdens barbecuefeesten. Bijzonder is dat hij, vrij ongebruikelijk in de blues, op twaalfsnarige gitaar slidetechniek afwisselt met een ‘fingerpickin’ stijl. Alsof je twee gitaristen tegelijk hoort. Muziek en zangintonatie geven McTells liedjes aldoende een intimiteit die je niet altijd associeert met dit genre. In zijn teksten gaat het vooral over wat hij onderweg meemaakte of onderwerpen van meer religieuze aard.
Atlanta Twelve String werd oorspronkelijk opgenomen in 1949. Deze nieuwe vinylversie is zodanig geremastered (opgepoetst) dat de klank, weergegeven in mono, nu eens niet zo stoffig klinkt als de geluidsdragers van weleer, de 78-toerenplaten van bakeliet. Deze reissue is kortom een ideale kennismaking met het werk van een unieke figuur in de geschiedenis van de Amerikaanse blues.
Blind Willie McTell – Atlanta Twelve String (Atlantic/Music On Vinyl)
