“Het is toch jammer dat een mooi medium als het internet is veranderd in een open riool?
Vroeger werd in de sportkantine over roetmoppen gepraat. Ik geloof niet dat mensen slechter zijn geworden. Ze schreeuwen gewoon steeds harder om nog een beetje te worden gehoord.”
Je kunt een bericht plaatsen dat mevrouw Simons beter haar heil kan zoeken in een land waar ze niet iedereen een racist hoeft te noemen. In de stroom der dingen valt dat niet meer op, dus schrijf je: ze moeten die lelijke aap met de pakjesboot terugsturen.”
TPO-redacteur Annabel Nanninga werd door de Amsterdamse communistische verzetscourant stadscourant Het Parool geïnterviewd door de linkse journalist ideoloog Marcel Wiegman. Dus werd er maar weer eens gevraagd waarom Annabel ‘altijd zo boos is’, of ze wel een beetje om de toon denkt, waarom ze zich zo opwindt en dat “onze cultuur echt niet beter kan zijn dan de islamitische cultuur want wij hebben twee wereldoorlogen en een holocaust voortgebracht” (LOL. Het staat er echt!) plus meer van dat soort clichémoralistengeronk dat, zoals gebruikelijk, meer op moreel veroordelen door een rancuneuze moraalridder lijkt dan op serieuze journalistiek.
En internet is natuurlijk ‘een open riool’. Dat is logisch: sinds het internet bestaat doen de gestolde 1968-normen en waarden van eenzijdige bevooroordeelde linkse moralistenjournalistiek in papieren couranten er steeds minder toe, en sinds internet weten we dat veel papieren ‘kwaliteitscouranten’ stiekem helemaal niet aan journalistiek doen maar aan beeldvorming, het debat beïnvloeden, ideologie en politiek bedrijven, meestal linkse ideologie en linkse politiek.
Ja, dat dankzij het internet de Marcel Wiegmans van deze wereld zijn ontmaskerd als de ideologische propagandisten die ze in werkelijkheid zijn, dus geen ‘objectieve hoeders der democratie’, en dat andere mensen nu ook een medium hebben om hun zegje te doen en zelfs terug kunnen praten als de moralistische journalist ze iets probeert op te dringen doet de Marcel Wiegmans van deze wereld pijn. Heel. Veel. Pijn. Burgers die niet luisteren maar terugpraten en hun eigen plan maken: dát was in 1968 niet afgesproken met z’n allen!
Dus op die plek moeten we vooral drukken. Blijven drukken. Hard. En doordrukken. Waarvoor hulde, bloemen, bonbons en een standbeeld voor Annabel Nanninga. (Blendle-link.)
