Onlangs werd in Canada de zogenaamde motie M-103 goedgekeurd door een parlementaire meerderheid in het House of Commons (vanaf heden: House of Morons.) De motie was op tafel gelegd door het ‘liberale’ parlementslid Iqra Khalid (een moslima, maar dat vermoedde u misschien al.) Bekommerd als ze was om de toenemende ‘islamofobie’, die zoals geweten wekelijks slachtoffers maakt, besloot mevrouw Khalid een blasfemiewet in elkaar te flansen. Kwestie van Canada toch al een beetje de allure van een moslimland te verlenen. Moslimorganisaties en goedmensen supporterden voor Khalid, voelden erg veel ‘verbinding’ met haar en met elkaar, bouwden bruggen naar elkaar en smeedden op inclusieve wijze het snode plan om de democratie in een theocratie om te toveren.
Met succes, zo blijkt nu. Want vanaf heden kan het in Canada wettelijk strafbaar worden om kritiek te leveren op de islam. De implicaties van M-103 zijn immers niet min. Weg is de sinds de Verlichting van het religieuze keurslijf geëmancipeerde mens, weg is het (sinds het humanisme uit de 16de eeuw ‘legaal’ geworden) gebruik om alle teksten (ook ‘heilige’) te onderwerpen aan tekstkritiek, weg is de gelijke behandeling van levensbeschouwingen, weg is de onpartijdigheid van de overheid. De Canadese niet-moslims hebben alle redenen om zich zorgen te maken. En wij evenzeer.
Khalid had de tijdsgeest mee, want met de Ottawaanse raddraaier Trudeau aan het roer was het slechts een kwestie van tijd vooraleer die op maat van moslims gesneden naziwet er zou komen. Het gros van de pseudo-Democrats en minstens even pseudo-Liberals stemde voor het aannemen van motie M-103, de Conservatives waren zowat de enigen die tegen stemden.
Te vrezen valt dat – aangezien Trudeau door menig ‘supersociaaldemocraat’ in West-Europa als de Messias wordt beschouwd – M-103 op gejuich onthaald zal worden in multicultikringen alhier. Als het regent in Ottawa, druppelt het in Brussel. En aangezien Brussel Europa is… In multiculti-kringen is het daarenboven zaak om een bank vooruit te mogen schuiven in de deugklas en dus is het niet de vraag of, maar wanneer we ook hier zo’n schandalige motie op ons bord zullen krijgen. Jesse Klaver, Emmanuel Macron en Peter Vandermeersch zitten ongetwijfeld al te popelen om hun medewerking te verlenen aan de totale soumission (‘onderwerping’) van het oude en versleten Europa.
Want soumission is het. Meer heeft de islam niet nodig. M-103 is zoals de ophaalbrug van een burcht die naar beneden is gelaten. De inwoners van de burcht rest enkel nog plundering en definitieve onderwerping. “Open the gates, let the horse in!”
Is het kwaad opzet op simpelweg onwetendheid? Of is het een combinatie van beide? Wellicht komt het volgende citaat uit Michel Houellebecqs Soumission (2015) nog het meest in de buurt van een antwoord (ik gebruik voor het gemak van de lezer een Engelse vertaling uit het Frans):
“It may well be impossible for people who have lived and prospered under a given social system to imagine the point of view of those who feel it offers them nothing, and who can contemplate its destruction without any particular dismay.”
Men zegt over mensen met een autismespectrumstoornis weleens dat ze een gebrekkige Theory of Mind bezitten, wat zoveel betekent als dat ze zich moeilijk of niet kunnen verplaatsen in de leefwereld van iemand anders. Meer dan 90 procent van de westerse politici zou aldus bijna gediagnosticeerd kunnen worden met een autismespectrumstoornis, een diagnose die bovendien nog waarschijnlijker wordt, gezien het rigide multiculti-denken dat al even kenmerkend is voor dat elitaire clubje.
Als westerlingen zijn wij geketend aan ons zo geroemde ‘rationeel-humanistische’ grondhouding. Onze kracht is evenwel ook onze zwakte. Want hoezeer een steeds groter wordend deel van de populatie ook probeert om zijn bekommernissen omtrent de islamisering en de daaruitvolgende teloorgang van de westerse beschaving kenbaar te maken (op een niet-gewelddadige manier dan nog), het blijkt een maat voor niets. Keer op keer worden we gepakt op onze krachten-die-ook-zwaktes-zijn. Dat de democratie misbruikt wordt om er een theocratie van te maken is intussen zo klaar als een klontje.
Mensen die zeggen dat ‘de jaren ’30 terug zijn’ hebben uiteindelijk gelijk. Ze zijn terug, alleen wordt met de dag duidelijker dat de fascisten van vandaag de zelfverklaarde antifascisten van gisteren zijn. “Trap niet in de val van de terroristen”, hielden ‘antifascisten’ ons steeds voor. Helaas, daar zijn we al lang geleden ingetrapt. En wel door te luisteren naar de ‘goede raad’ van tante antifascist en door haar veel te veel ruimte te geven om haar corrumperende invloed uit te oefenen op onze samenlevingen. “Geef fascisme geen ruimte”, scanderen ‘antifascisten’ dag in dag uit. Ze hebben wederom gelijk, zij het dat de implicaties van hun oneliner lichtjes verschillen met wat ze ermee beogen. We hadden de echte fascisten inderdaad nooit zoveel ruimte mogen geven.
Het jarenlange klagen, aan de bel trekken en proberen in discussie gaan met de supersociaaldemocraten en de fascists in disguise die onze landen naar de afgrond hebben gebracht, is op niets uitgedraaid. Pim Fortuyn, Theo Van Gogh en andere klokkenluiders ten spijt heeft de cavalcade der fatsoensmensen haar mars op de instellingen en naar de afgrond onverdroten verdergezet.
Karl Popper had in zijn The Open Society and its Ennemies (1945) al gewaarschuwd voor dit type fatsoensmensen dat pretendeert ‘open’ te staan voor dialoog, voor narcisten die veel praatjes over ‘democratie’ en ‘mensenrechten’ verkopen:
“it may easily turn out that they are not prepared to meet us on the level of rational argument, but begin by denouncing all argument.”
En zo geschiedde. Beetje bij beetje werd er aan de vrijheid van meningsuiting gemorreld. Antidiscriminatiewetten, antiracismewetten en nu, als triest dieptepunt: anti-‘islamofobie’-wetten. De cirkel is rond. Vaarwel open society. Ik vrees dat je, in tegenstelling tot het nazisme en het communisme, deze ideologische aanval niet overleeft.
