“El liberalismo no ha luchado por la libertad sino la irresponsabilidad de la prensa.”
(‘Het liberalisme heeft niet gestreden voor de vrijheid van de pers, maar voor haar onverantwoordelijkheid.’)
Nicolás Gómez Dávila, ‘De authentieke reactionair’ *
Al op de eerste algemene ledenvergadering van de nieuwbakken politieke partij Forum voor Democratie, in een volle zaal aan het Amsterdamse IJ op een frisse zaterdag medio januari van dit jaar, heerste een Aufbruchstimmung. Iedere aanwezige wist: hier is iets in beweging, iets bijzonders gaande. Twee maanden later heeft het FvD twee zetels in de Tweede Kamer.
En al had men gehoopt om wat talrijker de entrée in de Nederlandse politiek te maken – lijst 16 kon bogen op een indrukwekkend vakbekwaam gezelschap –, de nieuwkomersprestatie is een paar ploppende champagnekurken waard.
Voor een met de aloude collectezak opgehaalde grijpstuiver en met enthousiasme als schone brandstof werd er in den lande en op sociale media dapper campagne gevoerd. Tijdens die campagnemaanden blonken de traditionele media uit in het bewust negeren, dan wel het in de bekende arrogante terzijdes geringschatten van Forum-bezieler-lijsttrekker Thierry Baudet. Een weloverwogen strategie. Geef deze bevlogen en onderlegde debatteerder immers een podium en de alom beruchte zwevende kiezer zou zomaar eens kunnen gaan luisteren naar Baudets steekhoudende betoog over de status quo van de parlementaire democratie en de toekomst van het land.
Dat de Nederlandse Pravda Oligarchie in campagnemodus geen behoefte had aan de inbreng van de immer energieke en eloquente Baudet was dan ook van meet af aan zonneklaar. Zelfs het te elfder ure deserteren van een Ankara-vazal uit het smurfendebat leverde de FvD-voorman geen invallersplek op bij de publieken. Tekenend.
Ook De Telegraaf, door menigeen versleten voor Henk-en-Ingrid-krant, maar de facto een VVD-partijorgaan met chocoletters en kleurenplaatjes, liet Baudet tactisch links liggen. Voor VVD’ers tot wie het nog altijd niet is doorgedrongen dat hun gezellige oude dixielandclubje haar MKB-basis heeft verramsjt aan de Brussels-Straatsburgse multinational, oftewel is afgegleden van vaderlandse ondernemersbelangenbehartiging naar eurofederale kongsi’s, voor die VVD’ers moet je het keuzetechnisch vooral niet ingewikkeld maken.
Dat de gang van mediazaken het Forum voor Democratie onder de vijf zetels heeft gehouden, lijdt geen twijfel. In politieke PR geldt het aloude adagium: dabeisein ist alles. Ondanks de getemperde start betreden de nummer 1 plus de nummer 2, vermaard strafpleiter annex begaafd causeur Theo Hiddema, dezer dagen als beëdigd volksvertegenwoordigers het Binnenhof.
Daarmee zal het voor het geheel onafhankelijke en de-klok-rond objectieve journaille lastiger worden om de kersverse partij van nieuw-realisten te negeren. Teneinde deze twee charismatische topspitsen voortaan multimediaal vol op de Achillespezen te kunnen trappen is er dus een plan B nodig. Want contra-Klaveriaanse denker-doeners met visie, expertise, cultuurbesef en ruggengraat, dat kunnen we in de Oud-Hollandsche kartel-o-cratie natuurlijk niet hebben.
Vreest niet, dat plan B is er. En mocht het u als trouwe NPO-geheelonthouder zijn ontgaan: de uitvoering ervan werd reeds vóór verkiezingsdag voortvarend ingezet. Eerste significante slag voor de Forum-haters: de Pauw en Jinek-aflevering van 10 maart 2017. Aan de borreltafel van Knabbel en Babbel zag de onafhankelijke en objectieve RTL-verslaggever F. Wester zijn kans schoon om groots en meeslepend te deugen door de tegenover hem gezeten Baudet een rassentheorie in de schoenen te schuiven. Altijd zo hoog – of in dit geval zo laag – mogelijk inzetten, nietwaar. Maar, zo bood knakenbakmoralist Wester doortrapt grootmoedig aan, als Baudet zijn opmerking over het homeopathisch verdunnen van de Nederlandse cultuur per omgaande zou terugnemen, ‘dan ben je er vanaf’. Echo’s van Marcel van Dam, PvdA-trendsetter in demonisering, weergalmden in de studio. Voor optredens van dergelijk allooi heeft meneer Van Dale het woord ‘stuitend’ in het assortiment.
Tevens present die avond was de duurzame VARA-jolijtbrenger D. Jansen (‘tevens in te huren voor al uw overzeese feesten en partijen’). Deze riep iets belangrijks-betrokkens in de trant van ‘cultuur ontwikkelt zich, meneer Baudet’. Spreker in kwestie zij het vergeven, hij was zich even niet bewust van zijn eigen overbodigheid.
Niemand aan die tafel wees er ondertussen op hoe sluw Wester de formulering van Baudet van diens oorspronkelijke intentie had vervreemd. En niemand van de fatsoensbrigade, die curieus genoeg niet van thuis heeft meegekregen dat je iemand netjes moet laten uitpraten, had uiteraard het fatsoen om bij deze onfatsoenlijke vertoning in te grijpen. Integendeel. Zelfgenoegzaam zagen P en J hoe de karaktermoord op de gast met de foute ideeën volgens plan B naar wens verliep. Het ter redactie goed voorbereide trucje had men in een andere vorm eerder succesvol met Jan Roos en Mark Rutte uitgehaald en ziedaar, het werkte nog steeds.
Daags na het behalen van hun zetels zaten de als altijd puik in het pak gestoken Baudet en Hiddema, alias de minister van Humor, fier en monter aan dezelfde praattafel der salonsocialistische scherprechters. Je moet het maar kunnen. P en J lachten hen alleramicaalst toe. Je moet het maar durven. In de schijnwerpers van de arena is de dialoog der vijanden altijd ietwat surreëel.
Wat Wester kan, kan ik ook, moet Volkskrant-rozemutsje A. ten Broeke gedacht hebben. Niet gehinderd door enige gêne en waardigheid verbindt zij in haar schrijfsel van 18 maart jongstleden diverse referenties naar Baudet. Een fragment uit diens gigolo-roman Voorwaardelijke liefde uit 2014, zijn verdediging in datzelfde jaar van de versiertechniekencolporteur Julien Blanc, en het fatsoensvolksgericht in de hierboven gememoreerde Pauw en Jinek-uitzending. AtB’s hieruit gedistilleerde typering van Baudet gaat, samengevat, als volgt:
“Deze vleesgeworden ontmoeting tussen verkrachtingsverheerlijkend fascisme en een slechte Jiskefet-aflevering […] [maakt] graag ‘grapjes’ over rassenzuivering.”
Lezer, laat even rustig bezinken wat daar staat.
Wat is er in godesnaam gebeurd met dit land dat een Volkskrant-hoofdredacteur, zonder ook maar met de ogen te knipperen, dergelijke obsceniteiten in zijn publicatie toestaat? Waar haal je überhaupt het gore lef vandaan om zoiets op te schrijven? Hoe kan het dat zulke figuren vanaf een zeepkistje ongeremd mogen schelden, spugen en schreeuwen? Waarom corrigeert niemand deze agressieve, kapotverwende, ten diepste pathetische onvolwassenen?
En in het verlengde hiervan: waarom is het inmiddels verontrustend alledaags dat nieuwsuitzendingen op radio en televisie nauwelijks nog iets met verslaggeving van doen hebben, maar alles met een ideologische agenda? Hoe heeft het kunnen gebeuren dat een ooit gerespecteerde pijler van journalistieke doortimmerdheid als het NRC Handelsblad tot D66-Fabeltjeskrant is verworden? Wie kan met zijn volle verstand verdedigen dat een extreemlinkse webstek als Joop.nl via een omroep door de belastingbetaler wordt gesponsord? En waar precies op de tijdbalk van deze krankzinnige 21ste eeuw is het merendeel van de Nederlandse media alle realiteitsvoeling, elk taakbesef, iedere courtoisie uit het oog verloren?
Het is al lang niet meer de prioriteit van dagbladhoofdredacteuren om inhoudelijke verdieping en stilistische kwaliteit te brengen. Nog veel meer dan vroeger draait alles om (het tenminste vertragen van dalende) oplagecijfers. In het digitale tijdperk jaagt men ook in toenemende mate op de muisklik.
Welnu, geen betere aanjagers daarvoor dan controverse en conflict. Twee woorden die geheel toevallig beginnen met de c van cynisme. En zo krijgen in dit proces van oud-mediale systeemrot allerhande intellectnivelleerders, cultuurmarxisten en totale imbecielen hun zeepkistje. Want reuring scoort; het maakt niet uit met welke middelen en formuleringen die reuring wordt aangezwengeld. In het zottenparadijs van de pensée unique is het iedere dag vrij schieten.
Aan de wildgroei van egoprutsschrijverij door ‘columnisten’ (een grove belediging overigens voor diegenen die de benaming daadwerkelijk verdienen, Afshin Ellian, Arthur van Amerongen, Theodor Holman, weest gegroet), maar ook aan de opzettelijk waarheidsverdraaiende en feitenverzwijgende journalistiek valt een omineuze ontwikkeling af te lezen. Je zou het intellecticide kunnen noemen. Euthanasie op het intellect, op de laatste intellectuele reservoirs in de oude media. Er heerst een almaar groter gebrek aan reflectie, simpelweg omdat reflectie allereerst vooronderstelt dat er de tijd voor wordt genomen. En wie heeft er in de wereldwijde Twitteratuur nu nog tijd om de tijd te nemen?
Wel, de intellectueel, hij neemt die tijd. Leest, observeert, reflecteert voordat hij iets noteert of zegt. Dat kan duren. Sterker: dat behoort te duren. De realist reflecteert daarnaast, in tegenstelling tot de utopist-wensdenker, op de feiten en de werkelijkheid. De intellectueel is niet per se een realist, en vice versa. Wie echter deze twee bijzonder oneigentijdse personae in zich verenigt, staat in de media a priori op dubbele achterstand. Waarmee we terug zijn bij Thierry Baudet.
Sinds Baudet ten mediatonele verscheen, is hij het mikpunt van – in volgorde van opkomst – spot, minachting en haat. Aan alle goedkope en recentelijk ook frequent onzindelijke schotschriftjes jegens zijn persoon ligt wellicht een ietwat meelijwekkende stiekeme afgunst ten grondslag. Vierendertig is deze geboren Heemstedenaar pas. Mag twee titels voeren. Publiceerde een stapeltje boeken (daaronder de wegwijzende essaybundel Oikofobie). Dwong mede het eerste referendum in de Nederlandse historie af, hield in de Tweede Kamer een gastpleidooi voor een parlementaire enquête over de euro, blies een politieke partij leven in. En dan vergeten we nog een paar dingen.
Dat Baudet als rechtgeaard conservatief bovendien al op jonge leeftijd politieke en maatschappelijke micro- en macroprocessen serieus heeft doordacht en daarmee in het debat het gros van de deelnemende vlieggewichten met gemak overklast, dat kunnen zijn tegenstanders en criticasters al helemaal niet velen. Lastenverzwarend is nog dat, in het huidige Nederland van de vrolijk gecultiveerde taalverkrotting, slechte manieren en alomtegenwoordige anti-esthetiek, mr. dr. Baudet een witte raaf is. Welbespraakt, geestig en beschaafd, goed gekleed. Geworteld in en doordesemd van de rijke klassieke Avondlandcultuur.
Dat deze, in het weldenkende Nederland van weleer nog aanbevelenswaardige kwaliteiten anno 2017 blijkbaar aanleiding zijn tot ridiculisering en verachting, spreekt boekdelen over de ridiculiseerders en het obsessieve goedmensmilieu dat hen faciliteert.
Sinds 16 maart is het in estafetteverband afbranden van Baudet een dagelijkse bezigheidstherapie van progressieve typistes en ander loslopend fatsoensvolk. Je moet wat hè, als stukjesbrodder in Deugdorp, met die leegstaande ruimte onder je schedeldak en de deadline die in je nek hijgt. Kom, even een nipje keuterboertjesquinoacappuccino en hup, nog een keertje lekker laf die corpsbal van dat reactionairendenktankie virtueel kopschoppen, dan zit de zware denkwerkdag erop en kunnen in de incestueus-columnistieke zelfhulpgroep weer trots de tiptopduimpjes omhoog.
Wat hier, naast de naargeestigheid ervan, het meest bedroevend aan is? De grenzenloze domheid, infantiliteit en armetierigheid die eruit spreekt. Kennelijk behoort het beschimpen van iemands uiterlijk, kleding en dictie tot de de basisetiquette van de empathisch-inclusieve voltijdsdeuger. Kennelijk staan de culturele interesses van Baudet (klassieke muziek, literatuur, Europese historie et cetera) voor de prietpraatpers in beduidend lagere rangorde dan het 3FM-flutbandje-van-de-week of de laatste fluim van een tuigvlogger. Volhouden, jongens en meisjes van de zandbak, dan zakt dit land vanzelf naar jullie niveau.
Met Theo Hiddema – hulde voor zijn durf om als zeventigplusser met een bloeiende advocatenpraktijk dit avontuur aan te gaan – weet Thierry Baudet zich vanaf nu in ieder geval in gesoigneerd dandygezelschap. Een en ander is, zoals wel vaker in het leven, een logisch gevolg van wat voorafging. Nog geen twee jaar geleden kraakte Baudet, in het achterzaaltje van een café in een van de Amsterdamse Negen Straatjes, voor zo’n dertig toehoorders harde noten over de Griekse tragedies die EU en euro heten. Ook Hiddema kwam, een glas witte wijn losjes in de hand, even buurten. Die jongeman van dat cafézaaltje zal aanstonds op het nationale podium de visie van het Forum voor Democratie uitdragen. En hierin, nu, onderscheidt zich deze jeune premier van de meeste van zijn opponenten: het verschil tussen een visie en een mening is een oplossing.
Bij zowel Baudet als Hiddema ligt het in de lijn der verwachtingen dat het in de Tweede Kamer aandragen van oplossingen met de nodige esprit zal geschieden. Dat treft, want met uitzondering van Martin Bosma is er in dat Haagse buurthuis van de blauwe fauteuils aan geestigheid een fnuikend gebrek.
Met het aantreden van Baudet in de Nederlandse volksvertegenwoordiging zal het aantal aanvallen op zijn persoon alleen maar toenemen. Van Algemeen Dagblad tot Trouw zijn op ‘s lands krantenredacties de genderneutrale toetsenbordjes in biologisch afbreekbaar vitriool voorgesopt. In de propagandabunkers van het Mediapark circuleert een imposante wachtlijst van meningzwangere deskundologen (M/V/Weet Niet), klaar om op afroep en tegen een kleine vergoeding in actualiteitenprogramma’s voor openbaar aanklager te spelen. Vanaf nu zal Geert Wilders de Stalinorgelsalvo’s van het journaille moeten delen – nog een première in dit woelige jaar der vaderlandse politiek. En van gene zijde bezag Wilhelmus Simon Petrus Fortuyn de goddeloze komedie in de polder, schudde zwijgend zijn wijze kale hoofd en blies sigarenrook in het eindeloze niets. Plus ça change, plus c’est la même chose.
Met welk kartelkabinet de Nederlandse burger straks ook wordt opgescheept, en wat de netto effectiviteit van de tweekoppige FvD-fractie ook moge blijken te zijn, in de dodebomenmedia zal de intellecticide ondertussen gestaag voortschrijden. Eén Elsevier Magazine en één Wierd Duk zijn helaas bij lange na niet voldoende om de bizarre pandemie van stupiditeit en onverholen kwaadaardigheid het hoofd te bieden (incidentele waarheidsvindende journalisten als Nikki Sterkenburg en Elma Drayer hierbij niet te na gesproken).
Om publicist Sid Lukkassen te parafaseren: er zou een nieuwe zuil moeten komen. Eentje waarin journalistieke en opiniefora als ThePostOnline, Café Weltschmerz en andere nieuw-realistische internetpublicaties en -uitzendingen de krachten kunnen bundelen. Want er is dringend behoefte aan een serieuze, verenigende infrastructuur van op feiten gebaseerde nieuwsvoorziening en onderzoeksjournalistiek. Binnen een beperkt taalgebied als het onze is een dergelijk subsidievrij initiatief echter alleen levensvatbaar als het zowel een brede groep lezers/kijkers als investeerders/adverteerders aan zich weet te binden. Vooralsnog lijkt met name dat laatste – hier zal de ironie u niet ontgaan – wensdenken. Wie als entrepreneur openlijk een ‘rechts’ initiatief steunt, dient rekening te houden met consequenties.
Kijken we even naar wat buitenlanden, dan zien we daar bij de uit eenzelfde informatienoodzaak geboren non-mainstreamplatforms dezelfde continuïteits- en financieringsobstakels. Alternatieve nieuwsbronnen en opiniewebstekken als Boulevard Voltaire, Riposte Laïque/Résistance Républicaine, Iliade en TV Libertés (Frankrijk), Die Achse des Guten (Duitsland), Les Observateurs (Zwitserland) en de internationale coproductie Gatestone Institute kunnen niet bestaan zonder donaties.
De talloze kleinere blogs (The Secular Detective, Vlad Tepes Blog et cetera) en eenmans-YouTube-kanalen (zoals dat van Stefan Molyneux in Canada en dat van de even vermakelijke als onvermoeibare undergroundcommentator Styxhexenhammer666 in de VS) zijn no budget geproduceerde margeverschijnselen, hoe informatief en interessant vaak ook.
Afgezien van het Amerikaanse stormramsucces Breitbart.com – met correspondenten in Londen en Jeruzalem, en plannen voor Berlijn – wacht de nieuw-realistische journalistiek inzake het bestendig verdienmodel nog op het ei van Columbus.
Totdat dat ei is gelegd, blijft het gissen naar verloop en afloop van de territoriumstrijd tussen de oude mainstream- en nieuwe alternatieve media. Weliswaar is menige papieren publicatie in binnen- en buitenland zieltogend en wordt er allerwegen overgenomen, gefuseerd, hergeformatteerd en bezuinigd dat het een aard heeft, maar de vaak voorspelde uitvaart van het oude dorpsomroepersgilde is nog niet in zicht. Mensen zijn ook als informatieconsumenten hardleerse gewoontedieren en moeilijk van hun vaste stek los te weken. Zelfs wanneer al zo vaak is gebleken dat ze keer op keer gekleurde, gemanipuleerde en incomplete berichtgeving over met name de islam, multiculturele samenleving, massa-immigratie en EU voorgeschoteld hebben gekregen.
Nieuwsgierigheid geldt, deprimerend genoeg, nog altijd veruit vaker het nieuwe van het nieuws dan het waarheidsgehalte ervan. Toch plaatsen steeds meer Nederlandse burgers vraagtekens bij de berichtgeving via televisie en krant – de twee politieke Wilders-processen, het Oekraïne-referendum, Wikileaks, Brexit en Trump zij dank – en winnen de alternatieve media centimeter voor centimeter terrein. Hoop, kortom, doet leven. In dit kader, en tot slot: succes, heer Baudet. Succes, heer Hiddema. Er is werk aan de winkel.
* De authentieke reactionair – Handorakel van Nicolás Gómez Dávila. Vertaald en ingeleid door Robert Lemm (De Blauwe Tijger, 2013)
Foto: ANP/Robin Utrecht.
