Uw zorgvuldig geplande wensbaby zomaar uitleveren aan de grote boze buitenwereld, voor een hedendaagse helikoptermoeke een nachtmerrie-achtig vooruitzicht. Komt haar Splynter wel tot zijn recht met zijn HSP en ADD tussen allerlei gewone, niet-speciale kinderen? Ziet juf wel hoe eigen Elfie is en dat zij gewoon op haar eigen tempo dingen moet doen als zij er kláár voor is en dat het beslist niet de bedoeling is dat er eisen worden gesteld of dat er godbetert plichten gelden in de echte wereld?
Doodvermoeiend, en je kweekt er ongelofelijk vervelende charlatans mee die denken dat iedere drol die ze afscheiden een gebakje is. Op een gouden schoteltje. Mocht blijken dat dit zelfbeeld niet geheel strookt met de realiteit, dan krijgen zij een quarter life crisis (opschieten, alweer bijna niet meer hip, kan nog nét buiten de randstad) of een weer helemaal modieuze depressie.
Gelukkig gaat het onderwijs niet mee in die softe moekebullshit en leert een kind op school dat het rekening moet houden met anderen, dat het zijn beurt moet afwachten, dat je niet speciaal bent tenzij je excelleert, dat je niet altijd je zin kan krijgen, dat je soms gewoon Stomme Dingen moet doen zonder zeiken en dat niet iedereen precies even aardig, slim, vlot, geliefd, sterk en/of zelfstandig is.
En dat is maar goed ook anders kweken we nog een generatie mensen die in leeftijd weliswaar volwassen zijn, maar mentaal een kudde ondergestimuleerde, verwende, opgeblazen ego’s vormt die geen enkele gezonde manier heeft om met de realiteit om te gaan. Die niet uitgerust zijn om tegenslag te verwerken, die verbijsterd en persoonlijk beledigd zijn als ze hun zin niet krijgen, of als iemand anders domweg beter presteert dan zij. Straks krijgen we nog dat mensen zo gepamperd zijn dat ze zelfs geweld niet schuwen tegen mensen die andere denkbeelden hebben dan zij, of dat ze zich publiekelijk voor het oog van de wereld volkomen te kakken zetten door als een krijsende baby de media op te zoeken omdat de realiteit het heeft gewaagd niet te stroken met hun wereldbeeld. Moeten we niet willen, dus goddank is er het onderwijs om kinderen te redden van hun hysterische turbomoekes en ze klaar te maken voor de maatschappij!
Oh nee wacht.
Dit is Nederland, 2017, waar het onderwijs een gefeminiseerde speciale sneeuwvlokjesfabriek is. Laatste communiqué uit de wereld van de fluwelen handschoentjes: je vinger opsteken in de klas is kwetsend voor dat ene kindje dat elf is maar nog steeds hulp nodig heeft met naar de WC gaan, want hij is niet mínder maar ánders intelligent.
Voorvechters van nieuwe onderwijsmethoden die snel aan populariteit winnen stellen dat veel leerlingen niet gebaat zijn bij de didactische klassieker (het vinger opsteken, red). Vooral assertieve, sneldenkende kinderen steken hun hand op. Leerlingen die onzeker zijn of meer tijd nodig hebben om een antwoord te bedenken haken af, zo is de gedachte.
Een opstoken hand maakt soms pijnlijk duidelijk wie slim en zelfverzekerd is en wie niet. Dat kan verlammend werken.
Toegegeven, er staan ook onderzochte didactische voordelen van het vingerafschaffen in het artikel. Maar echt, laat die vertrutting nou eens ophouden en leer kinderen voor zichzelf opkomen, zich invechten, een ander vóór te zijn. We kweken genivelleerde watjes die ‘winnen’ een eng en kwetsend woord vinden. Met iedere niet-opgestoken vinger worden we slapper en meer zelfingenomen. Wie lijkt dat een goed idee, mmh? Vingers?
