Een ‘verbindend’ Deens promotiefilmpje (zie onder) van de omroep TV-2 ging enkele dagen geleden viraal. Bedoeling van het filmpje was om de overeenkomsten tussen verschillende mensen in de verf te zetten, en niet de verschillen. Er zijn ‘nieuwe Denen’, verpleegsters, stoere mannen, enzovoort – allemaal opgedeeld in vakken – te zien in deze in een waas van ‘we-zijn-tenslotte-allemaal-mensen’-badende commercial. Het idee erachter? We Are One.
Los van het hoge Greys Anatomy-gehalte van dit propagandafilmpje is er de constatering dat het met die We Are One-gedachte in werkelijkheid niet zo wil vlotten. Iets eerder was immers een reportage verschenen waarin twee moslims undercover in acht Deense moskeeën gingen filmen. De uitgesproken antiwesterse houding van de doorsnee moskeeganger die in de reportage aan het licht kwam vormde (weer maar eens) een smet op het blazoen van de verbindende goedmensencultus (voorlopig nog steeds de staatsgodsdienst in ‘Goedmensia’.) De gebedsplaatsen in kwestie stonden bovendien bekend als ‘gematigd’, wat het ganse verhaal alleen maar tragischer maakt.
De schaamteloze wijze waarop het reclamefilmpje de kijker een geweten poogt te schoppen past naadloos in de gewiekste mediastrategie die wordt aangewend om dissidente stemmen te fnuiken. Welke slechterik zou het namelijk aandurven zulk een romantisch plaatje in vraag te stellen? Welke onverlaat waagt het om het menselijk gemeenschapsgevoel te ondergraven? Zeker, we hebben allemaal rood bloed. Anderzijds hebben we ook allemaal een eigen denk- en belevingswereld. En die wordt grotendeels bepaald door de cultuur waarin we opgroeien.
Misschien zijn de moslims die in het Deens reclamespotje worden getoond gematigd in de leer. Maar misschien ook niet. In elk geval blijkt dat een groot deel van hun broeders en zusters enkel gematigd is wanneer dat hun goed uitkomt. Er is overigens geen enkele reden om niet te denken dat veel gematigde moslims er ook bij ons naast een dubbele nationaliteit ook een dubbele agenda op nahouden. Hippe reclamespotjes die zwelgen in goedkoop tienersentiment zullen daar niks aan veranderen. Meer zelfs, het optimisme dat het filmpje ademt geeft weer hoezeer optimisme, zoals Schopenhauer dat twee eeuwen terug al stelde, ‘een gewetenloze manier van denken en een bittere bespotting van het naamloze lijden der mensheid is.’ In dit geval is dat zeker zo.
We Are One voor geloofsafvalligen?
Tenzij de islam hervormd wordt (en dus volledig verdampt, wat ik niet onmiddellijk zie gebeuren) zal de westerse wereld een normen-en-waarden-spreidstand moeten uitvoeren waar Comaneci in haar beste dagen jaloers op zou zijn geweest. De meedogenloze wijze waarop de islam omgaat met minderheden – of het nu homoseksuelen, christenen, ongelovigen of welke minderhedengroep dan ook betreft – is simpelweg onverzoenbaar met de westerse cultuur. Er zijn voorbeelden zat die de onmogelijkheid om samen te leven met een sektarische ideologie zoals de islam aantonen. Ik pik er eentje uit, namelijk de van elke vorm van empathie verstoken omgang van moslims met geloofsgenoten die de islam willen verlaten.
Op geloofsafval staat in 13 moslimlanden de doodstraf. Zowel de koran als de latere hadith zet zonder veel omhaal aan tot het vogelvrij verklaren en zelfs doden van afvalligen. Waar de koran de straf nog voor het hiernamaals bewaart (soera 9:73-74: O Profeet, bevecht [stamwoord j-h-d] de ongelovigen en de huichelaars en treed hard tegen hen op… En zij zijn ongelovig geworden na hun islam, en zij verlangden wat zij niet konden uitvoeren… Als zij dan berouw tonen, dan zou dat beter voor hen zijn, maar als zij zich afwenden, dan zal Allah hen straffen met een pijnlijke bestraffing in dit leven en in het Hiernamaals.), spreken de hadith zich minder ondubbelzinnig uit (“Het bloed van een moslim die belijdt dat niemand recht heeft om te worden aanbeden dan Allah en dat ik Zijn Apostel ben, kan niet worden vergoten behalve in drie gevallen: In Qisas [ oog-voor-oog-vergelding] voor moord, een getrouwde persoon die illegale seksuele gemeenschap pleegt en degene die van de islam [naar zijn vroegere geloof] terugkeert (afvallige) en de moslims verlaat.” Uit: Sahieh Boechari, Volume 9, Boek 83, Nummer 17). Klinkt verbindend, niet?
Allicht zal de modale moslim zeggen ‘dat die verzen niet letterlijk moeten worden genomen’ en ‘dat we het allemaal niet goed begrijpen.’ Tuurlijk, die mantra kennen we intussen. We weten intussen ook hoeveel ze waard is. Niet veel, zo blijkt. Het is niet omdat iemand zegt verbindend te zijn, dat hij dat ook is. Er is een verschil tussen woorden en daden. Als blijkt dat de discrepantie tussen beiden te groot is, dient de boodschapper niet langer op zijn woord geloofd te worden. Dat wel doen getuigt van onbezonnenheid en leidt op termijn tot zelfvernietiging. De gevolgtrekking uit de Deense undercoverreportage luidt dat het woord van heel wat moslims in de praktijk niet veel waard is. Overheidsinstanties met enig verantwoordelijkheidsbesef zouden dat meenemen in hun beleid, zeker in landen waar burgers zich blauw betalen aan belastingen die onder meer moeten dienen om hun veiligheid te waarborgen.
Helaas, zulke overheidsinstanties bestaan niet in ‘Goedmensia’. Van de gevestigde orde in West-Europa moeten moet men geen heil verwachten. Die heeft haar wagonnetje aangepikt bij de progressieve sneltrein richting afgrond. Het is fijn toeven op die sneltrein. Vooral omdat die vol zit met gelijkgezinden. Iedereen denkt er hetzelfde over onder meer islamkritiek: critici zijn moslimbashers en xenofoben, islam is vrede en als er dan eens een moslim een terreurdaad pleegt, dan is dat omdat hij gedurende zijn ganse leven gediscrimineerd is geweest. Politici die dit riedeltje niet nazeggen bevinden zich op de oppositiebanken en mogen niet meespelen (waarna hen uiteraard wordt verweten ‘wat te staan roepen aan de zijlijn’). Het doet een beetje denken aan het Frans parlement in de maanden voordat de revolutie van 1848 uitbrak. Toenmalig minister Alexis de Tocqueville ervoer hoe eensgezind en homogeen de Franse regering overal zowat alles was. Er was geen echte oppositie en de neuzen van de ministers en partijen leken in dezelfde richting te wijzen. De Februarirevolutie werd dan ook zowat beschouwd als een bevrijding.
