Een Japans merk dat opeens strak gaat vormgeven, dat is ongeveer de nerd, die hip doet op een feestje. Toch komt Toyota er met haar nieuwe C-HR mee weg.
Love or hate it. Dat geldt voor de vrij controversieel geboetseerde Toyota C-HR. Hij ziet er uit alsof hij zich zo kan voegen bij de Star Wars-vloot met die Lexus-achtig gevouwen lijnen en die verplichte spoiler op de achterklep. De achterlichten steken daarnaast sci-fi achtig uit de carrosserie. Bovendien lopen de knipperlichten ook nog als lichtreclames achter het glas. Epicness.
Lef kan Toyota bepaald niet ontzegd worden bij de C-HR, wat overigens staat voor Coupé High Rider, want – van buiten zou je het niet denken – je zit hoog boven de rest van het verkeer. En door het slimme dashboard – met een visuele oppervlakte gelijk het Museumplein – waan je je in een heuse Range Rover.
Wie wil weten hoe de auto-industrie zich ontwikkelt, moet altijd Toyota in de gaten houden. Ze waren bijvoorbeeld het eerste met hybride-auto’s en nu geven ze weer een signaal af, door juist géén diesel in de brochure mee te nemen. Er is wel een hybride (uiteraard) en kordate 1.2 benzine-motor met turbo, die zo bij de les is, dat het op de snelweg – in ons geval de Autopista’s rondom Madrid – qua oppakken en stilte lijkt het alsof je in een zescilinder kruist.
Wij trapten zo nu en dan – want Spanje – flink het gas in en kwamen op zo’n 7 liter verbruik per 100 kilometer. Maar 6 of zelfs 5 moet mogelijk zijn. Ergens onder het stuur zit ook een knopje, dat er voor zorgt dat er bij verzetwisselingen even tussengas wordt gegeven. Dat vonden wij weer te popie-jopie.
Het weggedrag is overigens opvallend scherp en strak. Deze C-HR, die niet eens zoveel afwijkt van het oorspronkelijk concept-model (waarvoor hulde), is namelijk speciaal ontworpen voor het meer assertieve Europese verkeer, waar je moet vechten om elke centimeter asfalt. Een rotonde-tje pakt ie op rails mee.
Wie zijn in dit overvolle crossover-segment de concurrenten? Je zou denken de Nissan Juke, die ook al zo komisch is vormgegeven. Nope. Eerder de Qashqai (volgens ons hebben wij het hier nu goed geschreven), want de C-HR kent ondanks de sporty looks net zoveel binnenruimte. Het is achterin geen business-class, maar toch zeker economy comfort-class. Vooral omdat er een kuip-constructie is toegepast. Toyota-slim is tevens het knoppenspel voorin.
Lekker blijkt ook het opstaande display voor onder andere de entertainment en de satnav. Dat geeft de C-HR een fijne premium-touch. Trouwens, bijna nergens vinden we goedkoop hard plastic, in plaats daarvan strijken we met de vinger langs rond en zacht kunststof. Uiteraard blijft de C-HR een onvervalste Toyota met dien verstande dat hij onverwoestbaar is. Mocht Trumps nucleaire armageddon over ons heen zijn gekomen, dan kan Keith Richards zich nog prima verplaatsen in deze C-HR, die net als al die Corolla’s en Aurissen het eeuwige leven heeft.
Voorheen was een keuze voor een Toyota toch stiekem een laffe keuze voor kort-pittig: betrouwbaar, maar zouteloos. Met de C-HR hebben de Japanners zomaar een lekker ding (m/v) in de showroom staan.
Vanaf 25.250 euro.
