Dit is een repost. Dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd op 24 november 2015.
“Gun violence in America is largely a story of race and geography. Almost two-thirds of America’s more than 30,000 annual gun deaths are suicides, most of them committed by white men. In 2009, the gun homicide rate for white Americans was 2 per 100,000 — about seven times as high as the rate for residents of Denmark, but a fraction of the rate for black Americans. In 2009, black Americans faced a gun homicide rate of nearly 15 per 100,000. That’s higher than the gun homicide rate in Mexico.
To liberals, gun violence among African-Americans is rooted in economic disadvantage and inequality, as well as America’s gun culture and lax gun laws. Conservatives, meanwhile, often focus on black “culture.” “The problem is not our gun laws,” a member of the Wall Street Journal editorial board wrote last year about Chicago’s murder rate. “Nor is it our drug laws, or racist cops, prosecutors and judges. The problem is black criminality, which is a function of black pathology, which ultimately stems from the breakdown of the black family.”
Lost in the debate is that even in high-crime cities, the risk of gun violence is mostly concentrated among a small number of men. In Oakland, for instance, crime experts working with the police department a few years ago found that about 1,000 active members of a few dozen street groups drove most homicides. That’s .3 percent of Oakland’s population. And even within this subgroup, risk fluctuated according to feuds and other beefs. In practical terms, the experts found that over a given stretch of several months only about 50 to 100 men are at the highest risk of shooting someone or getting shot.
Most of these men have criminal records. But it’s not drug deals or turf wars that drives most of the shootings.”
Wie maandagavond naar het NOS Achtuurournaal keek, en zoals gebruikelijk werd getrakteerd op een puik stukje linkse totaalpropaganda, kreeg misschien wel het idee dat de V.S. een verzameling vuurwapenliefhebbende triggerhappy gekken zijn die in principe bezig zijn met het zo snel mogelijk elkaar uitmoorden. Te zien was een huilende vrouw met een foto van haar dode zoontje, doodgeschoten kennelijk, en daarna kwam het getal ‘30.000’ in beeld want ‘zoveel doden door vuurwapengeweld vallen er elk jaar in de VS’, aldus het NOS Journaal. Om daarna moeiteloos over te schakelen op beelden van blanke kinderen die schietles krijgen en een Amerikaan die zegt dat hij zich veiliger voelt met een vuurwapen op zak.
Yep, allemaal getikt die Amerikanen, gek op (vuurwapen)geweld en verknocht aan hun vuurwapen, wat ze maar wat graag gebruiken want ze laten zelfs hun kinderen er mee spelen!
Tot zover de objectieve, onafhankelijke, onbevooroordeelde professionele kwaliteiten van een NOS-journalist. Tot zover de jaren zeventig vorige eeuw, terug naar de onze.
Want de cijfers (feiten dus, die kennelijk óók al niet meer van belang zijn voor het NOS Journaal) van vuurwapen doden in de VS vertellen een heel ander verhaal. Zo komt van die jaarlijkse 30.000 doden door vuurwapengeweld maarliefst tweederde (dus 20.000) om het leven door zelfmoord met een vuurwapen. Nog altijd een dood door vuurwapens weliswaar, maar het is toch echt heel wat anders dan de suggestie dat er 30.000 mensen per jaar worden doodgeschoten. Het is een nuance die maar wat graag wordt verzwegen door tegenstanders van vrij wapenbezit.
De 10.000 per jaar door vuurwapengeweld omgekomen Amerikanen die overblijven zijn vaak jonge mannen met een zwarte huidskleur. Deze jonge mannen met een zwarte huidskleur zijn niet zelden zelf crimineel, behalve slachtoffer van vuurwapengeweld ook dader, en ze leven vooral in ghetto’s van grote steden. ProPublica, waarvan het citaat hierboven afkomstig is, heeft een zeer interresant artikel over ‘black lives‘ en vuurwapengeweld online gezet, inclusief onderbouwing met al even interessante, en zelfs ontluisterende, cijfers.
In sommige van die grote steden is gewoon een wapenwet van kracht, of het is er in elk geval niet heel makkelijk om legaal aan een vuurwapen te komen. Dat hoeft ook niet want er wordt bij de schietpartijen tussen de jonge zwarte criminelen onderling vaak gebruik gemaakt van illegale wapens.
Het door links ‘fatsoenlijk’ Nederland, en NOS-journalisten, zo vaak gebruikte mantra dat vrije verkrijgbare wapens vooral de oorzaak zijn voor vuurwapendoden klopt dus niet. Het is geen probleem met vuurwapens maar een probleem met criminaliteit. Neem de criminelen hun vuurwapens af en ze gebruiken een ander wapen om elkaar te doden.
Ook opvallend is dat het vaak gaat om groepen criminelen, soms slechts een paar honderd man, die verantwoordelijk zijn voor een flink portie van de vuurwapendoden in een bepaald gebied. Wie ‘10.000 doden door vuurwapens’ hoort, ziet wellicht ook 10.000 daders voor zich maar dat is dus niet het geval. Denk aan bendes onderling die elkaar op leven en dood bestrijden.
Natuurlijk vallen er ook elk jaar enkele duizenden ‘onschuldige’ (uiteraard is elk neergeschoten slachtoffer onschuldig maar als crimineel worden doodgeschoten terwijl je zelf op iemand staat te schieten is heel wat anders dan als keurige burger worden doodgeschoten door iemand die daar plezier in heeft) slachtoffers door vuurwapengeweld in de VS. Innocent bystanders, slachtoffers van roofovervallen, mensen die op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn, kinderen die met vuurwapens spelen of mensen die, per ongeluk, hun geliefde voor een inbreker aanzien en de trekker overhalen. Nog altijd een paar duizend te veel, zeker, maar wel een heel ander verhaal dan de ‘30.000 doden per jaar’ die een propagandafirma als de NOS aan u wenst te slijten (of door om het even welke tegenstander van vrij wapenbezit meestal als eerste ‘grafiek’ tevoorschijn wordt getoverd).
Een paar duizend slachtoffers op maarliefst 300 miljoen Amerikanen (en er zijn evenveel vuurwapens in omloop) is en blijft toch echt een bijzonder klein percentage. Zo’n klein percentage dat je nooit kunt spreken van een ‘triggerhappy nation‘ die geil wordt van vuurwapengeweld, waar ze hun vrij te bezitten vuurwapens gebruiken als het speelgoed van een psychopaat. Het is eerder het omgekeerde: in een land met voor elke inwoner een vuurwapen, waar relatief toch zo weinig ‘onschuldige’ mensen om het leven komen door vuurwapengeweld, kun je beter spreken van een bijzonder goede beheersing van het vuurwapengeweld dan van een onbeheerste voorliefde voor vuurwapengeweld.
Belangrijker: er is nauwelijks bewijs dat vuurwapengeweld direct is te herleiden tot vrij wapenbezit. Want nogmaals, de meeste doden werden slachtoffer van hun eigen criminaliteit (of van politekogels), al dan niet gepleegd met een illegaal wapen.
Sterker: van de 300.000.000 vuurwapens in de V.S. worden er jaarlijks tenminste 299.990.000 –niet– gebruikt om iemand mee dood te schieten (okee, jezelf doodschieten is ook doodschieten, maar dat is dan een keuze waarmee je alleen jezelf treft, en een vrije keuze niettemin). Niet bepaald een argument voor een oorzakelijk verband tussen vrij verkrijgbare vuurwapens en vuurwapendoden.
Note: de massshootings op Amerikaanse scholen en in bioscopen, waar de idee van een gewelddadige Amerikaanse vuurwapensamenleving zijn oorsprong vindt, zijn een heel ander verhaal. Daar gaat het om, meestal, (semi)automatische vuurwapens. Die wapens worden wél legaal aangeschaft, en de vrije beschikbaarheid van dat type wapens wordt terecht bediscussieerd, maar het aantal slachtoffers is, afgezet tegen het jaarlijkse aantal ‘gewone’ vuurwapenslachtoffers, verwaarloosbaar en kan in elk geval niet als argument gelden voor een beperking van het grondwettelijke vrije wapenbezit.
