Mensen vragen mij weleens waarom ik de Nederlandse gameindustrie zo haat en het allemaal kapot moet maken. Ik antwoord dan vaak gekscherend dat dat komt door Flatout 3.
Flatout was een uniek soort arcaderacer waarin verwoesting van zowel auto als omgeving centraal stonden. Het was de redneck-versie van Burnout die qua production values niet dat niveau haalde, maar wel een belangrijke troef achter de hand had: de schiet-chauffeur-door-de-voorruit minigames. Vele avonden heb ik bestuurders uit auto’s getorpedeerd in sadistische versies van bowlen, darts en curling. Het was hilarisch. Twee delen lang.
Om onbegrijpelijke reden kwam de opdracht voor het derde deel van deze geweldige racegame in handen van…Nederlanders. En wat deden wij ermee: we draaide het de nek om natuurlijk! Deel 3 werd een amateuristische cashgrab en is exemplarisch voor het cynisme, de gierigheid, waarmee de Nederlandse gameindustrie doorspekt was.
Flatout 4, nu in handen van het Franse Kyloton Games, brengt de serie terug in oude vorm. In bijna exact die oude vorm welteverstaan. In screenshots is het bijna niet te onderscheiden van Flatout 2 en inhoudelijk zijn alle boxjes uit dat deel ook hier netjes afgevinkt. Dit conservatisme is begrijpelijk. Er moet natuurlijk eerst duidelijk gemaakt worden dat Flatout terug is.
De snelheid is wel iets opgeschroefd en dat maakt races leuker maar de arena-gevechten (botsauto’s) minder leuk. Gelukkig zijn de minigames precies zoals we ze kenden. Aangevuld nu met beer-pong en een soort Angry Birds waarin je je bestuurder tegen een blokkentoren moet schieten. Heerlijk pretentieloos vermaak dus.
Eindscore: 4 uit 5
Rogier Kahlmann ziet het soms al gebeuren: niemand wil dit kopen. Daarom recenseerde hij twee games die liggen weg te kwijnen in het virtuele schap, maar die jij na zijn recensie gewoon gaat kopen.
