Aflevering vier. Waarin twaalfhonderd keer ‘super’ werd gezegd, achthonderd keer ‘goed’ en driehonderd keer ‘dus’, waarbij die laatste allemaal voor rekening kwamen voor Riks. Dus.
Ollekebolleke woont in Texas. Dat wist bijna iedereen, behalve Harriet. Die kwam er op Schiphol achter dat het geen Texel was, maar Texas. Ze kreeg het Spaans benauwd en besloot niet te gaan. Veel te ver weg. Of toch. Nou vooruit. Maar op één voorwaarde. Ze gaat niet drinken en geen vlees eten. Ollekebolleke vond het maar vreemd. In Texas eet je gewoon steak. En geen bak sla. Maar goed, we zullen zien hoe lang Harriet het volhoudt. Alberdien maakte ook geen beste indruk. Die vroeg of Olleke het niet zielig vond dat de koeien weggingen. Maar beste Alberdientje, dat is zijn werk. Of dacht je dat Olleke ze voor de gezelligheid had? Als huisdiertjes? En dat de biefstukjes ondertussen aan de bomen groeien? Gelukkig voor Olleke is Sandra er nog. Die hem zelfs graag als toetje heeft. Ik zeg: keus gemaakt.
