Hand in hand kwamen Alexander Pechtold en Wouter Koolmees (D66) aanlopen op het Binnenhof. Dit omdat twee homoseksuele mannen zondag werden afgetuigd door Marokkaans-Nederlandse moslimjongeren op de Nelson Mandelabrug in Arnhem. Een toegesnelde journalist vraagt zich af of dit een statement is van D66. Alexander Pechtold antwoordt instemmend en zegt dat homo’s gewoon hand in hand over straat moeten kunnen lopen zonder daarbij te worden belaagd. Politici gebruiken deze symboolpolitiek echter steeds vaker om zich er achter te kunnen verschuilen, om maar niet over de dieperliggende oorzaken te hoeven spreken.
Geweld tegen homoseksuelen is een groeiend maatschappelijk probleem. In 2009 waren er volgens het COC 428 aangiften per jaar, wat in 2015 gestegen is naar 1574 aangiften. Overigens doen verreweg de meeste slachtoffers van homogeweld geen aangifte. Het is goed dat politieke kopstukken na het incident van afgelopen weekend door middel van een statement krachtig afstand nemen van geweld tegen homo’s. Maar het hand in hand lopen moet vervolgens wél gepaard gaan met het benoemen van de dieperliggende oorzaken, zoals een zeer negatief sentiment in islamitische kringen over homoseksuelen. Wanneer het inhoudelijk debat plaatsvindt, wordt bij herhaling teruggegrepen op symboolpolitiek, om de schijn te wekken dat het probleem voldoende serieus wordt genomen. Het werkt als een vrijbrief om het niet over de achterliggende oorzaken te hoeven hebben.
De discussie wordt steevast verlegd om dit debat zo veel als mogelijk te ontlopen. Kees van der Staaij (SGP) gaf op Twitter te kennen geweld jegens homo’s absoluut niet te accepteren, maar ziet zichzelf niet hand in hand lopen met de mannenbroeders van de SGP. D66-raadslid in Amsterdam, Jan-Bert Vroege, reageerde met de vraag of de SGP homoseksualiteit nog steeds niet accepteert. Het bewandelen van dit soort irrelevante zijwegen in de discussie bemoeilijkt het vinden van een oplossing voor dit groeiend maatschappelijk probleem.
Deze politieke correctheid komt voort uit een tekort aan zelfreflectie. De integratie van grote groepen nieuwkomers is mislukt. Haatimams die oproepen tot geweld blijken meer gezag over sommige Marokkaans-Nederlandse jongeren te hebben dan de Nederlandse grondwet. Dit is een doorn in het oog van de politiek correcten, die nog altijd geloven in een smeltkroes van verschillende culturen in Nederland. Tegen beter weten in worden daarom de oorzaken ontkend om zo confronterende informatie nietig te verklaren. Politici die de diagnose wel stellen, zoals Jacques Monasch, worden veelal monddood gemaakt in eigen milieu. Politiek-correcte politici zijn als patiënten die tegen de dokter zeggen dat de uitslag van de scan niet kan kloppen omdat ze zich niet ziek voelen. Deze ontkenning leidt tot uitstelgedrag waardoor het probleem blijft groeien en de bespreking van de problematiek wordt verdrongen.
Als politiek-correcten geweld tegen homo’s daadwerkelijk een probleem vinden zal die dekmantel van symboolpolitiek weg moeten. Geen enkele homoseksueel is gebaat bij symboolpolitiek alleen. Hand-in-hand-kop-in-het-zand-praktijken gaan er niet voor zorgen dat er minder homoseksuelen in elkaar worden geslagen. Pas als er oog komt voor de achterliggende oorzaken, kan begonnen worden met het oplossen van dit grote probleem. Wanneer die stap gemaakt gaat worden, worden de handen pas écht ineen geslagen.
