Franse regisseurs schieten tijdens het Internationaal Filmfestival Rotterdam de multiculturele droom aan flarden in hun misdaadfilms. Wel zo eerlijk: iedereen vermoordt iedereen. Rood bloed hebben we allemaal.
Dankzij de aankomende Tweede Kamer-verkiezingen blijft de discussie over onze multiculturele samenleving springlevend. Echt lekker gaat het niet met die samenlevers, als we de lijsttrekkers (of de meeste Post-columnisten) mogen geloven. Ook in Frankrijk werpen de presidentsverkiezingen hun schaduw ver vooruit in de media, waarbij de vele uit Syrië terugkerende jihadisten voor een scherp discours zorgen.
Is er geen hoop meer? Wie echt wil weten wat er op straat en bij de mensen thuis gebeurt, moet de policiers bekijken. Misdaadfilms laten het putje van de maatschappij zien, waarbij niemand wordt gespaard. Franse filmregisseurs schrikken er niet voor terug om harde waarheden te vertonen, blijkt uit de vele titels die deze week op het Internationale Filmfestival Rotterdam (IFFR) worden gedraaid in het themaprogramma Criss-Cross.
Neem Le Convoi van regisseur Frédéric Schoendoerffer, een razendsnel voortjakkerende ‘go fast’, een film over een drugstransport. Vier wagens moeten vele kilo’s hasj vanuit Spanje naar Parijs brengen. De bestuurders zijn hoofdzakelijk afkomstig uit de voormalige Franse Noord-Afrikaanse koloniën, met uitzondering van een hoogblonde scherpschutter. Onderling kibbelen ze voortdurend over elkaars levensstijl, totdat ze op een Spaanse politiecontrole stuiten. Het konvooi ontspoort, regisseur Frédéric is niet zuinig met de kogels. Iedereen is paranoïde, iedereen probeert elkaar op te lichten, een multiculturele tragedie op vier wielen.
In Le Serpent aux mille Coupures probeert een plattelandsknokploeg een zwarte wijnboer het leven zuur te maken. Want een donkere meneer als wijnmaker kan niet de bedoeling zijn. Tijdens een nachtelijke pesterij ziet een lokale xenofoob toevallig hoe een motorrijder een drugskonvooi neerschiet. De rijder vlucht de boerderij binnen en houdt de zwarte boer gegijzeld. De gijzelnemer blijkt een ontsnapte IS-terrorist te zijn. Als zich dan ook nog een Zuid-Amerikaanse psychopaat meldt, die wraak wil nemen voor het mislukte drugstransport, is het pandemonium compleet. Regisseur Éric Valette excelleert in deze genrefilm met een politieke lading. Front National, Spanjaarden, kinderen: niemand is veilig in Le Serpent.
Als het om meedogenloze acties gaat, kan niemand zich meten met de ETA. De film Sanctuaire gaat over de Franse tak van de Baskische terreurbeweging, die tegenstanders (intern en extern) zonder scrupules executeert. Wie is er een verrader, welke purist houdt de onafhankelijkheidsstrijd het langst vol? Snoeihard en toch subtiel, iets wat je van alle films in het Criss-Cross programma van het IFFR kunt zeggen. Lichte kost voor de goedwillende burger is het allemaal niet, maar op een festival met allerlei kunstzinnige films vormen de Franse producties een toegankelijke afwisseling. Met een bloederig rafelrandje.
www.iffr.com, Rotterdam, t/m 5 februari
