Op de website van Womansmarch staat het volgende aangekondigd voor vandaag, Internationale Vrouwendag:
“In the same spirit of love and liberation that inspired the Women’s March, we join together in making March 8th A Day Without a Woman, recognizing the enormous value that women of all backgrounds add to our socio-economic system–while receiving lower wages and experiencing greater inequities, vulnerability to discrimination, sexual harassment, and job insecurity. We recognize that trans and gender nonconforming people face heightened levels of discrimination, social oppression and political targeting. We believe in gender justice.
Anyone, anywhere, can join by making March 8th A Day Without a Woman, in one or all of the following ways:
1 Women take the day off, from paid and unpaid labor.
2 Avoid shopping for one day (with exceptions for small, women- and minority- owned businesses).
3 Wear RED in solidarity with A Day Without A Woman.”
And so it continues, de beweging achter de Womansmarch, die vlak na Trumps inauguratie het begin van een ‘nieuwe militante feministische strijd’ aankondigde, komt op Internationale Vrouwendag met ‘A Day Without a Woman’. Al staat het idee van een dag zonder deze initiatiefnemers en iedereen die ze steunt me wel aan, het zijn de vrouwen die niet in de geprivilegieerde positie zijn om een dagje economisch vermist te raken waar ik vandaag aan denk. Die gewoon hard werken net als mannen, weliswaar niet op een olietanker ver op zee, of als wegwerker in de vrieskou, of 80 uur per week bij een competitief advocatenkantoor, want dat hoeven vrouwen allemaal niet dankzij mannen. Maar vrouwen die hun steentje bijdragen en niet klagen. Die snappen dat een dagje vrij helemaal geen zin heeft als je niet ook mag winkelen in winkels waar ze geen schelpenkettingen en zelfgemaakte jam verkopen. Dat de kleur rood ze bijna allemaal niet staat, behalve de rode BH die op wonderbaarlijke verdwijnt onder een wit t-shirt, een uitvinding die pas echt liberating was, voor mij.
Enfin, niet klagen dus. Tenzij er iets te klagen valt, bijvoorbeeld over de werkelijke issues waar de beroepsslachtoffers van de Womansmarch niets van willen weten of zelfs ziedend van worden, dat laatste misschien omdat het de bewust oneindige, maatschappij belastende, narcistische social justice cultuuroorlog blootlegt die ze voorstaan. Dat ze er twee zonnestelsels naast zitten met hun selectieve ‘gender injustice’ (wel in het westen, niet in de islamitische wereld) is echt geen hogere sterrenkunde, en daarom ongeloofwaardig als motief voor hun massale betrokkenheid. Echte vrouwenissues worden liever vermeden, want dat belemmert bijvoorbeeld het werk van Womansmarch voorlopers Rasmea Odeh, een ontkennende maar met overweldigend bewijs veroordeelde terrorist die verantwoordelijk was voor een bomaanslag op een supermarkt in Jeruzalem in 1969 waar twee mannen omkwamen.
En Linda Sarsour, door Obama uitgeroepen as “champion of change” maar die een doodgewone pro-sharia frontvrouw is, wier ultieme doel het is om echte hervorming (voor moslimvrouwen) tegen te houden, zodat haar narratief van ‘hoofddoek als keuze’ overeind kan blijven. Ze valt publiekelijk Ayaan Hirsi Ali aan, en ontkent overal waar ze komt dat vrouwen tweederangsburgers zijn in het Midden-Oosten. Ze twittert dat vrouwen zich daarover niet moeten opwinden, ‘want je krijgt tien maanden zwangerschapsverlof in Saoedi Arabië’. Wat dat ook moge betekenen als je überhaupt je hele vruchtbare leven verlof aan het aanrecht hebt. Deze vrouwen misbruiken de vrouwenbeweging als dekmantel voor hun persoonlijke issues en de agenda van islamisten die ze vooruit helpen.
Echte vrouwenissues? Over het stimuleren van economische ontwikkeling in arme landen, met leningen voor vrouwen, zodat ze niet meer afhankelijk zijn van hun mannen hoor je ze niet. Of in het Westen: gratis kinderopvang, omdat het de keuze voor zorg voor kinderen is die de ongelijkheid creëert. Deze praktische zaken aankaarten heeft wel zin, er voor demonstreren desnoods, in plaats van traantjes te laten over ‘ongelijke inkomens’. Vrouwen zouden voor vrouwen in bijvoorbeeld Pakistan en Saoedi Arabië moeten opkomen, voor onderwijs daar, anti-conceptie, juridische gelijkheid, hervorming van het huwelijksrecht en tot slot, vrijheid bepleiten. Maar om echt vrij te zijn moet je veerkrachtig en onafhankelijk zijn. Moderne feministen promoten het tegenovergestelde. Die verwachten dat mannen, werkgevers en de samenleving als geheel ze vrijhoudt van de plichten die anderen wel hebben. De Rasmea’s en Sarsours willen dat wij westerse vrouwen vrijwillig afkoersen op een leven in de schaduw van anderen en onszelf, richting het ressentiment dat ze van zichzelf en hun cultuur kennen. Alles om maar onder de last van verantwoordelijkheid uit te komen, lijkt het.
A Day Without a Woman symboliseert helemaal geen leger van liefde, maar een leger van onwetendheid en achteruitgang. Ze willen zogenaamd gelijkheid voor zwarte vrouwen, latino vrouwen, moslimvrouwen, alle vrouwen, hun theekrans zit er vol mee. Maar in de redenatie van deze gelijkheidsstrijders zijn er natuurlijk een oneindig aantal groepen te bedenken. Straks ook dikke vrouwen, lange vrouwen, laagopgeleide vrouwen, vrouwen met ongelijke borsten, vrouwen met één zwarte grootouder – en hoeveel generaties ga je daarbij terug? En als al die vrouwen, die – hoe langer je daarmee doorgaat – steeds meer van elkaar blijken te verschillen, gelijk behandeld moeten worden, voorkeursbehandelingen moeten krijgen, dan hebben ze hun oneindige strijd te pakken, die er alleen in kan eindigen dat je uitkomt bij een gelijke behandeling voor het individu. Zonder groep erachter.
Maar deze ideale situatie is er een die we in het Westen gewoon al lang hadden! Hallo, feministen! Een situatie die uitging van de individuele kracht van vrouwen, maar zonder daarvoor eerst alle ‘machtsstructuren’, waaronder we konden opbloeien, te vernietigen. Ze willen iets wat er al was, gelijkheid voor het individu, maar door datgene te vernietigen wat dat mogelijk maakt: de vrije samenleving waarin niet iedereen hetzelfde krijgt. Met zoveel vrijheid kunnen pussyhats niet leven.
Het lijkt niet alleen alsof vrouwen intellectueel weer zijn gaan breien, ze trekken hun breiwerkjes na voltooide arbeid ook weer terug in de knot wol. Solidaire, rode wol.
