PVV-stemmers hebben het niet makkelijk. Ondanks het feit dat ze in een vrije en open democratie leven en op de politicus van hun keuze mogen stemmen, betekent een openlijke stem op de PVV in de praktijk vrijwel altijd sociale zelfmoord, verlies van baan, verlies van status en worden uitgekotst door de omgeving. Al helemaal als die omgeving bestaat uit zogenaamd fatsoenlijke linkse betrokken en verschillige mensen (niet zelden werkzaam in de sector van kunst, cultuur, wetenschap, media of politiek).
Meestal geldt: hoe fatsoenlijker en verschilliger iemand zich voordoet, hoe hatelijker en rancuneuzer zo iemand zich opstelt tegenover een PVV-stemmer.
Dus zeggen de meeste PVV-stemmers liever niet dat ze PVV stemmen. Wat raar is, want in een vrij en open land zou je gewoon moeten kunnen uitkomen voor je mening, zonder bang te zijn voor gevolgen of zelfs represailles, zoals de sociale en solidaire omroep VARA die weigert scenarioschrijver Haye van der Heyden in te huren alleen maar omdat hij PVV stemt.
Bang moeten zijn voor je mening, het gevoel hebben niet vrij te kunnen stemmen, onder druk staan om op iets anders dan de politicus van je voorkeur te stemmen: het zijn zaken die alleen zouden moeten voorkomen in dictaturen en minder vrije landen, beslist niet in een open en vrije samenleving als Nederland. Maar het gebeurt, nog steeds, ook al is de moord op Fortuyn (een rechtstreeks gevolg van het aanhoudende demoniseren door diezelfde linkse betrokken en verschillige mensen, zoals medewerkers van de sociale en solidaire omroep VARA, die ook nu nog vrijwel dagelijks geheel feitenvrij PVV’ers en PVV-stemmers mogen demoniseren op kosten van omroepsubsidie) alweer een lange tijd geleden en zou de Nederlandse samenleving daarvan moeten hebben geleerd.
Om te laten zien hoe diep de kloof in Nederland werkelijk is, hoe groot de polarisering is, en om te laten zien hoe ver Nederland inmiddels is verwijderd van het oorspronkelijke ideaal van een open, eerlijke, democratische samenleving voor iedereen moet men lezen wat de PVV-stemmer beweegt, wie ze zijn, wat ze denken en voelen en vooral, hoe moeilijk ze het hebben omdat ze PVV stemmen.
Deze zeventien brieven, een selectie van meer dan vijftig brieven, zijn getuigenissen van Nederlanders, keurige gemiddelde burgers, nette belastingebetalers zonder strafblad, geen domme tokkies of extremistische racisten, maar uw buren, uw supermarktpersoneel, uw ziekenverzorger, uw vuilnisman, rij-instructeur, automonteur, politieagent, soldaat of metrobestuurder.
Deze aan Wierd Duk gestuurde brieven zijn geschreven door mensen die samen de ruggengraat van dit land en deze maatschappij vormen, een ruggengraat die steeds verder onder druk komt te staan door een elite die weigert om diversiteit van gedachten en opvattingen net zo hartstochtelijk in de armen te sluiten als ze zeggen te doen met de diversiteit van culturen, rassen en religies.
Wat de uitkomst van de verkiezingen in maart 2017 ook zal zijn (meer, meer, meer of minder, minder, minder PVV), deze brieven zijn nu al een tijdsdocument. Over 1000 jaar zullen historici, filosofen en politicologen deze brieven gebruiken als studie- en lesmateriaal, en zullen ze hun gedachten laten gaan over de Nederlandse democratie in de eerste helft van de 21ste eeuw, de tijd waarin de droom van vrijheid en een open samenleving voor iedereen begon te veranderen in een nachtmerrie en het beloofde paradijs dankzij vrede en democratie verder weg leek dan ooit.
Zeventien brieven waarin burgers, soms uit noodzaak anoniem, schrijven over hun zorgen en grieven, hun wanhoop en frustratie, hun angsten en woede, die steeds maar weer door niemand worden gehoord. Zeventien brieven waarin hele gemiddelde mensen die samen de maatschappij mede vormgeven schrijven hoe ze door dezelfde maatschappij die ze mede vormgeven steeds weer worden uitgekotst, miskend, genegeerd, gedemoniseerd, geridiculiseerd, vernederd, veracht en verdacht. Door de NPO, door de talkshows, door de couranten en tijdschriften, door hun vrienden, hoogleraren en studenten, door hun werkgevers en chefs en managers en vooral: door de elite en heersende politici. Politici en elite die er ook voor hen hadden moeten zijn maar telkens niet thuisgaven als ze aanklopten voor hulp, voor een luisterend oor of voor een goed gesprek over reële problemen. Hoe vaak ze ook aanklopten, de elite en politici bleven ziende blind en horende doof.
Deze brieven zijn het bewijs van een moedwillig eenzijdig vormgegeven multiculturele samenleving die volkomen is mislukt. Deze brieven bewijzen dat idealen van enkelen uiteindelijk de noodzakelijke onderdrukking van velen betekent. Deze brieven beschrijven een kastenmaatschappij waarin de PVV-stemmer de status van paria heeft.
Deze brieven bewijzen dat de sociale, tolerante, solidaire, verschillige en fatsoenlijke kant van Nederland (die zegt zo graag aan de toon van het debat te denken) een masker draagt waarachter een duister gezicht schuil gaat. Een gezicht om terecht bang van te worden, een gezicht om te vrezen, het gezicht van macht en onderdrukking.
Een fatsoenlijk masker voor het kwaad.
Lees deze brieven en besef: vertrouw nooit een sociaal, tolerant, solidair, verschillig, fatsoenlijk mens, al helemaal niet als het iemand is die werkzaam in de elite-wereld van de ivoren torens (NPO, couranten, kunst, cultuur, wetenschap, politiek). Vertrouw alleen jezelf.
Vertrouw alleen je eigen stem.
Foto: de kloof in Nederland.
