Het is u misschien niet ontgaan. Een mede-eigenaar van de naam Dekker (geen familie, ook niet in het telefoonboek) wordt veel aandacht gegeven. Niet omdat ze iets uitzonderlijks in haar leven heeft bereikt of überhaupt beschikt over een dosis talent of intelligentie. Nee. Omdat ze zielig is. Ze heeft namelijk wat mensen lopen bedreigen, en deed dat op de meest moedige manier: via haar twitter en blog.
Een jonge dame met een fleurige naam, die namens alle vrouwen in Nederland lijkt te spreken. ‘Een heldin!’, zoals sommigen haar al noemen, en nu al een boegbeeld van vrouwenpower, volgens sommigen, die andere moedigen; socialisten en vernieuwers van ons fleurig, ‘klein, maar fijn’ kikkerlandje.
Nederland jankt! En doet dat zoals altijd vol overtuiging. Dramatiek spat alle kanten op, en feiten zijn, zoals zo vaak het geval, ver te zoeken. Die komen maar niet.
Blijkbaar zijn vrouwen in Nederland zo verzwakt dat ze hun mannetje niet meer kunnen staan. En al helemaal niet als ze weer eens één of andere klootzak van eigen bodem tegenover zich hebben staan. Nee, ze moeten er tegen beschermd worden, er moeten taarten voor die schaamteloze extra-gaatje-aanbidders gebakken worden, en hun gretige neusjes erin gedrukt, uiteraard met geweld en geen verantwoordelijkheid nemend, met alle gevolgen van dien.
Als de heldinnen daarop worden aangesproken dan kunnen ze altijd nog verder janken. Het levert hun persoontje nog meer publiciteit op, over de ruggen van en ten koste van anderen. Er zijn twee opties: “Ik ben zo onbegrepen”, is één en “Ik ben een vrouw” is een goede tweede, als die eerste niet overtuigt. Als er ook nog eens helemaal geen argumenten ter onderbouwing van het aanzetten tot geweld zijn, maar slechts aannames en geperverteerde observaties, dan zitten de dames snor.
De levensgenieters onder ons zuchten diep. Wij vrouwen kunnen onze taarten niet meer zelf bakken en opeten. Nee, die moeten we weggooien, want die eikel krijgt er zo’n zacht huidje van. Een kopje thee erbij kan ook al niet meer. Nee, we kunnen niet eens meer zitten, dames en heren. We moeten opspringen en vechten. Eikels rukken blijkbaar op, en kutjes drogen daardoor uit. Niemand heeft die roomsoezen ooit geleerd om zichzelf te bedruipen. Dus moeten ze vingeroefeningen verrichten, ermee wijzen, mét beschuldigingen van hier tot Tokio.
In Les Pays-Bas moet je verder onder het zeeniveau zakken. Alleen dan tel je mee, want je steekt niet boven het maaiveld uit. Niemand hoeft dan voor zijn of haar baantje te vrezen. Middelmaat regeert, en geeft elkaar kansjes. Dit land komt maar niet vooruit, gek.
Nederland is een omgekeerde wereld. Wees niet te slim, niet te mooi, niet te gretig, niet te ambitieus. Werk niet te hard, dim je licht, anders isoleren we je, maken je kapot, en nemen je lul ook nog eens af. Er is een uitdrukking in het Russisch: ‘Poep Zemli’. ‘Navelstaarderij’, in vrije vertaling. “Een slechte danser heeft altijd last van zijn ballen”, is een andere van onmetelijke Russische bodem.
Mijn label heeft niet zo lang geleden geopperd om mijn volgende plaat voor het eerst te laten crowdfunden. Ik kreeg daardoor een omgekeerd idee om een actie op te zetten getiteld ‘Crowdfund Elektra uit Nederland!’ Ik vond mezelf briljant en gaf mezelf zowat een schop dat ik daar niet eerder op was gekomen.
Zelfs met al die gratis promotie (zoveel busjes rijden rond met mijn naam erop, schattig), trek ik het gewoon regelmatig niet. Nederlands is een prachttaal om in te zeiken. Als de eeuwige allochtoon, zoals ik mezelf sinds een paar maanden noem, ben ik, wat dat betreft, prachtig geïntegreerd. Ik zeik mee, dames en heren. Maar gelukkig heb ik ooit in mijn kindertijd geleerd om mijn impulsen nu en dan te onderdrukken, want dat vind ik gewoon lekker.
Nederland! Ik begrijp je eeuwige strijd tegen water, maar laat al dat water lekker over je akkers stromen… met een lach en een traan.
