“Het is niet het enige evenement deze avond: in alle zalen in dezelfde vleugel zijn etentjes en recepties. ‘Dat is bijna elke avond zo. We proberen ’s avonds borrels en recepties af te struinen in het EP, dan hoeven we zelf geen eten te kopen!’ zegt een Italiaanse stagiaire.
‘De zuigkracht van de bubbel in Brussel is enorm. Ik hoef er helemaal niet uit, want we hebben hier alles. Het is een microwereld. We hebben een stomerij, een kapper en een sportschool in het parlement, helaas zonder zwembad. Een flinke supermarkt in de parkeergarage en een bank om geld te pinnen.’
‘Mijn hotel is in de Rue Royal, een straat achter het parlement. Ik hoef nergens anders heen dan naar mijn hotel of dit gebouw, want iedereen komt naar mij toe. Lobbyisten, beleidsmedewerkers, experts. En verder hoef ik eigenlijk alleen met mijn collega’s en assistentes in dit gebouw te praten. Als ik naar een discussieavond twee straten verderop moet, denk ik al poeh poeh, kan dat niet hier? Erg hè?’
Ze werken al jaren bij de Europese instituties, wonen inmiddels in Tervuren of Oudergem met een partner uit een ander Europees land, hun kinderen bezoeken een peperdure internationale school (wat bij een vast contract wordt betaald door de Europese Commissie), worden verwacht op werkgerelateerde borrels, werken hard en zijn dus veel op kantoor met andere eurocraten. Ze reageren defensief als ze ervan beticht worden in een blauwe bubbel te leven.
‘Ze geloven dat zij de wijsheid in pacht hebben, wat in stand wordt gehouden omdat ze zich continu in hun Europese, elitaire, witte, bevoorrechte bubbel bevinden’, oordeelt een Britse journalist.
‘Ineens gaan we dat soort mensen aannemen: de Gewone Man. Die horen hier helemaal niet’
‘Ik heb nauwelijks contact meer met gewone mensen. Zij komen moeilijk het gebouw binnen en je moet dus echt je best doen om met hen te spreken’, zegt een europarlementariër.
De Brexit wordt voornamelijk geweten aan communicatieproblemen en gebrek aan besef bij de Britten dat zij de EU nodig hebben.
Het euroscepticisme moet de kop in gedrukt worden en ze willen niet van hun koers afwijken. Een communicatiemedewerker in het parlement beschrijft discussies over Marine Le Pen of Nigel Farage. ‘Sommige collega’s vinden dat we hen dood moeten zwijgen. En als ik zeg dat Farage eigenlijk wel een goede retoricus is, valt het stil.’
De problemen zijn groot, maar leiders durven geen beslissingen te nemen, wat het euroscepticisme weer voedt.
Het imago van de Commissie wordt dusdanig krampachtig en vijandig verdedigd dat de relatie met journalisten verslechtert en het overdreven veel moeite kost aan de juiste informatie te komen.”
Ene Gabriela Adèr dompelde zich voor enkele maanden onder in het warme luxueuze bubbelbad van de EU-ivoren torens onder de Brusselse carriere-elitestolp om te onderzoeken of onze ‘democratisch’ verkozen Europese politici nou echt zo ver zijn verwijderd van het volk, de samenleving en de realiteit van eurosceptisisme.
U raadt het nooit: dat is dus zo. Ze zijn in Brussel echt héél ver verwijderd van de realiteit. Honderden, duizenden mijlen ver en ze zitten er vooral voor zichzelf, hun carrière en het neuken van stagiaires.
Verrassend niet?
Briljante must read long read in De Groene Amsterdammer (Blendle-link).
