Bekijk ook vooral de foto’s onder dit artikel.
Frontfoto credits: Maarten Brante.
Op 7 januari 2015 werd vrijwel de gehele redactie van het Franse satirische tijdschrift Charlie Hebdo op bloedige wijze afgeslacht omdat Charlie Hebdo het had gewaagd een tekening te maken van De Profeet. Zonder proces, zonder veroordeling, slechts de kille uitvoering van de doodstraf. Op Franse bodem, in het ‘verlichte’ en ‘seculiere’ ‘vrije’ Europa.
De boodschap was duidelijk: wie denkt dat ‘vrijheid van expressie’ en ‘vrijheid van meningsuiting’ in Europa absoluut is heeft het mis. Kritiek op de islam valt daar niet onder. Het mag dan misschien van de wetten in het democratische Europa wel, van de sharia mag het niet. En die islamitische wet, zoveel is nu duidelijk, gaat boven de wet van de democratische rechtstaat.
Sinds 7 januari 2015 weten we: er is maar één de baas in Frankrijk, in heel Europa, en dat is de wet van de islam.
Angst voor de islam, voor onmenselijke en gruwelijke wetten met hun beulen, kreeg Frankrijk en de rest van Europa in zijn greep. We wisten na Rushdie, na 9/11, na de moord op Van Gogh, natuurlijk al wel dat islamitische wetten absoluut zijn, maar we droomden nog zo lekker over ‘incidenten’ en ‘uitzonderingen’, over onze machtige democratische rechtstaat die in staat zou zijn ons te beschermen tegen barbaren en godsdienstwaanzinnigen, tegen hen die menen hun eigen wetten te kunnen opleggen, tegen het dodelijke geweld van het religieuze fascisme.
Maar het afslachten van de complete redactie van een tijdschrift was nieuw. Zo gewelddadig hadden we het nog niet gezien. Nota bene een door politieagenten beveiligde, afgesloten redactie in hartje Parijs, die midden op de dag een veilig heenkomen leek te zijn voor de al zo lang bedreigde redactieleden.
Sinds 7 januari 2015 weten we: niets kan ons beveiligen tegen het uitvoeren van shariawetten. Niemand kan ons beschermen tegen het geweld van radicaal-islamitische beulen. Wie de wetten van de islam overtreedt zal worden gestraft, hoe dan ook, waar dan ook.
Nu, twee jaar later, durft ook Charlie Hebdo geen cartoons van De Profeet meer te tekenen. Geef ze eens ongelijk. Wie durft nog kritiek te hebben in de wetenschap dat de gekwetsten je uiteindelijk overal en altijd zullen vinden en dat je het altijd met je leven zult moeten bekopen? Zelfs de dappersten bezwijken uiteindelijk voor angst.
Dus binden we weer verder in. Dus geven we weer een stukje vrijheid, die zo kostbare westerse vrijheid, weg. Want terreur wint. Terreur wint altijd. Tegen dit geweld is geen enkele rechtstaat opgewassen. Ja, we mogen nog wel alles zeggen en tekenen, volgens de wet althans, maar wie durft het nog?
Er is maar één realiteit en dat is de realiteit van zelfcensuur.
De radicale islam kortom heeft in Europa het laatste woord als het over de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van expressie en de vrijheid van kritiek uiten gaat. Niet de wetten van Europese democratische rechtstaten zijn leidend maar de bereidheid tot geweld, en tot het ultieme offer, door aanhangers van een religie die steeds meer vrijheid claimt, steeds minder kan worden bekritiseerd, nooit meer wordt bespot en waarover men nog slechts fluisterend en met absoluut maar ongemeend respect durft te tekenen, schrijven en spreken.
Er is geen optie, wie wil blijven leven moet doen wat de radicaal-islamitische beulen voorschrijven. Wie toch denkt gebruik te kunnen blijven maken van de gedroomde Europese vrijheid zal het uiteindelijk ontgelden. Dat is hoe de zaken er nu voorstaan.
Nee, in de afgelopen twee jaar is het beslist niet beter op geworden. In twee jaar tijd vielen, ook in Frankrijk, een hoop extra slachtoffers. Slachtoffers van een gewelddadige en totalitaire religie. Een religie die in oorlog is met het vrije westen, met de westerse verworvenheden, in oorlog met de Verlichting.
Op 7 januari 2015 greep een religie de macht in Europa. Vanaf toen werd alles anders. Er kwam een definitief einde aan de absolute vrijheid. Al wat ons nu nog rest is gehoorzamen en gebukt gaan onder de stille onderdrukking van een religie.
Nooit meer worden onderdrukt door religie, nooit meer bang zijn om te tekenen, schrijven, spreken, denken wat je wilt. Voorgoed bevrijd zijn van tirannie en dictatuur, was dat geen ideaal van de Verlichting? Dat was toch de droom van Europa? Een droom waaruit we plotseling wakker werden, op 7 januari 2015. Ruw gewekt.
Het zal nog lang, heel erg lang duren voordat we weer rustig kunnen gaan slapen en mogen dromen van die vrijheid.
