Nog geen twee weken geleden rolde er voor de zoveelste keer een niet geringe kanonnade uit het provocatiehandboek van de fascistoïde Erdogan. Dit keer waren wij Nederlanders aan de beurt “die fascisten en nazi-overblijfselen” zouden zijn. Erdogan heeft absoluut geen enkele vorm van autognosie, zou elk weldenkend mens terecht waarnemen.
Echter, de vraag rest wat er precies achter deze ironische vorm van dedain zit. Als we een toespitsing maken op het aankomende Turks referendum dan kunnen we de betreffende tirade en de strategie om de Turkse minister van familiezaken Kaya via Duitsland Nederland binnen te smokkelen scharen onder de noemer ‘provocatie’.
Erdogan is namelijk zijn droom, of beter gezegd zijn grootheidswaanzin, strategisch en stapsgewijs aan het verwezenlijken. Deze droom houdt in dat hij de alleenheerser wordt van een streng islamitisch Turkije zoals destijds in het Ottomaans tijdperk waarin de Sultans de absolute heerschappij hadden. Alleen krijgt de potentiële sultan last met een mogelijk onvoorzien echec. Niet alle polls laten een voorsprong zien van het ja-kamp (een ‘ja’ voor het nieuwe presidentiële systeem). Vandaar is de drang om ja-stemmen te ronselen onder Turken in het buitenland dan ook groot. En dan vooral in Nederland waar de AK-partij een electoraat heeft van maar liefst 65 procent, het allerhoogste percentage ter wereld.
Dus was de nee van Rutte (een landingsverbod voor de Turkse minister Cavusoglu) een uitgelezen kans voor Erdogan om zijn populistische propaganda te bezigen, wetende dat de van huis uit emotioneel sensitieve en de Turkse vlag aanbiddende doorsnee Erdogan-aanhangers zich als een blok achter hun leider zouden scharen. Hiervoor bezigde hij uiteraard ook de juiste woorden om zijn trouwe marionetten te mobiliseren.
Maar de belangrijkste troef van Erdogan was dat Kaya voor het consulaat in Rotterdam werd tegen gehouden nadat ze het landingsverbod via Duitsland omzeilde. Je reinste provocatie dus. De Turks-Nederlandse pro-Erdogan-aanhangers zullen nu zeer zeker als ‘ja’ gaan stemmen, ook al kost dit ze een werkdag vanwege de reistijd naar de door het Turkse consulaat in Nederland gestationeerde stemlocaties.
En Rutte dan? Rutte had exact dezelfde motieven; koelbloedig electoraal gewin, stemmen voor de PVV binnenharken door Turkije een halt toe te roepen. Rutte, de immer correct ogende diplomaat die handelsrelaties altijd goed doorlicht vooraleer hij tot gedecideerde beslissingen komt, realiseerde zich de enorme economische belangen die op het spel staan (de export naar Turkije bedroeg in 2016 maar liefst 5,4 miljard euro). Maar die economische belangen bleken zo vlak voor de verkiezingen helemaal niet op te wegen tegen een voor de VVD gunstige verkiezingsuitslag. Rutte wilde gewoonweg net zoals sultan Erdogan koste wat het kost winnen.
Van Rutte kan men overigens zeggen dat hij het ‘geniale’ idee om de Turken buitenspel te zetten heeft ‘gestolen’ van Wilders. Het was immer Wilders die al op 6 maart een protest plande voor de Turkse ambassade en Rutte aanmaande om de Turken een halt toe te roepen. Rutte bleek vervolgens zo gewiekst om de bal van Wilders in te koppen door een nee te verkondigen aan Turkije om zijn grootste concurrent Wilders een nekslag te kunnen geven.
Ook is het volstrekt ongeloofwaardig vanuit dat er welgemeend werd door Rutte werd geklaagd omtrent Turks-Nederlandse inmenging. Diyanet, het Turkse ministerie van godsdienstzaken bemoeit zich namelijk al decennia lang met Nederlandse politiek en verkiezingen door onder andere hun politieke voorkeuren voor de tweede kamerverkiezingen te verkondigen aan de Turks-Nederlandse gemeenschap. Betreffende voorkeuren zijn van huis uit ook gericht op personen die conservatief islamitisch zijn, zoals er kort geleden vanuit een aantal Turkse moskeeën in Nederland te kennen werd gegeven dat men vanuit Diyanet kreeg ingefluisterd om de politieke partij DENK te promoten onder moskeegangers.
Resumerend was de Turkijerel een provocatief uitgekiend theaterstuk van Erdogan en ongeloofwaardig hoog spel van Rutte. Zowel Erdogan als Rutte hunkerden, en hunkeren, gewoonweg naar zoveel mogelijk voorkeurstemmen.
