Meriam (54) is moeder van drie zonen. Op een dinsdag in 2001 wordt ze gebeld door de peuterspeelzaal omdat haar jongste zoontje Fabian van 3,5 jaar koorts heeft, dus haalt ze hem op. Fabian is erg ziek maar drinkt gelukkig goed. Na een slapeloze nacht belt Meriam ’s ochtends de huisarts. Fabian ligt te kreunen, is slecht aanspreekbaar en erg onrustig. Diezelfde dag overlijdt Fabian in het ziekenhuis aan hersenvliesontsteking. Hij is dan nog geen 24 uur ziek geweest.
Zestien jaar na het overlijden van Fabian spreek ik Meriam over de periode voor en na de dood van haar zoon. We hebben een mooi en ingrijpend gesprek. Hoe is het om je kind te verliezen? En hoe ga je verder met je leven? Meriam: “De dood van je kind slijt niet: het wordt niet dunner. De dikte blijft altijd hetzelfde. De tijd doet wel goed. Je leert er mee leven. Maar je draagt het als een hemd op je lijf; je draagt het altijd met je mee. Het verliezen van je kind is niet iets wat je verwerkt.”
